Αν ο φιλόσοφος Πλάτων φαντάστηκε τον άνθρωπο δεσμώτη σε ένα σπήλαιο σκιών, ο Μάρσαλ Μακλούαν τον είδε να βυθίζεται στην αντανάκλασή του, κοιτώντας την εικόνα του στο νερό της λίμνης ή μάλλον στην οθόνη του κινητού. Στην εποχή της μετά αλήθειας και της ψηφιακής παραίσθησης η εικόνα συχνά φτάνει να μην είναι απλώς καθρέφτης, αλλά ένα ολόκληρο περιβάλλον, με τον σύγχρονο άνθρωπο είτε να προσπαθεί να ξεφύγει από την πραγματικότητα μπαίνοντας μέσα σε αυτό, είτε αναζητώντας, μάταια, το αντίθετο. Σε κάθε περίπτωση όμως το αίσθημα φυγής και απόδρασης είναι εκεί, παίρνοντας πολύ συχνά, μάλιστα, τη μορφή καταναλωτικού προϊόντος.
Αντλώντας έμπνευση από τη δομή των escape rooms και με αφετηρία την αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα, ο Ανδρέας Αγγελιδάκης με την εικαστική εγκατάσταση «Δωμάτιο Απόδρασης – escape room», σε επιμέλεια του Γιώργου Μπεκιράκη, είναι εκείνος που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην 61η Μπιενάλε της Βενετίας, σύμφωνα με απόφαση του ΥΠΠΟ και της επταμελούς γνωμοδοτικής επιτροπής.
Ξεχωρίζοντας μεταξύ των 21 προτάσεων που κατατέθηκαν για την κορυφαία έκθεση τέχνης, η οποία θα πραγματοποιηθεί από τις 9 Μαΐου έως και τις 22 Νοεμβρίου της νέας χρονιάς, ο καλλιτέχνης για ακόμη μία φορά στην πορεία του τέμνει την αρχιτεκτονική με την επιτελεστικότητα, τη θεωρία με τον ψηφιακό κόσμο και την αρχαιότητα με το σήμερα.
Οπως με τους τεράστιους κίονες – μαξιλάρες, με τίτλο «Αναρχαιολογική αναπαράσταση», που απλώθηκαν σε σημεία του Πεδίου του Αρεως στο πλαίσιο της έκθεσης Plasmata 3 τον προηγούμενο μήνα, ο καλλιτέχνης και αρχιτέκτονας καλούσε τον επισκέπτη να ξαπλώσει κυριολεκτικά πάνω στο έργο και κατ’ επέκταση στην ιστορία, έτσι και τώρα δημιουργώντας έναν «κοινωνικό χώρο», όπως τον αποκαλεί, επιδιώκει να τον εμπλέξει σε μία νέα περιπέτεια. «Μιλάμε για ένα περίπτερο που μοιάζει σχεδόν με ένα διαφορετικού τύπου escape room όπου κάποιος θα μπορεί να καθίσει πολλή ώρα, μελετώντας τους γρίφους», λέει ο Ανδρέας Αγγελιδάκης και συνεχίζει, «τα escape room είναι μία τυπολογία χώρου που τη γνωρίσαμε πρώτα σαν βιντεοπαιχνίδι το 2004 και αργότερα μεταπήδησε και στον φυσικό χώρο. Οπως αυτά ξεκίνησαν σαν παιχνίδια γρίφων, έτσι με τον ίδιο τρόπο βλέπω και εγώ τη δουλειά μου – μία σειρά από γρίφους που οργανώνουν πολλαπλές αφηγήσεις, συχνά αντικρουόμενες».
Η εικαστική αυτή εγκατάσταση, που θυμίζει περισσότερο χώρο προσομοίωσης, γεμάτο από ερωτήματα – γρίφους αντί για λύσεις και επεξηγήσεις, λειτουργεί παράλληλα και ως σχόλιο για την έννοια του escape room αυτή καθαυτήν. «Το ίδιο το περίπτερο, σε νεοβυζαντινό ρυθμό, είναι φυλακισμένο στη σπηλιά που περιέχει», αναφέρει και εξηγεί πως εδώ αντιμετωπίζει το ίδιο το σπήλαιο και τη συμβολική του αξία ως σύμπτωμα, το οποίο φαίνεται να εμφανίζεται από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. «Μερικά χρόνια πριν έκανα πάλι αίτηση για την Μπιενάλε με το ίδιο θέμα, αλλά με διαφορετική απόδοση. Τώρα η προσέγγισή μου έχει να κάνει με το κτίριο του ελληνικού περιπτέρου που παρουσιάστηκε το 1934, ως σύμπτωμα της σπηλιάς –εκείνης του φασισμού– μέσα στην οποία βρισκόταν ο κόσμος τη δεκαετία του ’30. Συγκεκριμένα, το περίπτερο τότε ήταν μία νεοβυζαντινή εκκλησία, αποτυπώνοντας το κοινωνικοπολιτικό αίσθημα της εποχής», καταλήγει.
