Ο Καζαντζάκης το διατυπώνει ολόσωστα: «Εγγλέζοι. Κάθε Εγγλέζος είναι μια Αγγλία και μετατοπίζεται ολόκληρος με το νησί του. Είναι αρχόντοι και μπορούν να ταξιδεύουν με πολλές αποσκευές. Ταξιδεύουν με την Αγγλία». Για τους Σκώτους, αυτή η ρήση ισχύει ακόμα περισσότερο. Ο Σκωτσέζος κουβαλά μέσα του την πατρίδα του και μαζί την ξεχωριστή του υπερηφάνεια και ταυτότητα. Αυτό κάνει ιδιαίτερα συγκινητική κάθε χρόνο τη σκωτσέζικη βραδιά που διοργανώνεται από τον πρέσβη του Ηνωμένου Βασιλείου στις 25 Ιανουαρίου, αφιερωμένη στον εθνικό ποιητή της Σκωτίας, Ρόμπερτ Μπερνς (1759-1796). Εορτάστηκε δεόντως και στην Αθήνα, στις 24/1 στο κτίριο της Αμαλίας 36, όπου ο Μάθιου Λοτζ και η σύζυγός του Αλέξια υποδέχτηκαν τους δεκάδες προσκεκλημένους για ένα μοναδικό δείπνο. Εννοείται ότι το γαστρονομικό κομμάτι επίσης «ευωδίαζε Σκωτία» καθώς σερβιρίστηκε χάγκις. Είναι το εθνικό πιάτο, με κιμά από καρδιά, συκώτι και πνεύμονες προβάτου, με αλεύρι βρώμης καρυκευμένο με κρεμμύδια και μπόλικο πιπέρι, που σιγοβράζει μέσα σε στομάχι προβάτου για περίπου τρεις ώρες. Ο δίσκος με το έδεσμα εισήλθε τελετουργικά στην αίθουσα ακολουθώντας τον μουσικό Μάρλον Τάντι από τη Μάλτα που έπαιζε την γκάιντα, φορώντας την παραδοσιακή σκωτσέζικη φορεσιά της Οικογένειας Ουάλας. Η μεμβράνη μέσα στην οποία βρίσκεται το κρέας (όπως γίνεται και με τα λουκάνικα) κόπηκε από το ξίφος του ναυτικού ακολούθου της πρεσβείας Σαμ Λο. Το εξαιρετικό ουίσκι έρρεε άφθονο και στο τέλος του δείπνου όλοι είχαν κατακόκκινα μάγουλα και αυτιά.
Ο Tάντι, που έκλεψε την παράσταση με το ταλέντο του, είχε τη γενναιοδωρία να επισκεφθεί και το Μουσικό Σχολείο Αλίμου. Εκεί αυτοσχεδίασε με τους μαθητές που εντυπωσιάστηκαν από την γκάιντα. Στην πατρίδα του τη Μάλτα, η παράδοση της βρετανικής μουσικής καλά κρατεί και είναι φυτώριο πολλών τέτοιων δεξιοτεχνών. Βέβαια, ο παρονομαστής παραμένει πάντα ο Σκωτσέζος βάρδος Μπερνς. Με δύναμη και απλότητα, με χάρη και χιούμορ, ήταν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λυρικού ύφους και πρόδρομος του Ρομαντισμού. Κυρίως όμως είναι ο συνδετικός κρίκος των απανταχού Σκωτσέζων που σπεύδουν να τιμήσουν αυτήν την ημέρα, όπου και αν βρίσκονται ανά τον κόσμο.
Μέσα από αυτόν άλλωστε τιμάται η λογοτεχνία, η παράδοση, η ιστορία, καθώς έγραψε τα καλύτερα ποιήματά του στη σκωτική διάλεκτο, ενώ κατέγραψε και διέσωσε πολλά δημοτικά τραγούδια της Σκωτίας. Πιο συγκινητική στιγμή κάθε εορτασμού είναι στο τέλος, όπου οι συνδαιτυμόνες κρατιούνται χέρι χέρι ώστε να δώσουν τον συμβολισμό της ενότητας όταν ακούν το «Auld Lang Syne» («για τις παλιές, καλές στιγμές») που συνηθιζόταν από το 1788 να ερμηνεύεται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Η επίδραση του Μπερνς ήταν τόσο μεγάλη, που άφησε το ίχνος του και σε ανθρώπους που δεν μας περνούν από το μυαλό. Πολλά από τα έργα του έχουν επηρεάσει μεταγενέστερους δημιουργούς, όπως λ.χ. τον Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος δήλωσε πως το ποίημα του Μπερνς «A red, red rose» (Ενα κόκκινο, κατακόκκινο ρόδο) ήταν η μεγαλύτερη έμπνευσή του, ενώ συγγραφείς όπως ο Τζον Στάινμπεκ και ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ εμπνεύστηκαν επίσης τους τίτλους των έργων τους «Ανθρωποι και ποντίκια» και «Ο φύλακας στη σίκαλη» από στίχους δικών του ποιημάτων. Παρότι έζησε μόλις 37 χρόνια, προς τιμήν του έχουν ανεγερθεί περισσότερα από 50 αγάλματα παγκοσμίως – πιο πολλά από κάθε άλλο άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών.
