Οσες φορές έχω πάει στο «Επί Λέξει» επί της Ακαδημίας μού δημιουργείται πάντοτε η γλυκιά εντύπωση πως οι ομιλητές περιβάλλονται από ένα προστατευτικό τείχος χαρτόδετων εκδόσεων. Σαν μια μικρή φωλιά, φτιαγμένη από βιβλία, που θάλπει τους ανθρώπους, οι οποίοι –στην αντιπνευματική εποχή μας– αφιερώνουν τη ζωή τους στα γράμματα. Ενας από αυτούς είναι και ο Παναγιώτης Κερασίδης, στο ποιητικό έργο του οποίου έγινε παρουσίαση το περασμένο Σάββατο με αφορμή το αφιέρωμα του περιοδικού «Εμβόλιμον». Η εκδήλωση, οργανωμένη από την ποιήτρια Αννα Αφεντουλίδου, «ψυχή» του αφιερώματος, με την παρουσία του γραμματολόγου Αλέξη Ζήρα, του συγγραφέα Γιώργου Συμπάρδη, της μόνιμης διδάσκουσας στην ΑΣΚΤ Αθηνών Βαρβάρας Ρούσσου και της φιλολόγου Αντρης Ανδρονίκου, εστίασε στα μέχρι τώρα πεπραγμένα του ποιητή και επιμελητή βιβλίων, που επί 40 χρόνια υπηρετεί με την ίδια προσήλωση τις λέξεις, δικές του και ξένες. «Γεννημένος στην Πάτρα το 1955, με ρίζες προσφυγικές, σπούδασε νομικά στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Εχει μια σταθερή πορεία στα γράμματα εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες», είπε η Αννα Αφεντουλίδου. «Εχει εκδώσει επτά ατομικές ποιητικές συλλογές. Τα βιβλία του, με μικρό σχετικά αριθμό ποιημάτων, και με αρκετή χρονική απόσταση ανάμεσά τους, διαπιστώνουμε ότι είναι επεξεργασμένα με φροντίδα και σχολαστική επιμονή· φροντίδα όχι μόνο ενός επίμονου επιμελητή αλλά και ενός ποιητή που η συγγραφική του φύση τον οδηγεί σε μια τάση αφαίρεσης, με μια σχεδόν εμμονική τελειοθηρία, ώστε το ποιητικό σώμα να έχει κρατήσει μόνο τις ακριβώς απαραίτητες λέξεις, συλλαβές και σημεία στίξης· με τρόπο που, αν πας να μετακινήσεις ή να αντικαταστήσεις ένα ελάχιστο μέρος του, να γκρεμίζεται ο βηματισμός ολόκληρης της ποιητικής δομής. Και ενώ τα βιβλία έχουν την αρθρωτική συγκρότηση μιας ενιαίας σύνθεσης, ωστόσο οι στίχοι του σε αρκετές περιπτώσεις έχουν σημαντικό βαθμό αυτονομίας και λειτουργούν ως αυτοτελή συστήματα με έναν σχεδόν αποφθεγματικό τρόπο».
Ο Αλέξης Ζήρας συμφώνησε: «Επειδή ακριβώς είναι ένας ποιητής εμμονικός, έφτασε στο σημείο, με πολύ λιτά μέσα, με έννοιες και σημασίες χρησιμοποιημένες από τον ίδιο ξανά και ξανά, σε βαθμό που το “κρέας” τους έχει πια φαγωθεί κι έχει μείνει το κόκαλό τους, να φτιάξει μια εικόνα από θρύψαλα εικόνων, εστιάζοντας κάθε φορά μεγεθυντικά σε ένα από τα επιμέρους θρύψαλα». Η Βαρβάρα Ρούσσου, με τη σειρά της, επισήμανε πως «η σωματικότητα, το σώμα είναι εκείνο με το οποίο αντιλαμβάνεται ο Κερασίδης τον κόσμο και την έννοια του παιδέματος/παίδευσης – εκπαίδευσης στον κόσμο». Ακούγοντας κάποια από τα ποιήματα που αναγνώσθηκαν το Σάββατο στην εκδήλωση, διαπιστώσαμε πως η κρυστάλλινη φωνή της ποίησης κάνει τη δική της ιεράρχηση. Ο Κερασίδης αναδεικνύει αυτό το βαθύ υπαρξιακό ρήγμα στο οποίο προτιμούμε να γυρίζουμε την πλάτη.
Το βιβλιοπωλείο είχε γεμίσει από ανθρώπους του λόγου, της τέχνης, φίλους της ποίησης. Η στήλη διέκρινε τους Γιώργο Γώτη, Σταμάτη Δαγδελένη, Δημήτρη Δασκαλόπουλο, Βαγγέλη Δημητριάδη, Γιώργο Ζησιμόπουλο, Λίλα Κονομάρα, Στάθη Κουτσούνη, Πάνο Κυπαρίσση, Κλεοπάτρα Λυμπέρη, Ξενοφώντα Μπρουντζάκη, Ντίνο Σιώτη, Μαρία Στασινοπούλου, Φώτη Τερζάκη. Από κοντά οι ζωγράφοι Δάφνη Αγγελίδου, Μαριλίτσα Βλαχάκη, Μαρτίνος Γαβαθάς, Στέφανος Δασκαλάκης, Θανάσης Παναγιώτου, Νότα Τσίτουρα, Μαρία Φιλοπούλου και οι συλλέκτες Αντώνης Χατζηιωάννου, Λάζαρος Τηλιακός. Ο Κερασίδης έχει εκδώσει τα βιβλία ποίησης: «Η σκιά μου σαν σώμα» (Πλέθρον, 1985), «Οι άκρες των δαχτύλων» (Διάττων, 1992), «Ηχείο ανάσας» (Καστανιώτης, 1995). Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη ακολούθησαν τα: «Το ζώο ζει», «Το σώμα της απουσίας», «Λείπουμε», «Ενηλικίωση της ουτοπίας».
