Κάποια παιδιά βοήθησαν στο στήσιμο των γλυπτών στο προαύλιο, άλλα έγραψαν λέξεις και φράσεις σε πήλινα όστρακα κάτω από μια εγκατάσταση, ορισμένα συνέβαλαν στο να ολοκληρωθούν έργα που πήραν in situ την τελική μορφή τους. Ο λόγος για μαθητές και μαθήτριες του Κολλεγίου Αθηνών, που έβαλαν ένα χεράκι για να παρουσιαστεί στο σχολείο τους μια ωραία αναδρομική έκθεση της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη με τίτλο «Πομπή προς την πόλη» και αφορμή τον έναν αιώνα ζωής του εκπαιδευτηρίου. Ηταν καταπληκτική εμπειρία το να δουν από κοντά πώς φτιάχνεται ένα τέτοιο αφιέρωμα, αλλά ακόμη πιο εποικοδομητικό ήταν το βίωμα και για την ίδια την εικαστικό που πρώτη φορά είχε τέτοια συμπαράσταση στην προετοιμασία. Περιμένει πώς και πώς την ώρα να ξεκινήσει μαζί με τους «βοηθούς» της τα εικαστικά εργαστήρια, που εντάσσονται και αυτά βέβαια στο πλαίσιο της έκθεσης.
Τα εγκαίνια έγιναν στις 30 Οκτωβρίου, παρουσία αποφοίτων και διδασκόντων αλλά και ανθρώπων από τον κόσμο της τέχνης, που είχαν την ευκαιρία να δουν 35 έργα, γλυπτά και επιτοίχια, στο προαύλιο και στο φουαγιέ του Θεάτρου, καθώς επίσης και στους εσωτερικούς χώρους της Βιβλιοθήκης και του Μπενακείου Διδακτηρίου, δηλαδή τα πλέον πολυσύχναστα σημεία του σχολείου.
Η επιλογή αυτή δεν έγινε τυχαία. Ακόμη και μια φευγαλέα ματιά, ένα σύντομο πέρασμα, ένα σχόλιο από κάποιον συνομήλικο πάνω σε μια εικαστική δημιουργία έχουν τη δική τους επιμορφωτική αξία. Κάτι μένει στο βλέμμα και στην ψυχή. Τους καλεσμένους στα εγκαίνια καλωσόρισε η πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Αννίκα Παπαντωνίου, η οποία υπογράμμισε τη συμβολή της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη στην αισθητική αγωγή των μαθητών, αναφερόμενη και στη δωρεά έργων της προς το Κολλέγιο.
Ο διευθυντής/President, καθηγητής Σπύρος Πολλάλης, τόνισε με τη σειρά του ότι η καλλιέργεια των τεχνών αποτελεί βασικό πυλώνα της παιδείας που παρέχει το Κολλέγιο, δημιουργώντας μια ζώσα παράδοση που ξεκίνησε από την εποχή του Καρόλου Κουν. Μάλιστα, στο μέλλον θα ενδυναμωθεί και με την επικείμενη δημιουργία του «Κτιρίου Τεχνών Δ. Δασκαλόπουλος», που θα λειτουργήσει ως καλλιτεχνικό κέντρο ανοιχτό στην κοινωνία μέσω των εκθεσιακών χώρων του. Ο επιμελητής της έκθεσης, Θεόφιλος Τραμπούλης, εξήγησε ότι τα άλογα, οι θώρακες, οι μνήμες και οι γραφές μοιάζουν να παρατάσσονται σε μια πομπή που κινείται στον δημόσιο χώρο του σχολείου. Οι εγκαταστάσεις του «Παιχνιδότοπου» και το Dreamscape (είχαμε δει κάτι αντίστοιχο στην έκθεση στην γκαλερί Ζουμπουλάκη πριν από δυόμισι χρόνια) δίνουν στα παιδιά μια άλλη διάσταση. Ολο το στήσιμο στηρίχτηκε στην ιδέα ότι οι θεατές θα είναι οι μαθητές και έτσι δόθηκε έμφαση στον παιγνιώδη χαρακτήρα που έχουν τα γλυπτά, τα ζωγραφικά έργα και τα installations της Αθανασιάδη. Η ίδια η καλλιτέχνις ευχαρίστησε τα παιδιά που τη συντρόφευσαν στη διαδικασία της παρουσίασης της δουλειάς της, μιλώντας όπως πάντα με απλότητα και ειλικρίνεια για το τι την κάνει να μοιράζεται την έμπνευσή της.
Λίγοι εικαστικοί, πάντως, έχουν το δικό της χάρισμα να μπορούν μέσα από τη δημιουργικότητά τους να επικοινωνούν με όλες τις γενιές και να αγγίζουν τις μύχιες πλευρές των ανθρώπων. Στη μεγάλη αναδρομική έκθεση που έκανε στην Ανδρο, πριν από μερικά χρόνια, είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια πώς μπροστά στα άλογα και στις πανοπλίες της συγκινούνταν μικροί, μεσήλικοι και ηλικιωμένοι. Είναι η καλή τέχνη που μπορεί να μεταμορφώσει την αλήθεια, τον πόνο, τη χαρά στον σφυγμό, που ενώνει τους πάντες.
