Συμβολικά, ήταν σαν επιστροφή στο προαύλιο του σχολείου πολλά έτη –ακόμα και δεκαετίες– από την αποφοίτηση. Αγκαλιές, φιλιά, φιλοφρονήσεις, αλλά κυρίως αναμνήσεις ήταν οι πρωταγωνιστές στη «Μεγάλη Βρεταννία» την περασμένη Πέμπτη, όταν το Κολλέγιο Αθηνών έκανε την πρώτη μεγάλη εκδήλωση εορτασμού για τα 100 χρόνια του με τη μορφή του γκαλά που θα ενίσχυε οικονομικά το Ελληνοαμερικανικό Εκπαιδευτικό Ιδρυμα. Ενα μεγάλο μέρος της βραδιάς είχε ιστορίες από το λαμπρότατο παρελθόν του, χωρίς ωστόσο να λείπουν οι αναφορές στο παρόν και στο μέλλον: Δίνει το Κολλέγιο σήμερα στους μαθητές του εκείνες τις αρχές που οραματίστηκαν οι ιδρυτές του πριν από έναν αιώνα; Σμιλεύει χαρακτήρες που θα είναι, εκτός από άριστοι στο πεδίο τους, και ευαισθητοποιημένοι πολίτες; Η εκατονταετηρίδα, συμφώνησαν οι ομιλητές, είναι μια εξαιρετική αφορμή για αναστοχασμό.
Πρώτη πήρε τον λόγο η Αννίκα Παπαντωνίου, πρόεδρος του Centennial Steering Committee, η οποία μίλησε με ενθουσιασμό για αυτό το μεγάλο ορόσημο. Ακολούθησε ο Αλέξης Φυλακτόπουλος, πρόεδρος του Δ.Σ. του Ελληνοαμερικανικού Ιδρύματος, που στάθηκε στις τεράστιες κατακτήσεις του σχολείου αλλά και στην ευκαιρία που δίνει ο ανάπλους στη μεγάλη πορεία του. Ο Γιώργος Αντωνιάδης, Chair, Board of Trustees, εστίασε στον χαιρετισμό του στη σημασία που έχει το καταπίστευμα για το Κολλέγιο, ενώ ο διευθυντής/president καθηγητής Σπύρος Πολλάλης απαρίθμησε όλα τα σημεία στα οποία το σχολείο εισήγαγε εκπαιδευτικές καινοτομίες και πόσο μεγάλος αγώνας ήταν να πειστούν γι’ αυτές η ελληνική πολιτεία, αλλά ενίοτε ακόμα και πολλά μέλη της διοίκησης, του διδακτικού προσωπικού και οι γονείς.
Κεντρική ομιλήτρια της βραδιάς η νομικός Ελλη Φιλιπποπούλου, απόφοιτος της τάξης του 1988, που έβγαλε έναν τιμητικό λόγο για τις γυναίκες οι οποίες διαχρονικά ήταν οι στυλοβάτες του σχολείου: από την Πηνελόπη Δέλτα και τις συζύγους των προέδρων, έως τις δωρήτριες, τις διδάσκουσες, τις εθελόντριες γιαγιάδες και μαμάδες. Ωστόσο, αυτό που είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν η πολύ ωραία και δροσερή περιγραφή του δικού της βιώματος: το 1977, με μερικές δεκάδες ακόμα συνομηλίκους της επτάχρονες, αποτέλεσαν την πρώτη φουρνιά κοριτσιών σ’ ένα σχολείο αρρένων. Πώς ήταν αυτό το πείραμα; «Μέσα σε δύο μέρες, τα κορίτσια παρατήσαμε το λάστιχο που παίζαμε στην αυλή της τάξης και ξεχυθήκαμε κι εμείς για ποδόσφαιρο μαζί με τα αγόρια στα γήπεδα και για κρυφτό στο μαγικό δάσος. Αναμετρηθήκαμε μαζί τους στον ανώμαλο δρόμο. Αμέσως βάλαμε υποψηφιότητα και εκλεγήκαμε στα μαθητικά συμβούλια, μπήκαμε σε όλους τους ομίλους. Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι υπάρχει κάποια δραστηριότητα που να μην μπορούν να κάνουν τα κορίτσια ισότιμα με τα αγόρια. Ετσι, σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία πάλευε με άλλα μεταπολιτευτικά τραύματα, αντιμετώπισε το πρώτο σχολείο της χώρας, με τον δικό του τρόπο, ένα καίριο ζήτημα», υπογράμμισε η κ. Φιλιπποπούλου. Η Λούλα Κέρστικωφ, που είχε χρηματίσει για δέκα χρόνια επικεφαλής του Θεάτρου του Κολλεγίου, έκανε επίσης έναν συγκινητικό χαιρετισμό, αλλά την παράσταση έκλεψαν δύο νέα παιδιά, η Μαρία Νεφέλη Μπερνίτσα και ο Παναγιώτης Γεωργίλης, που μίλησαν για τα εφόδια που τους έδωσε το σχολείο τους. Σπουδαία και η συμβολή της ταλαντούχας Ναταλίας Κάντζια, αποφοίτου και εκπαιδευτικού του Koλλεγίου, που μαζί με τον Στέφανο Τσοκάκη στο πιάνο ερμήνευσαν τον ύμνο αλλά και δύο τραγούδια που πλαισίωσαν τις ομιλίες.
