Εχει σπουδάσει κοινωνική και οργανωτική ψυχολογία στην Αγγλία και εργάζεται στον χώρο της μουσικής παραγωγής και του καλλιτεχνικού management. Είναι στιχουργός και έχει συνεργαστεί με σημαντικούς συνθέτες και ερμηνευτές. Η «Πόρτα ανοιχτή» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Περί Θεού» (Καστανιώτης), μια συζήτηση του Νόρμαν Μέιλερ με τον Μάικλ Λένον, και τα «Ρήματα» (Αγρα) του Παντελή Μπουκάλα, τα οποία ξαναδιαβάζω.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Oτι την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική τα σαλούν που πουλούσαν φθηνά οινοπνευματώδη ποτά λέγονταν «τυφλά γουρούνια» και σέρβιραν συχνά «μπόμπες» –ουίσκι ή τζιν– που παρασκευάζονταν σε μπανιέρες και απευθύνονταν σε κατώτερα λαϊκά στρώματα. Είναι από το τελευταίο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, που εμπεριέχει αυτόν τον όρο στον τίτλο του.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Οχι ως «της μετα-μεταπολίτευσης χαμένη γενιά», Gen X, δηλαδή αφθονία, μονοτονικό σύστημα, ελευθερία στις επιλογές. Ευχή και κατάρα.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Πρωί, στο ξεκίνημα της μέρας. Καφές ζεστός. Ανοιχτό παράθυρο. Κινητό απενεργοποιημένο. Για μένα είναι καθημερινή πρακτική πριν οτιδήποτε άλλο στην ημέρα. Αν δεν διαβάσω έστω είκοσι σελίδες, νιώθω ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Λατρεύω τα ιστορικά μυθιστορήματα, γιατί μαζί με τη μυθοπλασία έχεις την ευκαιρία να μπεις σε μια ιστορική περίοδο και να θυμηθείς γεγονότα ή και να μάθεις πράγματα που δεν ήξερες. Αγαπώ όλο και περισσότερο την ιαπωνική λογοτεχνία. Τρελαίνομαι διαβάζοντας λαογραφικά και ηθογραφικά στοιχεία. Αλλος κόσμος. Συγκινούμαι σπάνια με βιβλία επιστημονικής φαντασίας και είμαι «δύσκολη» με την αστυνομική λογοτεχνία – αν κι εκεί βρίσκω συχνά αριστουργήματα.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Το να μην μπορώ να σταματήσω να το διαβάζω, να βουτάω στο σύμπαν του και να μην υπάρχει τίποτε άλλο όσο διαρκεί η ανάγνωση. Πολλές φορές, όταν ένα βιβλίο με «ρουφάει» ξεχνιέμαι τόσο πολύ, που ξεχνάω τι μέρα είναι, ακόμη και τι έχω να κάνω.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Θα πω το πρώτο που σκέφτηκα: η «Νίκη» του Χρήστου Χωμενίδη (Πατάκη).
Πού συναντώνται, σε τι διαφέρουν η ποίηση και η στιχουργική;
Η ρίζα είναι ίδια, ιδίως όταν ένα τραγούδι ξεκινάει από τον στιχουργό και ο συνθέτης μελοποιεί τον στίχο. Η απεύθυνση όμως είναι διαφορετική. Στο τραγούδι οφείλεις να ακολουθήσεις ένα μέτρημα, αναζητάς ένα «σύνθημα» για να πετύχεις μια κορύφωση στο ρεφρέν και έχεις δύο βασικούς συνεργούς: τον συνθέτη και τον ερμηνευτή. Οπότε ο λόγος έχει μια σύμπραξη, η οποία μπορεί να βοηθήσει πολύ την ανάδειξη του νοήματος – ή, αντιθέτως, να τη «σαμποτάρει». Στην ποίηση έχεις ελευθερία στη ροή του λόγου, επιλέγεις αν θέλεις συγκεκριμένο μέτρημα ή ρίμες και ξέρεις επίσης ότι ο αναγνώστης μπορεί να διαβάζει το ποίημα σε δικό του χρόνο, με τη συγκέντρωση που βρίσκει και στον χρόνο που θέλει. Επίσης ένα τραγούδι είναι πολύ πιο εύκολα προσβάσιμο στο κοινό –μπορείς ακόμη και να πέσεις πάνω του αντί να επιλέξεις να το ακούσεις– από ένα ποίημα που θεωρείται πιο δυσνόητο και λιγότερο κατανοητό είδος τέχνης. Για να καταλήξω, είναι τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές λειτουργίες.
«Πόρτα ανοιχτή»: Σε ποιους, σε τι (ανθρώπους, καταστάσεις, συναισθήματα);
Στη ζωή. Δηλαδή στους ανθρώπους, στα συναισθήματα, στις εμπειρίες, στις ευκαιρίες, στη συμπόρευση, στην αλήθεια σου, στην αποδοχή, στο λάθος, στο πάθος, στην αγάπη, στη δημιουργία, στο ταξίδι, στις χαρές και στις λύπες.
