Η Γεωργία Δρακάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992. Σπούδασε Νομικά και είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και τραγουδίστρια από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Στα κείμενα, στις εκπομπές και στις ζωντανές εμφανίσεις της ασχολείται με την πόλη, τον πολιτισμό και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ενώ το τελευταίο της βιβλίο «Ο Τάσος πέθανε» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τελείωσα μόλις το «ΦΑΠ» του Τζιμ Ντοτζ από τις εκδόσεις Κυψέλη και περιμένουν στη σειρά η «Δημιουργικότητα» (από τον Πάνα στον Ερωτα) της Ελενας Μοσχίδη από τις εκδόσεις Κοντύλι και η «Σιωπή των σταθμών», η αυτοβιογραφία του αγαπημένου μου (εν ζωή!) ζωγράφου Γιώργου Τζιόκα, από τις εκδόσεις Δίφωνο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι μια πάπια μπορεί να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους σαν κανονικό κατοικίδιο, σύντροφος και συγκάτοικος. Ναι, για το «ΦΑΠ» λέω. Συγκλονιστικό ανάγνωσμα.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Η «Ασκητική» του Καζαντζάκη, που ανήκει στα διαβάσματα της εφηβείας, με κατατρύχει μέχρι σήμερα και υποψιάζομαι για πάντα. Κακός-καλός μπελάς!
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Να διαβάζω οπουδήποτε μες στο σπίτι ή μέσα σε ένα καράβι, ένα αεροπλάνο, σε ένα καφέ και δίπλα μου ή, κάπου εκεί κοντά, να βρίσκεται το άτομο με το οποίο θα σκάσω αν δεν μοιραστώ μια ατάκα ή μια ιδέα ή μια λέξη που με μάγεψε διαβάζοντας.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Προτιμώ τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα. Αγαπώ να διαβάζω εγχώριες φωνές – όχι ότι δεν με μαγεύει, εννοείται, και η ξένη λογοτεχνία. Δεν είμαι η καλύτερη φίλη των, πολύ δημοφιλών κατά τα άλλα, ερωτικών μυθιστορημάτων, ειδικά εκείνων που μπερδεύουν Σμύρνη, Θεσσαλονίκη και όλα αυτά – ιδίως όταν νιώθω και εξ ενστίκτου γνωρίζω ότι το κάνουν άτσαλα, επιφανειακά, για να πουλήσουν. Ανά περιόδους με πιάνει τρέλα με την ποίηση και ανά άλλες περιόδους με τα αστυνομικά και τα θρίλερ: από Μάρκαρη μέχρι Φίτζεκ και από Κινγκ μέχρι τις τελευταίες κυκλοφορίες των εκδόσεων Bell.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Συγκινούμαι και ταράζομαι όταν αισθάνομαι πως, αν δεν γραφόταν, ο/η συγγραφέας δεν θα μπορούσε σχεδόν να ανασάνει. Μου αρέσει να λαμβάνω από ένα γραπτό την απόλυτη και αδιαμεσολάβητη ανάγκη του δημιουργού του να το καταθέσει στον κόσμο.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Το «4321» του Πολ Οστερ. Και να την έκανε ο Γιώργος Λάνθιμος ή η Σοφία Κόπολα.
Από πού εμπνευστήκατε την ιστορία του βιβλίου «Ο Τάσος πέθανε / ένας αντι-επιτάφιος»;
Από τον εντελώς πραγματικό θάνατο του αγαπημένου μου φίλου, συμπαίκτη και ερωτικού συνοδοιπόρου ανά περιόδους Τάσου Γκόβα – έπαιζε μπουζούκι, τραγουδούσε, έγραφε μουσική, ήταν ένας κινούμενος Λίβας, με καταγωγή από τα όμορφα έγκατα της ανθρώπινης φύσης, με ροπή σε ατασθαλίες του κορμιού και της ψυχής, ως άλλος πλάνητας και μπον βιβάν. Θέλησα να του γράψω έναν επικήδειο και ο επικήδειος μεταμορφώθηκε, σχεδόν αμέσως και σαν με παραγγελιά από τα Ανω, σε κείμενο-ύμνο της ζωής και του έρωτα και της τέχνης, αλλά και του θανάτου ακόμα. Εξ ου και ο υπότιτλος «ένας αντι-επιτάφιος».
Ποια είναι τα μηνύματα που μεταδίδει το βιβλίο στον αναγνώστη;
Δεν αγαπώ τα βιβλία που μεταδίδουν μηνύματα και ηθικά διδάγματα, έτσι προσπαθώ αυτά τα στοιχεία να μην υπάρχουν καθόλου μες στα δικά μου γραπτά. Αλλά, αν έπρεπε να απαντήσω κάτι εδώ, θα διάλεγα την ιδέα εκείνη που διαπνέει ολόκληρο το βιβλίο: Και για να πενθήσεις ακόμα, χρειάζεται να είσαι ζωντανός. Η ζωή νικά τον θάνατο, γιατί, να, μπορεί να προκύψει και δημιουργία εντός της. Ενώ ο θάνατος είναι οριστικός και αμετάκλητος, τη ζωή τη φτιάχνουμε, με έναν τρόπο και έως έναν βαθμό, εμείς.
