Οποιος διασχίσει την οδό Αριστομένους στο κέντρο της Καλαμάτας, το βλέμμα του θα διασταυρωθεί με το βλέμμα μιας επιβλητικής και γνώριμης γυναικείας μορφής. Η φιγούρα, που δεν είναι άλλη από τη Μαρία Κάλλας, είναι ντυμένη με ένα πολυτελές λευκό φόρεμα γεμάτο φύλλα ελιάς, σταφύλια και κοτσύφια, και δεσπόζει σε μια εντυπωσιακή τοιχογραφία 115 τ.μ., που κοσμεί το κτίριο «Παπαδημητρίου» και γίνεται σταδιακά ση-μείο αναφοράς για την πόλη.
«Αναζητώντας ένα γυναικείο πρόσωπο για να ενσαρκώσει την ίδια την Καλαμάτα και να είναι αναγνωρίσιμο διεθνώς, κατέληξα στη Μαρία Κάλλας», λέει στην «Κ» ο καλλιτέχνης Κλεομένης Κωστόπουλος, γνωστός ως KLE, την ώρα που βρίσκεται πάνω σε ένα ανυψωτικό μηχάνημα ολοκληρώνοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες του έργου.
Πριν από λίγους μήνες, ο γνωστός εικαστικός και καλλιτεχνικός διευθυντής του Art walk festival (το μεγαλύτερο street art φεστιβάλ στην Ελλάδα, με σημείο εκκίνησης την Πάτρα) έλαβε μια πρόσκληση από τον δήμο της Καλαμάτας να δημιουργήσει ένα έργο που θα συνέδεε τον χαρακτήρα της πόλης με την τέχνη και τον πολιτισμό, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Καλαμάτα 2030».
«Στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα αλληγορικό πορτρέτο, γεμάτο συμβολισμούς, τους οποίους επικοινωνεί η μορφή της διάσημης σοπράνο», αναφέρει ο κ. Κωστόπουλος, λέγοντας ότι «αν και η ίδια δεν είχε γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, οι γονείς της κατάγονταν από την Καλαμάτα. Επίσης, υπάρχει και ένας σύλλογος αφιερωμένος στη μνήμη της». Για τον καλλιτέχνη, η τέχνη της τοιχογραφίας διαφέρει από τα άλλα είδη ζωγραφικής, καθώς απαιτεί ως πρώτη ύλη στοιχεία από τον δημόσιο χώρο. «Δεν δουλεύεις μέσα στο ατελιέ σου. Για να βγει ένα σωστό αποτέλεσμα πρέπει το έργο να συνομιλεί με τον τόπο στον οποίο βρίσκεσαι. Για αυτό τον λόγο επέλεξα να αποτυπώσω τη βιοποικιλότητα της περιοχής», εξηγεί ο κ. Κωστόπουλος και συνεχίζει: «Στο έργο θα δείτε ότι υπάρχουν η ελιά, το σταφύλι, το σύκο, αλλά και πουλιά που συναντάει κανείς στη Μεσσηνία, όπως το κοτσύφι, το σπουργίτι, το κοράκι».
Την ώρα που μιλάμε, κάτω από το ανυψωτικό μηχάνημα έχουν μαζευτεί δεκάδες περαστικοί και χαζεύουν την τοιχογραφία. «Είναι η πιο δημοκρατική και συμπεριληπτική μορφή τέχνης. Μπορούν να τη δουν όλοι, ανεξαιρέτως, ενώ παράλληλα μπορεί να μετατρέψει μια ολόκληρη πόλη σε ανοιχτό μουσείο», καταλήγει.
