Σαν θραύσματα από εξαϋλωμένες ζωφόρους, οι μορφές και τα σώματα στα έργα του Νεκτάριου Μαμάη είναι φορείς μιας αρχαίας μνήμης. Σαν βουτηγμένες σε αρχέγονα νεροχρώματα, σαν τρίμματα από νωπογραφίες και σαν διαθλάσεις πρωθύστερης μνήμης, οι υδατογραφίες του Νεκτάριου Μαμάη παρελαύνουν βουβές, κατά μόνας ή σε συμπλέγματα, στο όριο μιας ονειροφαντασίωσης. Η ατομική έκθεση του Νεκτάριου Μαμάη στο Κέντρο Τεχνών «Μετς», σε επιμέλεια Γιώργου Μυλωνά, ξετυλίγει έναν κόσμο μύχιο και σιωπηλό, αρμολογημένο τελετουργικά με σπαράγματα μνήμης. Με την ταλάντωση ενός αθέατου εκκρεμούς που υπερίπταται ως χρονομέτρης, ο Νεκτάριος Μαμάης μας εκθέτει ενώπιον όσων πηγάζουν από τη χώρα της λήθης. Υπάρχει ένα στοιχείο ιερό, με την έννοια της απόστασης από την τύρβη, όπως και ένα στοιχείο ερωτικό, με την έννοια της σωματοποιημένης αίσθησης. Ωστόσο, ο Νεκτάριος Μαμάης μας οδηγεί ενώπιον βωμών, σε κτερίσματα, σε κόγχες με αποϋλωμένα περιγράμματα και σε κάτοπτρα με φαγωμένη σάρκα. Ο χορός των σωμάτων μοιάζει με σπαράγματα από παραβολές, μύθους και δοξασίες. Η ζωγραφική του υπηρετεί ένα τέτοιο ιδεώδες.
Κέντρο Τεχνών «Μετς», Ευγ. Βουλγάρεως 6, έως 21/3.
