«Θέλουμε να μάθουμε D&D». Η φράση εμφανίζεται ξανά και ξανά σε σχόλια στο TikTok, σε Reddit threads, σε stories και βίντεο ατόμων 15-25 ετών, που αναζητούν εμπειρίες οι οποίες μοιάζουν με τον κόσμο του «Stranger Things» και είναι αποδεσμευμένες από την οθόνη.
Το «Dungeons and Dragons» –ή απλώς D&D– είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων, στο οποίο οι παίκτες δημιουργούν φανταστικούς χαρακτήρες και συμμετέχουν σε μια ιστορία που εξελίσσεται κυρίως μέσα από την αφήγηση. Συχνά δεν υπάρχει ταμπλό, ούτε κάρτες. Υπάρχει όμως ένας κόσμος που ο Dungeon Master (ο αφηγητής) καλεί μια παρέα να τον εξερευνήσει, να πάρει αποφάσεις, να αντιμετωπίσει προκλήσεις και να γράψει τη δική της περιπέτεια.
Αν και δεν είναι κάτι καινούργιο –η κοινότητά του μετράει δεκαετίες και χιλιάδες φανατικούς παίκτες σε όλο τον κόσμο–, σήμερα παρατηρείται μια εντυπωσιακή αναβίωση, με τη γενιά Ζ να ανακαλύπτει ξανά τα επιτραπέζια και μη παιχνίδια ρόλων.
«Κάποτε είχαμε χρόνο και όχι χώρο. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Θέλαμε να φτιάξουμε κάτι που δεν θα είναι καφετέρια και θα έχει μέσα επιτραπέζια, αλλά θα είναι το ίδιο το παιχνίδι», μου λέει ο Ηλίας Παπάζογλου, ιδιοκτήτης του Fireball στη Νέα Σμύρνη, ενός από τα δεκάδες playhouses που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Τον συναντάμε στο Wizard’s Library, ένα από τα τρία θεματικά δωμάτια του χώρου, μέσα στο οποίο πραγματικά νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε σκηνή επικού μυθιστορήματος.
«Η παρέα μπαίνει, κλείνει την πόρτα πίσω της και για τρεις με πέντε ώρες φεύγει από τον πραγματικό κόσμο», μας λέει ο κ. Παπάζογλου, και συνεχίζει: «Αυτός είναι ο στόχος των playhouses. Να ξεχάσουμε για λίγο τα προβλήματα και τη ρουτίνα. Είναι σαν διαλογισμός. Αδειάζει το κεφάλι μας».
Η αίσθηση του «διαλογισμού» δεν είναι υπερβολή. Για πολλούς το παιχνίδι είναι η μοναδική στιγμή μέσα στην εβδομάδα που μπορούν να αποσυνδεθούν από την καθημερινότητα, να έρθουν σε επαφή με κάτι πιο δημιουργικό, αλλά και να ταξιδέψουν σε ένα σχεδόν παράλληλο σύμπαν, γεμάτο γρίφους και περιπέτεια. «Ερχονται από διευθυντές εταιρειών μέχρι φοιτητές», λέει ο κ. Παπάζογλου, ο οποίος παρομοιάζει το χόμπι πολλών από τους θαμώνες με μια τελετουργία η οποία δεν αναβάλλεται. «Καμιά φορά οι σύντροφοι των παικτών, που έρχονται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα για D&D ή άλλα επιτραπέζια, δεν τους πιστεύουν. “Πού πας κάθε Πέμπτη για τρεις ώρες;” τους ρωτούν. “Σε μια σπηλιά, με ένα μάγο και ένα νάνο. Μας κυνηγάει και ένας δράκος”, απαντούν κάποιοι», μας αφηγείται γελώντας.
Καμιά φορά οι σύντροφοι των παικτών, που έρχονται για D&D, τους ρωτούν πού πάνε κάθε Πέμπτη για τρεις ώρες. «Σε μια σπηλιά, με ένα μάγο και ένα νάνο. Μας κυνηγάει ένας δράκος», απαντούν.
Αν το Fireball στη Νέα Σμύρνη είναι το καταφύγιο της φαντασίας, τότε το «Κελί» στον Νέο Κόσμο είναι το στρατηγείο της παρέας. «Εχετε φέρει δικό σας παιχνίδι;», «τι θέλετε να παίξετε;», «θα παίξετε μαζί μας;» ήταν μερικές από τις ερωτήσεις του Κώστα, ενός από τους θαμώνες, με το που μπήκαμε στον χώρο. Το «Κελί», με το χαρακτηριστικό του όνομα –το οποίο δικαιωματικά κέρδισε όταν βρισκόταν κάποτε στο νούμερο 33, σε ένα ημιυπόγειο με κάγκελα απέξω–, φιλοξενεί σήμερα μια τεράστια συλλογή επιτραπέζιων παιχνιδιών. Από κλασικά party games μέχρι σύνθετα παιχνίδια στρατηγικής, ο χώρος λειτουργεί σαν βιβλιοθήκη για παίκτες, αλλά και ως ένα σημείο συνάντησης. Κάτοικοι της περιοχής και όχι μόνο περνούν για να δοκιμάσουν νέα επιτραπέζια αλλά και να ξαναπαίξουν τα αγαπημένα τους, δείχνοντας πως ανήκουν σε μια ομάδα με κοινές αναφορές και ενέργεια που τους ενώνει. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα συνάντησα και μια παρέα ηλικιωμένων που στεκόταν προσηλωμένη πάνω από ένα παιχνίδι με πιόνια, με βλέμμα συγκεντρωμένο και ήρεμο, σαν να ξετυλίγουν μια ιστορία που τους ανήκει, ενώ λίγα λεπτά αργότερα τα τραπέζια του «Κελιού» γέμισαν με νέους οι οποίοι έστηναν νέες παρτίδες παιχνιδιών.
«Το 2011 γράφτηκα στην ελληνική online κοινότητα για τα επιτραπέζια παιχνίδια. “Μένω νότια, στον Αλιμο. Θέλει κανείς να μαζευτούμε να παίξουμε, γιατί έχω μερικά επιτραπέζια αλλά δεν έχω παρέα;” ήταν ένα από τα σχόλια στο φόρουμ. “Μπορώ εγώ”, πληκτρολόγησα. “Είμαι κι εγώ νότια, στην Ηλιούπολη”, έγραψε ένας άλλος. Και έτσι, από το πουθενά, μαζευτήκαμε μια παρέα πέντε ατόμων, μια Κυριακή, στο σπίτι μιας κοπέλας, της Αργυρώς», μας αφηγείται ο Γιάννης Βιδάλης, διαχειριστής του χώρου.
Τα επιτραπέζια παιχνίδια είναι μια καθαρά offline εμπειρία. «Εχουν περάσει από εδώ πάνω από 1.500 άτομα. Βλέπεις ακόμα και γονείς να φέρνουν τα παιδιά τους για να κάνουν κάτι πέρα από τις οθόνες».
Η παρέα αυτή, που για χρόνια συναντιόταν σε σπίτια, κουβαλώντας σακούλες με κουτιά και σημειώσεις με κανόνες, αποφάσισε κάποια στιγμή να κάνει το επόμενο βήμα. «Βλέπαμε ότι η κοινότητα μεγάλωνε και ολοένα και περισσότερος κόσμος ήθελε να παίξει, αλλά πολλές φορές δεν είχε τον χώρο ή την παρέα για να το κάνει. Το “Κελί” γεννήθηκε από μια ανάγκη να κάνουμε με ευκολία το χόμπι μας, εμείς και άλλος κόσμος – σαν προέκταση του σαλονιού μας», μας λέει ο κ. Βιδάλης.
Τα επιτραπέζια παιχνίδια μπορεί να είναι μια καθαρά offline εμπειρία, αλλά η απήχησή τους μεγαλώνει με τρόπο που δεν περνά απαρατήρητος. «Εχουν περάσει από εδώ πάνω από 1.500 άτομα. Βλέπεις ακόμα και γονείς να φέρνουν τα παιδιά τους για να κάνουν κάτι διαφορετικό πέρα από τις οθόνες», μας λέει και συμπληρώνει: «Μεγαλύτερο επίτευγμά μας, όμως, είναι αυτή η ερώτηση που σας έκανε ο Κώστας όταν μπήκατε: “Τι θέλετε να παίξετε;”. Το είπε σαν να ήταν ο χώρος δικός του. Και κάπως έτσι είναι. Οταν οι άνθρωποι νιώθουν ότι ανήκουν, ότι μπορούν να προσφέρουν, να καλωσορίσουν, να μοιραστούν, τότε ξέρεις ότι κάτι έχεις χτίσει σωστά».
