«Προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον και την περιέργειά μου, χωρίς ίχνος δυσπιστίας». Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση του Βιέρι Αντριάνι όταν έμαθε ότι το Netflix θα παρουσίαζε μια υπόθεση που τον αφορά άμεσα. Για περισσότερο από 30 χρόνια, ο Ιταλός δικηγόρος παρακολουθεί στενά, εκπροσωπώντας τους συγγενείς ενός ζεύγους Γάλλων που δολοφονήθηκαν το 1985 στα δυτικά της Φλωρεντίας, την πορεία των ερευνών για τον κατά συρροήν δράστη μιας σειράς φρικτών εγκλημάτων στην περιοχή.
Το ζευγάρι των Γάλλων ήταν δύο από τα δεκαέξι άτομα που δολοφονήθηκαν σε δασώδεις περιοχές πέριξ της Φλωρεντίας μεταξύ 1968 και 1985. Αυτοί οι φόνοι τώρα μεταφέρθηκαν στη μικρή οθόνη μέσα από τη νέα αστυνομική μίνι σειρά της δημοφιλούς streaming υπηρεσίας με τίτλο «Το τέρας της Φλωρεντίας» (ονομασία που αποδόθηκε στον δολοφόνο από τα ιταλικά μίντια της εποχής). Ο κατά συρροήν δολοφόνος στόχευε σε ζευγάρια που αναζητούσαν διακριτικότητα στην εξοχή και το χαρακτηριστικό του ήταν επίσης ότι δρούσε νύχτες με πανσέληνο.
Στα τέσσερα επεισόδια, που γνώρισαν αμέσως επιτυχία παγκοσμίως σκαρφαλώνοντας στην κορυφή των προτιμήσεων των συνδρομητών, εξετάζονται οι συνολικά οκτώ ανεξιχνίαστες διπλές δολοφονίες και ξετυλίγεται το σκοτεινό παρελθόν μιας οικογένειας, όπου σε κάθε επεισόδιο η αφήγηση γίνεται με την οπτική ενός διαφορετικού υπόπτου.
Οι δημιουργοί της σειράς, Στέφανο Σολίμα («Suburra», «Sicario», «ZeroZeroZero») και Λεονάρντο Φάζολι («Gomorrah», «ZeroZeroZero»), εξασφάλισαν μια αρκετά πιστή αναπαράσταση της ιστορίας, που χαρακτηρίζεται από δραματική ένταση.
«Μετά την κυκλοφορία διαφόρων ντοκιμαντέρ, αρκετά από τα οποία κρίθηκαν επιφανειακά, ήταν θετικό το γεγονός ότι μια τέτοια παραγωγή επιχειρούσε να ανασυνθέσει την υπόθεση με αφηγηματικό τρόπο, αλλά βασισμένο στην πραγματική χρονολογία των όσων συνέβησαν», λέει ο Αντριάνι στην «Κ». «Το σημαντικό για μένα ήταν να τηρηθεί η ιστορική ακολουθία των ερευνών και να μην υποκύψουν στον πειρασμό να δημιουργήσουν “φανταστικά τέρατα” ή εναλλακτικές αλήθειες».
Ετσι έγινε, καθώς οι συντελεστές της σειράς επέλεξαν να ξεκινήσουν την αφήγηση από την αρχή, λόγω της πολυπλοκότητας της υπόθεσης, που δεν έχει ακόμη λυθεί. «Με εντυπωσίασε η χρονολογική συνέπεια: από το πρώτο ερευνητικό νήμα, τη λεγόμενη “σαρδηνική γραμμή”, έως τη βήμα προς βήμα εξέλιξη των ερευνών. (σ.σ. Η «σαρδηνική γραμμή» χρησιμοποιείται εδώ μεταφορικά για να περιγράψει τη σαφή, συνεπή και μεθοδική ροή της αφήγησης, όπως η πραγματική γλωσσική γραμμή οριοθετεί ξεκάθαρα γλωσσικά χαρακτηριστικά ανά περιοχή. Με άλλα λόγια, δηλώνει την πιστή και σταδιακή εξέλιξη της έρευνας χωρίς «ανακατέματα» ή κυρίαρχες επιβολές.) Δεν πρόκειται για ιδεολογική επιλογή, αλλά για πίστη στην ιστορική πραγματικότητα», εξηγεί ο δικηγόρος από τη Φλωρεντία, ο οποίος παρακολούθησε όλα τα επεισόδια λίγο μετά την προβολή τους στο Netflix. «Εκτίμησα επίσης την ισορροπία με την οποία παρουσιάζονται διαφορετικές οπτικές χωρίς να επιβάλλεται καμία ως κυρίαρχη».
Διχασμός
Πρόκειται για ένα από τα πλέον διαβόητα εγκλήματα στην Ιταλία, που απασχόλησαν για χρόνια τα μίντια, καθώς κανείς δεν γνώριζε τι ήταν αλήθεια και τι όχι. Σύμφωνα με ιταλικά Μέσα, όπως το τοπικό πρακτορείο και οι εφημερίδες La Nazione και Il Fatto Quotidiano, τα στοιχεία αμφισβητούνταν συχνά και οι καταδίκες προκάλεσαν αντιπαραθέσεις. Αίνιγμα, μάλιστα, παραμένει ποιοι συμμετείχαν στα εγκλήματα, με εκτιμήσεις για τουλάχιστον τρία άτομα. Το πολύπλοκο ιταλικό νομικό σύστημα και οι αντιφατικές πληροφορίες άφησαν περιθώρια για εικασίες σχετικά με τα όπλα και πιθανές παρεκτροπές στις δικαστικές διαδικασίες.
Το σημαντικό για μένα ήταν να μην υποκύψουν στον πειρασμό να δημιουργήσουν «φανταστικά τέρατα» ή εναλλακτικές αλήθειες.
Λίγες υποθέσεις έχουν συγκλονίσει τη χώρα όσο αυτή του λεγόμενου «τέρατος», ενώ παράλληλα τα περιστατικά έδωσαν χώρο στην παραπληροφόρηση: ψευδείς ειδήσεις και φημολογίες, συχνά δημιουργημένες επί τούτω, διασπείρονταν γρήγορα δημιουργώντας παράλογα ρεύματα, που υπονόμευαν ακόμη και πραγματικές ειδήσεις ή λογικές εκτιμήσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα σειρά μυθοπλασίας της πλατφόρμας εμπνέεται από τα πραγματικά περιστατικά, ωστόσο ορισμένα στοιχεία παραποιούνται ή δραματοποιούνται για λόγους αφηγηματικής έντασης. Δεν επιδιώκει να δώσει οριστικές απαντήσεις για το μυστήριο του «τέρατος της Φλωρεντίας», αλλά αφηγείται την ιστορία από την οπτική διαφορετικών εμπλεκόμενων προσώπων, χωρίς να γνωρίζουμε με ακρίβεια τι ειπώθηκε στις συνομιλίες τους.
Με εντυπωσίασε η χρονολογική συνέπεια: από το πρώτο ερευνητικό νήμα, τη λεγόμενη «σαρδηνική γραμμή», έως τη βήμα προς βήμα εξέλιξη των ερευνών.
«Τα επεισόδια αποδίδουν με συνέπεια την πορεία των ερευνών και το κλίμα της εποχής, χωρίς να αλλοιώνουν τη χρονική αλληλουχία. Για παράδειγμα, είναι σωστό που ο Πατσιάνι εμφανίζεται μόνο στο τέλος, καθώς η μορφή του προκύπτει μετά το κλείσιμο της σαρδηνικής υπόθεσης. Αν τον είχαν εισαγάγει νωρίτερα, θα ήταν ιστορικό λάθος», σημειώνει ο Αντριάνι, προσθέτοντας πως «ναι, υπάρχουν λίγες ανακρίβειες στο σενάριο (σ.σ. όπως ότι ο βασικός επιθεωρητής ήταν άνδρας και όχι γυναίκα που βλέπουμε στη σειρά), όμως αυτές δεν αλλάζουν την ουσία». Οπως σχολιάζει ο ίδιος, η δραματοποίηση, όταν υπηρετεί την κατανόηση μιας σύνθετης και πολυεπίπεδης ιστορίας, «δεν παραποιεί την αλήθεια· αντιθέτως, δίνει ζωή στα πρόσωπα».
Σέβεται τα θύματα
Εκτός από τα εγκλήματα, η σειρά δίνει έμφαση και στο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής. Σέβεται, όμως, τα θύματα; «Τη θεωρώ μια σεβαστή και αναγκαία προσέγγιση. Το να αφηγηθεί κανείς τη “σαρδηνική γραμμή” σημαίνει επίσης να φωτίσει έναν ολόκληρο κόσμο, έναν ανθρώπινο και οικογενειακό ιστό που συχνά παραμελήθηκε, αλλά αποτέλεσε αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης». Ο Βιέρι Αντριάνι, που εκπροσωπεί νομικά τους συγγενείς των θυμάτων Ναντίν Μοριό και Ζαν-Μισέλ Κραβεϊσβίλι, γνωρίζει σε βάθος κάθε εξέλιξη. «Η μετρημένη αναβίωση αυτού του πλαισίου δεν μειώνει τον σεβασμό προς τη μνήμη των θυμάτων. Οι διαφορετικές απόψεις σχετικά με την προσέγγιση της σειράς φαίνεται να πηγάζουν κυρίως από διαφορές στην αισθητική ή στον τρόπο που κάθε θεατής αντιλαμβάνεται το περιεχόμενό της», επισημαίνει ο δικηγόρος.
Παρ’ όλα αυτά, «Το τέρας της Φλωρεντίας» φαίνεται να έχει καθηλώσει το κοινό, που εξακολουθεί να παρακολουθεί με αγωνία την εξέλιξη του αστυνομικού θρίλερ. «Το πιο σημαντικό είναι ο θεατής να κατανοήσει ότι δεν πρόκειται για μια δικαστική απόφαση, αλλά πλησιάζει την αλήθεια».
