Αναμεταδίδει από την τελετή τού ύστατου χαίρε ο καλός φίλος της στήλης, ιατρός Νίκος Παΐσιος: «”Ο θάνατος του ποιητή είναι η συντέλεια μιας γέννησης”, γράφει κάπου, πολύ σοφά, ο Γιώργος Σεφέρης. Ο θάνατος της Τζένης Μαστοράκη συγκλόνισε όχι μόνο όσους την είχαν γνωρίσει από κοντά, αλλά και τους αναγνώστες των μοναδικών ποιημάτων της, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να έχουν κατακλυστεί από ευχές για καλό κατευόδιο, αναμνήσεις και μηνύματα.
Η κηδεία της, χθες, στην εκκλησία της Αγίας Ζώνης (της ενορίας της) στην Κυψέλη και η ταφή της στο νεκροταφείο του Ζωγράφου ήταν λιτές και απλές και απέριττες, απόλυτα σύμφωνες με την άκρα σεμνότητα του χαρακτήρα της ποιήτριας και μεταφράστριας. Για αυτό και ήταν ταιριαστό το στεφάνι της υπουργού Πολιτισμού με μόνη τη φράση “Ειλικρινή Συλλυπητήρια” και ακόμα πιο ταιριαστός ο σταυρός με τα ολόλευκα τριαντάφυλλα που κάλυπτε το τόσο ταλαιπωρημένο από την αρρώστια σώμα της με ένα και μόνο ρήμα, “Σ’ αγαπάμε”, και με τις υπογραφές της μονάκριβης κόρης της, σκηνογράφου Μαγιούς Τρικεριώτη, και της ακόμα πιο πολύτιμης εγγονής της, Αλίνας.
Η εκκλησία, παρόλο τον καύσωνα και τις αρχές των διακοπών του Αυγούστου, γέμισε με αρκετό κόσμο. Την παράστεκαν οι δύο πιο αγαπημένοι και παλιοί της φίλοι: o μουσικός παραγωγός και κινηματογραφιστής Μενέλαος Καραμαγγιώλης και η σιδηρά κυρία της τηλεόρασης Ιζαμπέλα Σασλόγλου.
Οι ομότεχνοί της την τίμησαν με προεξάρχοντα, από τη γενιά της, τον Γιώργο Μαρκόπουλο, και μαζί με τον Διονύση Καψάλη ήταν αμφότεροι βυθισμένοι σε άφατο πένθος. Εκεί και οι ποιητές-“μαθητές” της – ο Δημήτρης Αθηνάκης της «Καθημερινής», η Ευτυχία Παναγιώτου που της αφιέρωσε το διδακτορικό της και ο Γιάννης Αντιόχου, που της στάθηκε σαν πραγματικός γιος τις δύσκολες ώρες του νοσοκομείου. Παρέκει έστεκαν ο πρόεδρος της Εθνικής Βιβλιοθήκης Σταύρος Ζουμπουλάκης και η διευθύντρια Γραμμάτων του υπουργείου Πολιτισμού Σίσσυ Παπαθανασίου.
Μέσα στον αρκετό κόσμο μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει και άλλα πρόσωπα: τη συμφοιτήτριά της καθηγήτρια Λίζυ Τσιριμώκου, τη Χριστίνα Ντουνιά, τους ποιητές Γιάννη Ευθυμιάδη και Γιάννη Στίγκα, την πιστή της βοηθό Ρενάτα Καραγιαννάκη και τους επιστήθιους φίλους της από τον δημοσιογραφικό χώρο, Μιχάλη Μητσό και Οντίν Λιναρδάτου.
Μεγάλη απουσία ο αδελφός της, Νίκος Μαστοράκης – δεν άντεξε να είναι παρών στην οδύνη της απώλειας και του τελικού αποχαιρετισμού, του ποτέ πια. Οταν πια το σώμα της είχε αποτεθεί στην κρύπτη του οικογενειακού τάφου στο νεκροταφείο του Ζωγράφου, επ’ ελπίδι Αναστάσεως, έμοιαζε να την περιμένουν νοερά τα αγαπημένα της πρόσωπα, οι προσφιλείς της πεθαμένοι: η γιαγιά και η μητέρα της, ο αγαπημένος της δάσκαλος στο πανεπιστήμιο Νικόλαος Τωμαδάκης και οι τεθνεώτες της γενιάς της, και αδελφικοί της φίλοι, ποιητές Βασίλης Στεριάδης, Γιάννης Κοντός και Χριστόφορος Λιοντάκης.
Και έτσι, ενώ η ποίηση της Μαστοράκη αρδεύεται κυρίως από τα λαμπυρίσματα των σολωμικών διαμαντικών σπαραγμάτων, μου ήρθαν ξαφνικά στον νου, συνειρμικά, λέξεις όχι του Σολωμού, αλλά του Καβάφη: “Δάκρυα ημών, οδύνην, ημίν τοις φίλοις πένθος”. Και μετά πάλι, μου ήρθε μια εικόνα από το “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο” του Προυστ, εκεί όπου πεθαίνει ο συγγραφέας Μπεργκότ και τα βιβλία του ξαγρυπνούν σαν άγγελοι με ξεδιπλωμένα τα φτερά και γίνονται τα σύμβολα της αθανασίας του. Ετσι θα συμβεί με τα ποιήματα της Τζένης Μαστοράκη, μιας σπουδαίας γυναίκας της ελληνικής γλώσσας».
