Οι χοροί κρατήσαν στο τελευταίο αντίο

Πιστεύω ακράδαντα ότι η μοναδική αλάθητη απόδειξη πως ένας άνθρωπος βρίσκεται σε «καλό δρόμο» καθώς μεγαλώνει είναι η όλο και μεγαλύτερη ανάγκη του να ευχαριστεί τους γύρω του…

1' 41" χρόνος ανάγνωσης

Πιστεύω ακράδαντα ότι η μοναδική αλάθητη απόδειξη πως ένας άνθρωπος βρίσκεται σε «καλό δρόμο» καθώς μεγαλώνει είναι η όλο και μεγαλύτερη ανάγκη του να ευχαριστεί τους γύρω του… Μα με ένα δώρο, μια μαγειρική, ένα έργο του (αν είναι καλλιτέχνης…), μια χειρονομία, μια κουβέντα, μια ματιά, μια σιωπή… Κάτι καταφέρνω σιγά σιγά, κάτι που όταν συμβαίνει με γεμίζει με ευτυχία, με μια μορφή ασύγκριτης ικανοποίησης!

Σ’ αυτήν την κατάσταση βρέθηκα μετά την ταφή του αγαπημένου Διονύση! Ενας λαμπρός ήλιος, ένα αλωνάκι, κυπαρίσσια, η στρατιωτική μπάντα να παίζει τσάμικο – καλαματιανό (δεν τα ξεχωρίζω), ας κρατήσουν οι χοροί, η ανακούφιση που τελείωσαν όλα αυτά τα διαδικαστικά του θανάτου, πλήθος κόσμου που κατέβαινε σαν σε μεγάλο πανηγύρι προς τιμήν του Πολιούχου Αγίου και να ένα χεράκι δεξιά στα μάτια μου, μου ζητούσε να το κρατήσω, κι άλλο ένα αριστερά… Ούτε είδα τίνος ήταν, τα άρπαξα κι άρχισα τον χορό, σε τι βήματα μη ρωτάτε, γιατί ποτέ δεν έμαθα να χορεύω τα «δημοτικά». Στο σχολείο πάντα έκανα κοπάνα…

Πού τα ‘μαθα; Πού τα είδα; Ενας Θεός ξέρει… Χόρευα για τον «Σαββόπουλο», για την Ασπα, για τις γιορτές, για τους φίλους, τα τραγούδια, τις κουβέντες… Σαν να ‘λεγα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στη ζωή που συνεχίζεται περισσότερο πλούσια από πριν, γεμάτη δώρα, ιστορίες, ξεκαθαρίσματα, αποφάσεις, χάρη σ’ αυτόν τον άνθρωπο που έγινε αντίδωρο και μοιράστηκε σε όλους μας, απαλλάσσοντάς μας από διλήμματα, ενοχές, φόβους…

Είχα μεταμορφωθεί ολόκληρος σ’ ένα σαββοπουλικό μήνυμα προς όλους: «Ας κρατήσουν οι χοροί». Πρέπει να συνήλθα πολύ γρήγορα, να κράτησε όλο αυτό λίγα δευτερόλεπτα, σαν να ντράπηκα που τόλμησα να «πετάξω» τόσο ψηλά… Θα είχα αποσιωπήσει το γεγονός ακόμα και από τους φίλους μου… Πολύ αργότερα μου έστειλαν ένα βιντεάκι… Μπροστά η Μελίνα, η Σοφία, ακολουθούσε η Ελένη (το ένα χεράκι), εγώ, η Ειρήνη (το άλλο χεράκι) και τέλος η Υβόννη. Ολοι μας αγαπητοί του… Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, ναι, είμαι σίγουρος, αγαπούσε όλο τον κόσμο – τη μόνη που αγαπούσε μια σταγόνα ζωής παραπάνω ήταν η Ασπα Του!

* Ο κ. Αγγελος Παπαδημητρίου είναι εικαστικός και ηθοποιός.

comment-below Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή

Editor’s Pick

ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ

MHT