Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, παράλληλα με τις σπουδές του στο Οικονομικό της Νομικής, αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της δημοσιογραφίας. Eχει εργαστεί ως ελεύθερος ρεπόρτερ, απεσταλμένος αλλά και πολεμικός ανταποκριτής για το Mega και την ΕΡΤ. Σήμερα είναι διευθυντής στο Rosa.gr, ενώ τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Αυγή». Οι «Ιστορίες χωρίς φωνή» (εκδόσεις Οκτάνα) είναι το πρώτο του βιβλίο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την «Τέχνη του πολέμου για την εξουσία» του Δημήτρη Καλτσώνη (εκδόσεις Τόπος) και τις «Αδέσποτες σκύλες» της Ντάλια δε λα Σέρδα (εκδόσεις Carnivora).
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διαβάζοντας το «Κατηγορώ» της Φραντσέσκα Αλμπανέζε μού έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο πως πίσω από τη γενοκτονία στη Γάζα κρύβονται οικονομικά συμφέροντα τα οποία αποσκοπούν στην εκμετάλλευση των παλαιστινιακών εδαφών. Ειδικά κάποιων περιοχών που χαρακτηρίζονται ως παραλιακά μεσογειακά «φιλέτα».
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Ο μπελάς ήταν καθαρά εσωτερικός και τον βρήκα όταν διάβασα τον «Ξένο» του Αλμπέρ Καμύ και άρχισα να αμφισβητώ πολλά για το τι σημαίνει «λογική» και «κανονικότητα».
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Αν και δεν τα καταφέρνω πάντα, το ιδανικό είναι να μπορώ να διαβάζω μακριά από τις πιέσεις του επαγγέλματος και τον θόρυβο της καθημερινότητας. Θέλω να έχω καθαρό μυαλό, χωρίς περισπασμούς, ώστε να μπορώ να διαβάζω ενεργά. Δεν με ενδιαφέρει απλώς να «καταναλώσω» ένα κείμενο, αλλά να το κατανοήσω σε βάθος: τι λέει, γιατί το λέει, ποιος το λέει και πώς. Η ανάγνωση, ειδικά στη δημοσιογραφία, είναι πράξη ελέγχου, σύγκρισης και τελικά ερμηνείας.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Ανέκαθεν διάβαζα διάφορα είδη, αλλά τα τελευταία χρόνια έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στη ρεαλιστική και κοινωνική λογοτεχνία, ειδικά σε έργα που ασχολούνται με περιβαλλοντικά ζητήματα ή με τις σχέσεις ανθρώπου – φύσης και ανθρώπου – ζώων. Δεν με ελκύουν τόσο τα πολύ αφηρημένα ή καθαρά φανταστικά έργα, γιατί προτιμώ ιστορίες οι οποίες έχουν κάποια κοινωνική ή ηθική βάση.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Οταν καταφέρνει να με κάνει να νιώσω κάτι αληθινό, όταν οι χαρακτήρες ή οι σκέψεις τους αγγίζουν κάτι δικό μου, κάτι ανθρώπινο. Μου αρέσουν τα βιβλία που δεν φοβούνται να δείξουν την αδυναμία, την εσωτερική πάλη ή τη στιγμή που κάποιος αλλάζει.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Θα ήθελα να δω στη μεγάλη οθόνη τους «Νετανιάχου» του Τζόσουα Κοέν.
Σε ποιους δίνετε φωνή στις «Ιστορίες χωρίς φωνή»;
Το βιβλίο αυτό είναι μια πράξη υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ζώων· μια πρόσκληση να δούμε τον κόσμο όχι μόνο μέσα από τα δικά μας μάτια, αλλά και μέσα από τα μάτια εκείνων που στερούνται φωνής. Αν δεν τους δώσουμε χώρο και δικαιώματα, αν συνεχίσουμε να αγνοούμε τις σιωπηλές κραυγές τους, τότε προδίδουμε τη δική μας ανθρωπιά. Με τις «Ιστορίες χωρίς φωνή» επιδίωξή μου είναι να καλέσω τους αναγνώστες να γίνουν η φωνή των ζώων. Στο βιβλίο δανείζομαι τις κραυγές των ζώων και τις μετατρέπω σε αφήγηση, επιχειρώντας να καταγράψω τον κόσμο όπως θα τον έβλεπαν εκείνα. Τα ζώα δεν είναι παθητικοί μάρτυρες, αλλά υπάρξεις με δικό τους βλέμμα και ιστορία.
Δεν είναι καθόλου «εύκολες» οι ιστορίες που αφηγείστε. Υπάρχει όμως κάποια που σας παίδεψε / πόνεσε περισσότερο;
Τα «Ελάφια που ματώνουν» είναι ίσως η πλέον ακραία ιστορία όσον αφορά την ανθρώπινη διαστροφή στον τρόπο με τον οποίο εκμεταλλευόμαστε τα ζώα. Είναι μια ιστορία που γράφτηκε με αφορμή ένα βιβλίο, τον «Πάγο» του Καρίλ Φερέ. Πιστεύω πως αν τη διαβάσετε θα συμφωνήσετε μαζί μου.
