«Αρωμα» γραφειοκρατικής αντίληψης

Κατεβαίνοντας την οδό Μητροπόλεως, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χαμογελάσεις. Ο άλλοτε κατάμαυρος από τα εγκαταλελειμμένα κτίρια δρόμος είναι πλέον γεμάτος με ανακαινισμένα νεοκλασικά που στέκονται καμαρωτά, θυμίζοντας μια άλλη Αθήνα, αυτήν της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και της σημασίας στη λεπτομέρεια. Το δεξί πεζοδρόμιο είναι αρκετά φαρδύ και ψηλά δέντρα ομορφαίνουν την κατηφορική βόλτα. Στο ύψος δε της Μητρόπολης των Αθηνών ξανοίγεται μπροστά σου μια πλατεία με χώρο! Αθηναίοι και ξένοι κάθονται και χαζεύουν τα θεόρατα πλατάνια που ριζώνουν πάνω στον Ηριδανό, το αθέατο αρχαίο ρέμα. «Ωραία είναι εδώ», τολμάς και λες. Ξάφνου, στο σημείο που έχεις αρχίσει να σιγοτραγουδάς ευχαριστημένος κάποια παλιά νοσταλγική μελωδία, μια ασύλληπτη μπόχα σε χτυπά μετωπικά και εισβάλλει στα ανυποψίαστα ρουθούνια σου. Παναγία μου, μονολογείς, τι ‘ναι τούτο που με βρήκε; Μπροστά σου στέκονται οι πολυδιαφημισμένοι βυθιζόμενοι κάδοι, που υποτίθεται πως λύνουν, λόγω χωρητικότητας, το πρόβλημα των γνωστών ξέχειλων μπλε σκουπιδοτενεκέδων. Σχεδόν χωρίς να κοιτάξεις τον δρόμο, πετάγεσαι στο απέναντι πεζοδρόμιο για να γλιτώσεις. Μα τι συνέβη πάλι εδώ; Πώς καταφέραμε να χαλάσουμε έναν ωραιότατο δρόμο που πρόσφατα φτιάχτηκε; Γιατί στο εξωτερικό οι βυθιζόμενοι αποτελούν λύση ενώ σε εμάς πρόβλημα; Πώς τα καταφέρνουν τέλος πάντων οι άλλοι ενώ εμείς πατώνουμε διαρκώς σε όλα; Αποφασίζεις να κάνεις κρούση σε δημοτικό γραφείο δείχνοντας μια φωτογραφία αντίστοιχων κάδων άλλης χώρας του ευρωπαϊκού Νότου. Η φωτογραφία είναι καλοδιαλεγμένη ώστε να μην ακούσεις την κλασική αιτιολογία «μη συγκρίνεις τη φτωχή πατρίδα μας με τον ευρωπαϊκό Βορρά». Ευθύς αμέσως ξεκινούν οι δικαιολογίες: «Δεν έχει ανοίξει ο διαγωνισμός συντήρησης του γύρω χώρου των βυθιζόμενων», «δεν υπάρχει ακόμη εταιρεία που συντηρεί τους κάδους», «δεν έχουμε αρκετούς υπαλλήλους καθαριότητας» κ.λπ. Μα καλά, σκέφτεσαι, όλα στο πόδι τα κάνετε; Ηδη στολίσατε για τα Χριστούγεννα, αλλά δεν έχετε ακόμα σκεφτεί πως πρέπει να καθαρίζετε γύρω από τους κάδους; Εκείνη τη στιγμή που ακούς όλα αυτά που πραγματικά απευθύνονται σε ανθρώπους που χάφτουν τα πάντα, εμφανίζεις μια νέα φωτογραφία με τον ίδιο κάδο σηκωμένο αυτή τη φορά, την ώρα δηλαδή της αποκομιδής. Από κάτω; Το χάος. Παχύ στρώμα σκουπιδιών που κανείς δεν μαζεύει ποτέ. Διερωτάσθε γιατί έχουμε γεμίσει αρουραίους και κατσαρίδες; Να γιατί! «Πώς τολμάτε να φωτογραφίζετε τους υπαλλήλους καθαριότητας;», σου απαντούν. Κάπου εκεί αποχωρείς με μια πικρή γεύση, συνειδητοποιώντας πως το χάσμα αντίληψης δεν γεφυρώνεται με τίποτα. Ισως τελικά το αυτονόητο να μην είναι για όλους το ίδιο.