Το πρώτο που ακούγεται είναι ένας επίμονος ήχος, ένα μηχανικό «τικ» σαν μετρονόμος, που θυμίζει τον χρόνο που κυλά γρήγορα. Στο κέντρο της σκηνής, ένας νεαρός άνδρας αφηγείται το άγχος και την ανυπομονησία του λίγο πριν από μια κρίσιμη ηλικιακή καμπή. Πίσω του βρίσκεται μια μεγάλη τούρτα, μέρος του σκηνικού, ενώ στις άκρες η μικρή ορχήστρα ξεκινά να παίζει, δίνοντας ρυθμό και φωνή στην ιστορία.
Μερικά εικοσιτετράωρα πριν από την πρεμιέρα, στις 6 Δεκεμβρίου, η ομάδα που παρουσιάζει πρώτη φορά στην Ελλάδα το μιούζικαλ «Tick, Tick… Boom!» δουλεύει κάθε λεπτομέρεια, δοκιμάζοντας ρυθμούς, ήχους και κινήσεις στον χώρο της Εναλλακτικής Σκηνής, στην ΕΛΣ. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Εμιλυ Λουίζου, προσθέτοντας μια φρέσκια ματιά στο έργο του Αμερικανού δημιουργού Τζόναθαν Λάρσον. «Υπάρχει ο πρακτικός και ο συναισθηματικός λόγος που ανεβάζω αυτό το μιούζικαλ, το οποίο είναι και το πρώτο μου», μας λέει στο πρώτο διάλειμμα της τεχνικής πρόβας. «Ο πρακτικός ήταν ότι η πρόσκληση της Εναλλακτικής Σκηνής ήταν σαφής: να κάνω ένα μιούζικαλ με λίγα άτομα. Ο συναισθηματικός είναι ότι έκλεισα κι εγώ τα 30 φέτος. Και το θεώρησα αστείο παιχνίδι να τα γιορτάσω με ένα έργο που στην ουσία αυτό ακριβώς πραγματεύεται».
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Λάρσον, πριν κλείσει τα 36 του χρόνια και μία ημέρα πριν από την πρεμιέρα του «Rent» το 1996, το «Tick, Tick… Boom!» απέκτησε μια νέα ζωή. Το έργο παρουσιάστηκε εκ νέου και έκανε την off-Broadway πρεμιέρα του το 2001, καθιερώνοντας σταδιακά τη δική του πορεία ως μιας προσωπικής εξομολόγησης του δημιουργού του.
Κατά τη διάρκεια της πρόβας, η ατμόσφαιρα στην Εναλλακτική Σκηνή είναι ηλεκτρισμένη – γρήγορα παρασυρόμαστε από την ένταση του ήρωα, μαζί με τον παλμό της μουσικής.
Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Τζον, ένας επίδοξος συνθέτης που προσπαθεί να ολοκληρώσει τη μουσική παράσταση που θα τον καθιερώσει στο θέατρο. Η σύντροφός του σκέφτεται να φύγει, ο φίλος του έχει εγκαταλείψει την υποκριτική και ο ίδιος βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ πάθους και ρουτίνας, με τη νεανική του ενέργεια να συγκρούεται με την υπαρξιακή αγωνία. Η παράσταση γνώρισε διεθνή αναγνώριση και το 2021 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία Λιν-Μανουέλ Μιράντα, με τον Αντριου Γκάρφιλντ να ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστή και να κερδίζει υποψηφιότητα για Oσκαρ.
Η Λουίζου, που ζει και εργάζεται 12 χρόνια στο Λονδίνο και έχει δημιουργήσει παραστάσεις όπως –μεταξύ άλλων– «Η πόλη των τυφλών», «Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους» και «Fabulous Creatures», παραδέχεται ότι πολλά από τα διλήμματα του ήρωα της είναι οικεία.
Με επηρέασε πολύ η αγωνία των 30 και το στερεότυπο ότι μέχρι τότε πρέπει να έχεις καταφέρει κάτι σημαντικό.
Κατανοεί την ανάγκη να αφήσει πίσω μια πόλη και να ξεκινήσει από το μηδέν, όπως συμβαίνει με τον Τζον και τη σύντροφό του. «Παρότι πρωτεύουσα, το Λονδίνο σε κάνει να νιώθεις ότι τρέχεις συνεχώς για να προλάβεις τα πάντα — την καριέρα σου, τη ζωή σου γενικότερα», εξηγεί, συνδέοντας την εμπειρία της με αυτή του χαρακτήρα. «Με επηρέασε πολύ η αγωνία των 30 και το στερεότυπο ότι μέχρι τότε πρέπει να έχεις καταφέρει κάτι σημαντικό».
Μερικά βήματα παραπέρα, ο Πάρις Παρασκευάδης (Τζον), η Δανάη Βασιλοπούλου (Σούζαν) και ο Αργύρης Λάμπρου (Μάικλ) συζητούν λεπτομέρειες για τις δύο πρώτες σκηνές που μόλις πρόβαραν. Ο Πάρις, τον οποίο πριν από δύο χρόνια παρακολουθήσαμε στο μιούζικαλ «The Last Five Years» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δημόπουλου, παρατηρεί: «Είναι ένα συναίσθημα που το βιώνει κάθε καλλιτέχνης — η αγωνία να τα καταφέρεις, η σύγκριση με όσους θαυμάζεις και η αίσθηση ότι υπάρχει ένα χρονικό όριο. Θαυμάζω τη φιλοδοξία του Τζον, αλλά πολλές φορές επικεντρώνεται τόσο στην καριέρα του, που χάνει την ουσία της ζωής — τους ανθρώπους που έχει δίπλα του», λέει. Και σημειώνει: «Στο έργο, ο Τζον είναι στη σκηνή από την αρχή μέχρι το τέλος -δεν κατεβαίνει ποτέ-, γιατί αυτή είναι η δική του ιστορία. Οταν πρωτοανέβηκε από τον ίδιο τον Λάρσον ως μονόλογος, ο πυρήνας του έργου ήταν ακριβώς αυτό: ένας άνθρωπος που στέκεται μπροστά στον κόσμο και αφηγείται τη δική του ιστορία».
Τώρα, σε μια στιγμή που ανατρέπει τα πάντα, προσπαθεί να πείσει και τον Τζον να αφεθεί στη ζωή.
Ο Αργύρης Λάμπρου συμπληρώνει ότι ο χαρακτήρας του, ο Μάικ, έχει αφήσει πίσω το όνειρο της υποκριτικής για μια πιο σταθερή ζωή, θυσιάζοντας κομμάτια του εαυτού του. «Παρά τις αλλαγές, πιστεύει ότι αξίζει τον κόπο. Και τώρα, σε μια στιγμή που ανατρέπει τα πάντα, προσπαθεί να πείσει και τον Τζον να αφεθεί στη ζωή, να αποβάλει τις υπερβολικές σκέψεις και να ζήσει ήρεμα, με αγάπη».
Ιστορίες της διπλανής πόρτας
Κατευθυνόμαστε προς το πιάνο, όπου μας περιμένει ο Μιχάλης Παπαπέτρου, υπεύθυνος για τη μουσική διεύθυνση της παραγωγής. «Χαίρομαι που προσπαθούμε να ξανασυστήσουμε τον Τζόναθαν Λάρσον στην Ελλάδα. Εδώ βλέπουμε την προσπάθειά του να εδραιωθεί στο μουσικό στερέωμα της Νέας Υόρκης και να προβάλει τη δική του δουλειά», λέει ο καταξιωμένος μαέστρος, πιανίστας και ενορχηστρωτής.
Η ιστορία του Τζον γίνεται πιο ανθρώπινη, καθώς θίγει θέματα της διπλανής πόρτας: τη φτώχεια και τους άστεγους, την LGBTQ κοινότητα και το AIDS πριν από 30 χρόνια, καθώς και την μποέμικη ζωή στη μητρόπολη. «Φέρνει στο προσκήνιο όλο το μουσικό ιδίωμα του Λάρσον -από τα ακούσματα και τη γνώση του στο μιούζικαλ μέχρι την επαφή με τον Στίβεν Σόντχαϊμ- προωθώντας το με μια ροκ μπάντα από μπάσο, κιθάρα και πιάνο, δημιουργώντας έναν πιο γνώριμο ήχο για το κοινό και προσελκύοντας νεότερους θεατές», τονίζει ο κ. Παπαπέτρου.
Η πρόκληση είναι να αποδοθεί η παράσταση στα ελληνικά χωρίς να ξενίζει όσους είναι εξοικειωμένοι με αυτό το είδος μουσικής.
Ο μαέστρος τονίζει πως η προσωπική του επιθυμία είναι να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο πιστός στο όραμα του συνθέτη, προσφέροντας μια εμπειρία με την οποία οι θεατές θα ταυτιστούν. «Η πρόκληση», προσθέτει, «είναι να αποδοθεί η παράσταση στα ελληνικά χωρίς να ξενίζει όσους είναι εξοικειωμένοι με αυτό το είδος μουσικής».
Αγάπη για το μιούζικαλ
Και παρόλο που το μιούζικαλ προέρχεται από το εξωτερικό, υπάρχει ελληνικό κοινό που το αγαπά, όπως φάνηκε από την εντυπωσιακή προσέλευση στις ακροάσεις την περασμένη άνοιξη. «Δεν έχω κάνει πολλές δουλειές στην Ελλάδα. Επέλεξα αυτή τη διαδικασία γιατί ήθελα να συστηθώ εδώ με αυτόν τον τρόπο», λέει η σκηνοθέτρια. Η δημιουργία της ομάδας, όπως εξηγεί, ήταν σχεδόν σαν ζαχαροπλαστική: χρειάστηκε τέχνη, χημεία και προσεκτικό συνδυασμό φωνών και προσωπικοτήτων ώστε να ταιριάζουν με το ύφος του έργου και τον τρόπο δουλειάς. «Τους είδαμε όλους στην ακρόαση, έστω και για λίγο. Υπάρχει τρομερό ταλέντο», προσθέτει.
Το «Tick, Tick… Boom!» είναι ένα έργο που παραμένει σύγχρονο -ίσως και πιο επίκαιρο από ποτέ-, καθώς μιλάει για τη νεανική αγωνία, την πίεση για επιτυχία και τις σχέσεις που καθορίζουν τη ζωή μας. Οσο για το τι πιστεύουν οι συντελεστές σχετικά με το τι θα κερδίσει το κοινό από αυτή την εμπειρία, το μόνο σίγουρο είναι η ταύτιση. «Και συγκίνηση», λέει ο Μιχάλης Παπαπέτρου. «Θα ακούσει 14 υπέροχα τραγούδια και σίγουρα θα δει σε καθεμία ιστορία ένα κομμάτι του εαυτού του».
*Το μιούζικαλ «Tick,Tick…Boom!», σε μετάφραση/απόδοση στίχων Τζούλιας Διαμαντοπούλου και σε σκηνοθεσία Εμιλυς Λουίζου, παρουσιάζεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, από τις 6 Δεκεμβρίου έως τις 11 Ιανουαρίου του 2026.
