Η βραδιά την περασμένη Τρίτη ήταν γλυκιά και ξάστερη. Στο ΚΠΙΣΝ έφτανε και ένα ωραίο θαλασσινό αεράκι, την ώρα που δεκάδες καλεσμένοι περνούσαν το κατώφλι του Delta για μια γιορτή αφιερωμένη στην άνοιξη, αλλά και στην ελληνική φιλοξενία. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, ήταν ότι παρότι η αύρα του Σαρωνικού μας είχε ανακατέψει τα μαλλιά και τα ρούχα, μπαίνοντας μέσα βρισκόμασταν ξαφνικά σε ένα μαγεμένο δάσος, που έμοιαζε περισσότερο να βγαίνει από παραμύθι και όχι από την πραγματικότητα, σαν ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν. Κλαδιά, φυτά, φωτισμοί στο χρώμα της χλωροφύλλης και ειδικές προβολές είχαν κάνει την ατμόσφαιρα του βραβευμένου εστιατορίου με δύο αστέρια Michelin και ένα πράσινο αστέρι Michelin να έχει κάτι μυστηριακό. Αλλωστε η ίδια η σάλα, που φτάνει στα 10 μέτρα ύψος, δίνει τη δυνατότητα για τέτοιες μεταμορφώσεις, που σε κάνουν να ξεχνάς ότι πίσω από το τζάμι είναι ο Φαληρικός Ορμος και η Καστέλλα, και νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού.
Ο Τάκης και ο Δημήτρης Χριστοφιλέας, οι πεισματάρηδες Μανιάτες από την Καστάνια που κατέκτησαν γαστρονομικά την Αθήνα με την εργατικότητα και τον επαγγελματισμό του Δειπνοσοφιστηρίου, υποδέχονταν στην είσοδο εκπροσώπους από τον κόσμο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, των γραμμάτων και των τεχνών, καθώς και του επιχειρείν, για μια εμπειρία υψηλής αισθητικής και γαστρονομίας. Στα πηγαδάκια έδιναν και έπαιρναν, βέβαια, τα ζητήματα των Τεμπών, του ανασχηματισμού, αλλά και της καινούργιας παγκόσμιας ισορροπίας που φαίνεται να διαμορφώνεται υπό την ηγεσία του Τραμπ. Ολοι όμως κάθε τόσο διέκοπταν για να τσιμπήσουν κάτι από τους δίσκους που περνούσαν πάνω από τα κεφάλια τους. Ωστόσο, αυτό που έκλεβε την παράσταση δεν ήταν μόνο τα εξαιρετικά εδέσματα-μπουκίτσες του executive chef Γιώργου Παπαζαχαρία, αλλά μια σειρά από ιδιαίτερες δημιουργίες που φτιάχνονταν μπροστά στα μάτια μας από την ομάδα του, σαν μικρά βρώσιμα έργα τέχνης. Τα πιο εντυπωσιακά ήταν κάτι μοβ άνθη, με τα σέπαλα να είναι φτιαγμένα από λεπτότατη ζύμη και οι στήμονες από κρέμα γαρίδας. Νοστιμότατο επίσης κάτι που είχε την εμφάνιση «μπάμπουρα» (αυτό το ενοχλητικό έντομο) με σάρκα από αστακό. Το μενού ήταν μια ωδή στη φύση, όπου κάθε γεύση αφηγούνταν τη δική της ιστορία. Ο σεφ μαζί με την ομάδα του πέτυχαν τη σύνθεση υφών, αρωμάτων και εικόνων, ώστε να «οδηγήσουν» τους καλεσμένους σε ένα ταξίδι μέσα στο δάσος. Στόχος ήταν σε μια θεματική βραδιά η παράδοση να συναντήσει την καινοτομία και η γαστρονομία να γίνει υψηλής αισθητικής τέχνη, δείχνοντας ότι το ελληνικό fine dining δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από το εξωτερικό. Αλλωστε, αυτό ήταν και το στοίχημα για το ίδιο το βραβευμένο εστιατόριο που βρήκε στέγη στο εμβληματικό οικοδόμημα του Ρέντσο Πιάνο, το οποίο έδωσε άλλη πνοή στην Αθήνα.
Πέρα από τις γεύσεις, ενδιαφέρον είχε και η σκηνογραφία, την οποία επωμίστηκαν, εμπνεύστηκαν και υλοποίησαν η Ξένια Χατζηπέτρου και η Tamara Jumaily, βέβαια πάντα σε συνεργασία με τον Γιώργο Παπαζαχαρία. Η κορύφωση της βραδιάς ήρθε με μια περφόρμανς, όπου δύο κοπέλες ντυμένες φυσικά στα πράσινα έκαναν τα φλας να αστράψουν, αλλά και τον αρπιστή Γιώργο Μηλιωτάκη, ο οποίος επένδυσε μουσικά τη βραδιά.
