Από τα κτίρια που έχουν στοιχειώσει τη φαντασία και που αποτελούν ορόσημα της Νέας Υόρκης του 20ού αιώνα, το Flatiron Building έρχεται διαρκώς στη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια μέσα από την περίπλοκη διαδικασία πώλησης και μετασχηματισμού του σε κτίριο διαμερισμάτων. Τα πολυτελή condominiums που θα δώσουν νέο χαρακτήρα στο περίφημο κτίριο και ένα νέο ρόλο για τον 21ο αιώνα θα παραδοθούν το 2026. Ηδη έχει ξετυλιχθεί μια νέα μυθολογία. Το Flatiron Building αποπερατώθηκε το 1902 και η νευραλγική θέση του, καθώς και το στενόμακρο, τριγωνικό σχήμα του, σε ένα τρίστρατο, ανάμεσα στην Πέμπτη Λεωφόρο, στην Μπρόντγουεϊ και στην Ανατολική 22η Οδό, το ενέταξαν σχεδόν αυτομάτως στο αστικό τοπίο του Μανχάταν σαν ένα νέο σημείο αναφοράς. Ολοι ήθελαν να δουν αυτό το αρχιτεκτονικό αξιοπερίεργο, που είχε σχεδιάσει ο αρχιτέκτων Ντάνιελ Μπέρνχαμ (1846-1912) από το Σικάγο, σαν μια παρέκκλιση μέσα στο νεοϋορκέζικο τοπίο, που άλλαζε άρδην.
Ο Μπέρνχαμ, άνθρωπος του 19ου αιώνα, είχε έφεση στο στυλ της πομπώδους Beaux-Arts αρχιτεκτονικής, αλλά ήταν και ένας άνθρωπος από το Σικάγο, πατρίδα της καινοτομίας και της ομώνυμης σχολής. Συνεπώς, είχε αναφορές τόσο στην κλασική παιδεία του όσο και στο νεωτερικό κλίμα του Σικάγου, όπου ήδη από τη δεκαετία του 1880 έχουμε την εμφάνιση του μοντερνισμού. Γι’ αυτό και πολλοί μελετητές αναφέρουν ότι το Flatiron Building παραπέμπει (ως πηγή έμπνευσης) περισσότερο στο Σικάγο παρά στη Νέα Υόρκη. Πλέον, αυτό δεν ευσταθεί, καθώς η «μυθολογία» του Μανχάταν έχει το Flatiron Building σε περίοπτη θέση.
Μπορεί να ήταν ένα μοντέρνο κτίριο, ψηλό και στενό, σαν ένα κάθετο παλάτσο υβριδικής αισθητικής με στοιχεία κλασικά, αναγεννησιακά και της Σχολής του Σικάγου, ήταν ωστόσο ένα κτίριο με καταγωγή τον 19ο αιώνα σε ό,τι αφορά την παλέτα της διακόσμησης. Υψώθηκε ως απόκλιση από τα μεγάλα και ολοκαίνουργα τότε ψηλά κτίρια της Νέας Υόρκης, όπως το περίφημο Singer Building (αποπεράτωση 1908 – κατεδάφιση 1967), που είχε λοφίο φλωρεντινού πύργου και αέρα Β΄ Γαλλικής Αυτοκρατορίας.
Το Flatiron Building ήταν κάτι άλλο. Είχε μια ευδιάκριτη μοναδικότητα, γεγονός που το έκανε άμεσα αναγνωρίσιμο και το οδήγησε στο διεθνές πάνθεον των αστικών συμβόλων. Ηταν το πρώτο κτίριο τέτοιου μεγέθους με ατσάλινο νάρθηκα και παρότι εμπλουτίστηκε και επεκτάθηκε, λίγο μετά την αποπεράτωσή του, διατήρησε έως σήμερα την αίγλη της πρώτης εντύπωσης. Ηταν ένα κτίριο που επεδίωκε να μεταδίδει αισθήματα αστικής πυγμής, αυτοπεποίθησης και μιας εύθραυστης ισορροπίας, γεγονός που προσέδιδε στη γοητεία του.
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Λος Αντζελες
Σαν εικαστικά ταμπλό
Η 55χρονη, γεννημένη στη Γερμανία, φωτογράφος Τζούλια Φούλερτον-Μπάτεν είναι διεθνώς γνωστή για τις σκηνογραφημένες, σχεδόν κινηματογραφικές, φωτογραφίες της, που παραπέμπουν σε εικαστικά ταμπλό. Αυτήν την περίοδο εκθέτει φωτογραφίες της στην γκαλερί Fahey/Klein του Λος Αντζελες. Εμπνεόμενη από γνωστά έργα της παγκόσμιας τέχνης, ανασυνθέτοντας πηγές έμπνευσης και επινοώντας νέες αλληγορίες, οδηγεί τον θεατή των έργων της να βιώσει μια σχεδόν θεατρική αφήγηση.
Δρέσδη
Ηρακλής
Οι Κρατικές Συλλογές της Δρέσδης παρουσιάζουν έκθεση με έργα τέχνης γύρω από το πρόσωπο, τον μύθο και τους άθλους του Ηρακλή. Η έκθεση, με τίτλο «Ηρακλής – ήρωας και αντιήρωας» στεγάζεται στην Πινακοθήκη Ζέμπερ (Semper), στην πτέρυγα Βίνκελμαν, όπου θα παραμείνει έως τις 28 Ιουνίου 2026. Παρουσιάζεται πλήθος αποδόσεων της μορφής του από τις συλλογές γλυπτικής (έως το 1800), χαρακτικά, νομίσματα, εξαρτύσεις πολέμου, έργα χρυσοχοΐας και ζωγραφικής από την Πινακοθήκη Μεγάλων Δασκάλων.
Νέα Υόρκη
Τέχνη του ενδύματος
Το Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης ανακοίνωσε την έκθεση στο Ινστιτούτο του Ενδύματος (The Costume Institute) την άνοιξη του 2026. Θα εξετάζει την κεντρική θέση του ντυμένου ανθρώπινου σώματος, εκθέτοντας σε αντιδιαστολή αντικείμενα και έργα τέχνης από τις πλούσιες συλλογές του μουσείου με ιστορικά και σύγχρονα ενδύματα από το Costume Institute. Στη φωτογραφία, κολάζ «Delphos», φόρεμα του 1920 με αγαλματίδιο της Νίκης.
Μαδρίτη
Αντον Ραφαέλ Μενγκς
Το Μουσείο Πράδο (σε συνεργασία με το ίδρυμα οικονομικών υπηρεσιών BBVA του Μπιλμπάο) παρουσιάζει το φιλόδοξο αφιέρωμα στον πατέρα του ισπανικού νεοκλασικισμού Αντον Ραφαέλ Μενγκς (1728-1779), ο οποίος υπήρξε επιπλέον ιδιαίτερα επιδραστικός στη διάρκεια του 18ου αιώνα. Διεθνής προσωπικότητα της εποχής του, ο Μενγκς προβάλλεται στην έκθεση μέσα από έργα ζωγραφικής, διακοσμητικές τέχνες και σχέδια, αποτέλεσμα δανείων από 25 διεθνή ιδρύματα, 9 ισπανικά και 10 ιδιωτικές συλλογές.
Βενετία
Τζοβάνι Μπελίνι
Ενα αριστούργημα της βενετσιάνικης Αναγέννησης παρουσιάζεται στις αίθουσες της Πινακοθήκης Τζόρτζιο Φρανκέτι στη Βενετία. Πρόκειται για την «Πιετά» του Τζοβάνι Μπελίνι, που έρχεται από το Μουσείο της πόλης του Ρίμινι στη Βενετία για πρώτη φορά από το 1949, όταν είχε εκτεθεί στο Παλάτσο Ντουκάλε. Στη νέα έκθεση παρουσιάζεται σε διάλογο με τον «Αγιο Σεβαστιανό» του Αντρέα Μαντένια. Διάρκεια έως 6 Ιανουαρίου 2026.
