Σπασμένη φλέβα
ΔΡΑΜΑ (2025), 127΄
Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Ερμηνείες: Βασίλης Μπισμπίκης, Μαρία Κεχαγιόγλου
Πέντε χρόνια μετά την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει, συνυπογράφοντας το σενάριο με τον Βαγγέλη Μουρίκη και έχοντας ξανά τον Βασίλη Μπισμπίκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο τελευταίος υποδύεται εδώ τον Θωμά Αλεξόπουλο, έναν μεσήλικα επιχειρηματία, ο οποίος πνίγεται στα χρέη που δημιούργησαν οι δικές του επιπολαιότητες. Καθώς ένας αδίστακτος τοκογλύφος τού θέτει τελεσίγραφο πριν του πάρει το σπίτι, εκείνος θα κάνει μια ύστατη προσπάθεια να γλιτώσει τόσο την οικογενειακή εστία όσο και την υπόληψή του, ωθώντας τον εαυτό του στα άκρα.
Οικονομίδης και Μουρίκης πλάθουν έναν αντιήρωα, βγαλμένο από τις ημέρες της (ελληνικής) αφθονίας, οι οποίες ωστόσο έχουν πλέον παρέλθει. Κυκλωμένος από πιεστικούς δανειστές και άσπονδους φίλους, ο Θωμάς κατρακυλά στον κατήφορο του εξευτελισμού και της ταπείνωσης, περίπου όπως έκανε ολόκληρη η χώρα την περασμένη δεκαετία. Η ιστορία, βέβαια, εδώ έχει περισσότερο προσωπικό παρά συμβολικό χαρακτήρα. Με τον Βασίλη Μπισμπίκη να παραδίδει μια πραγματικά σπουδαία ερμηνεία, ο πρωταγωνιστής γίνεται φορέας ενός αυθεντικά τραγικού πάθους, με αποκορύφωμα το σοκαριστικό φινάλε.
Κατά τα λοιπά, το φιλμ του Οικονομίδη είναι φυσικά καλογυρισμένο, με σωστό ρυθμό στην κινηματογράφηση και στο μοντάζ, προκειμένου να δημιουργήσει την απαραίτητη, κλιμακούμενη ένταση. Διαθέτει επίσης μεγαλύτερο δραματικό βάθος από την (σχετικά συγγενική) «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», όχι όμως το σπιρτόζικο πνεύμα και τις πολυδιάστατες παρατηρήσεις της τελευταίας.
Αυτή τη φορά έχουμε έναν κόσμο ολοφάνερα σκοτεινό, όπου ακόμη και ο έρωτας μοιάζει να είναι αποκλειστικά αντικείμενο συναλλαγής, με τις όποιες αξίες να έχουν καταλυθεί προ πολλού και μοναδικό «θεό» να είναι το χρήμα.
Ολα τα παραπάνω δεν είναι, βέβαια, λιγότερο εύστοχα, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι, σε μεγάλο βαθμό, τα έχουμε ξαναδεί στις ταινίες του Οικονομίδη. Αν ο νέος θεατής θα εντυπωσιαστεί προφανώς από τον κοινωνικό ρεαλισμό, την ωμότητα της γλώσσας και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που κάνουν τον Ελληνα κινηματογραφιστή μοναδικό, οι διαχρονικοί θαυμαστές της δουλειάς του θα θέλαμε κάτι περισσότερο ή διαφορετικό, όπως π.χ. έκανε με τόση επιτυχία στη μάλλον υποτιμημένη «Μπαλάντα».
Σε κάθε περίπτωση και η «Σπασμένη φλέβα» είναι μια ταινία που αξίζει να δει κάποιος· να βουτήξει για άλλη μία φορά στο σκοτεινό «οικονομιδικό» σύμπαν και να βγει στην άλλη πλευρά όχι αλώβητος, αλλά προβληματισμένος, πρώτα από όλα για το άμετρο και το χαώδες της ανθρώπινης φύσης.
