Η Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου της Αθήνας πάντοτε μου ασκούσε μια περίεργη έλξη, όμως δεν είχα ποτέ περάσει το κατώφλι της. Ηρκούμην να θαυμάζω τα βιτρό της, όπως αυτά φαίνονται από τη λεωφόρο Αμαλίας, αλλά και τη γωνιώδη νεογοτθική σιλουέτα της, που την κάνει τόσο διαφορετική από τους ορθοδόξους ναούς. Κτισμένη μεταξύ του 1839 και του 1843 στην καρδιά της πόλης, ώστε να ικανοποιεί τις λατρευτικές ανάγκες της παροικίας των Αγγλων και των Αμερικανών, μας ταξιδεύει πίσω στα νηπιακά βήματα της Αθήνας ως πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους. Η ευκαιρία να δω το εσωτερικό της ήρθε χάρη σε μια θαυμάσια αφορμή: την Παρασκευή 3 και το Σάββατο 4 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκαν εκεί δύο συναυλίες με τίτλο «Μείζων δε τούτων η αγάπη», με την υπογραφή του καταξιωμένου στιχουργού Παρασκευά Καρασούλου και τη φωνή δύο εξαιρετικών νέων ερμηνευτών, του Θοδωρή Νικολάου και της Δήμητρας Σελεμίδου.
Δημιουργός που διέπεται από το σπάνιο χάρισμα της πνευματικότητας σε μια εποχή που η δισκογραφία ακολουθεί άλλα μονοπάτια, ο Καρασούλος συνεχίζει το κοπιαστικό έργο της ανάδειξης νέων ταλέντων, το οποίο ξεκίνησε μέσα από τις γνωστές «Ακροάσεις» της Μικρής Αρκτου. Oμως, ποτέ δεν έψαχνε μόνο καλές φωνές. Αναζητάει ταυτόχρονα το ιδιαίτερο ήθος που πρέπει να έχουν τα νέα αυτά παιδιά, την ψυχοσύνθεση. Να μπορούν να αντισταθούν δηλαδή στο δέλεαρ μιας καριέρας βασισμένης σε υλικά εφήμερα, σε προώθηση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην αδηφαγική φιλοδοξία που περιέγραψε πριν από κάποια χρόνια πολύ εύστοχα ο Μεσολογγίτης ποιητής Θωμάς Γκόρπας: «Πέσαν λεφτά μες στα τραγούδια και τραγούδια μέσα στα λεφτά». Η επιλογή, λοιπόν, της Αγγλικανικής Εκκλησίας για τις δυο ξεχωριστές αυτές βραδιές ταίριαξε απολύτως με την ιερότητα που απέπνεαν μελωδίες και λόγια, με μια επιλογή που κάλυπτε τη στιχουργική του διαδρομή, τα νέα του πονήματα, αλλά και επιτυχίες από το ξένο ρεπερτόριο, όπως το κλασικό και αγαπημένο «Bridge overtroubled water» του ντουέτου Σάιμον και Γκαρφάνγκελ. Ολα αυτά σε εξαιρετικές ενορχηστρώσεις του Χρίστου Θεοδώρου.
Ο Θοδωρής Νικολάου, που πρωτογνώρισε το ευρύ αθηναϊκό κοινό μέσα από τις εμφανίσεις του με τον Παναγιώτη Λάμπουρα και τον Απόστολο Κίτσου στο «Ανάσα μου κι αέρα» πέρυσι, αλλά και από τον τέταρτο προσωπικό του δίσκο «Της ομορφιάς το άγριο φιλί», έχει ωριμάσει και αποκτήσει ερμηνευτικό βάθος. Η νεότερη Δήμητρα Σελεμίδου, που δεν έχει κλείσει τα 30 και σπουδάζει ιατρική, έχει κάτι από την παλιά αισθαντικότητα. Μαζί τους συνέπραξε το φωνητικό σύνολο σπουδαστών της «Σχολής Θεάτρου 10Θ».
Παρακολουθώντας αυτό το «μπουκέτο» από τα νέα παιδιά στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του ναού, μέσα σε ένα πρόγραμμα που ετοίμασε ο Καρασούλος, σκεφτόμουν πόσο έχουμε στερηθεί τη χαμηλόφωνη και ουσιαστική ποιότητα στο τραγούδι, πόσο μας λείπει η αναψυχή διά της καλής μουσικής. Και έτσι μπήκε όμορφα το 2025, με ευγένεια και δροσιά. Και όταν ρώτησα τον στιχουργό πώς θα περιέγραφε αυτό το εγχείρημα, απάντησε: «Η αγάπη για την ελευθερία. Η αγάπη για και προς τους άλλους. Για τον εαυτό μας, για τη δημιουργία, για το παρελθόν και κυρίως το μέλλον. Η αγάπη για τον άνθρωπο και έναν κόσμο αλλιώς».
