Η τελευταία φορά που ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις ήρθε στη χώρα μας ήταν το 2017, όταν η «Αόρατη Κλωστή» του Πολ Τόμας Αντερσον κυκλοφορούσε στις αίθουσες κι εκείνος είχε μεταμορφωθεί σε κορυφαίο ράφτη. Εκτοτε… σιωπή. Κινηματογραφική τουλάχιστον, αφού όπως επισήμανε ο ίδιος χαμογελώντας στη συνέντευξη Τύπου της περασμένης Κυριακής, το να μην κάνεις σινεμά δεν σημαίνει ότι δεν κάνεις τίποτα. Σε κάθε περίπτωση η επιστροφή του στη μεγάλη οθόνη είναι ευπρόσδεκτη, όπως και η εικόνα, παρέα με τον γιο του, Ρόναν, να παρουσιάζουν την ταινία που έφτιαξαν μαζί στην πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του τελευταίου.
Η «Ανεμώνη» έκανε την ευρωπαϊκή της πρεμιέρα το βράδυ της Κυριακής σε ένα κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, κλείνοντας τις 31ες Νύχτες Πρεμιέρας και συμβάλλοντας με τις εισπράξεις των εισιτηρίων στους σκοπούς της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών «Πόρτα Ανοιχτή», την οποία υποστηρίζει εδώ και δεκαετίες ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.
«Αυτή η δουλειά ήταν πάντα πηγή μεγάλης ικανοποίησης για εμένα, οπότε περνώντας χρόνο μακριά της υπήρξαν πολλά που μου έλειψαν. Από την άλλη ο τρόπος ζωής γύρω της ήταν κάτι που δεν συνήθισα ποτέ», μας είπε ο ίδιος το πρωί της Κυριακής σχετικά με την προηγούμενη απόφασή του να αποσυρθεί από το σινεμά. Στην «Ανεμώνη» υποδύεται τον Ρέι, έναν άνδρα που ζει εντελώς απομονωμένος κάπου στις δασώδεις ερημιές της βόρειας Αγγλίας, έχοντας εγκαταλείψει την οικογένεια και τον νεαρό γιο του. Η λιτή καθημερινότητα θα διαταραχθεί όταν εκεί θα φτάσει ο αδελφός του (Σον Μπιν), φέρνοντας νέα και ζητώντας απαντήσεις για το παρελθόν.
«Γνωρίζοντας ότι δεν είμαι πια στην “αρένα” της δουλειάς, ήταν στενάχωρο για μένα ότι ο Ρόναν θα έκανε ταινίες και δεν θα μπορούσα να είμαι μέρος τους. Είχαμε δουλέψει μαζί πάνω σε διάφορα πράγματα μέσα στα χρόνια, οπότε ήθελα απλώς να βρω έναν τρόπο να το ξανακάνουμε εδώ – κι εκείνος το ίδιο. Τυχαίνει λοιπόν και οι δύο να βρίσκουμε συναρπαστικό το θέμα της αδελφότητας και από εκεί ξεκίνησε η ιστορία. Για εμένα ήταν περισσότερο θέμα παρατήρησης, μιας και έχω τρεις γιους, ο Ρόναν από την άλλη ήταν πιο… ενεργό μέλος αυτής της σχέσης, οπότε είχε μεγαλύτερη εμπειρία», σημείωσε γελώντας ο Ντέι-Λιούις.
«Γνωρίζοντας ότι δεν είμαι πια στην “αρένα” της δουλειάς, ήταν στενάχωρο για μένα ότι ο Ρόναν (ο γιος του) θα έκανε ταινίες και δεν θα μπορούσα να είμαι μέρος τους».
Λίγο παραδίπλα, ο 27χρονος γιος του, με καπέλο να σκεπάζει τα ατίθασα σγουρά μαλλιά και καρό πουκάμισο «ξυλοκόπου» έμοιαζε ενθουσιασμένος, περιγράφοντας την (από κοινού) συγγραφή του σεναρίου ως «αρκετά παιχνιδιάρικη και κατά βάση αυθόρμητη διαδικασία». Ομολόγησε επίσης ότι «υπήρξε κάποια πίεση εξαιτίας της επιστροφής του πατέρα μου», ωστόσο όπως άφησε να εννοηθεί, σίγουρα δεν βλάπτει να έχεις πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις στην πρώτη σου ταινία. Εκείνος πάντως προκάλεσε αίσθηση, όταν σε πρόσφατη συνέντευξή του επέκρινε όσους παρουσιάζουν τους ηθοποιούς της «μεθόδου» (αναφέρεται στον τρόπο υποκριτικής που αναπτύχθηκε στο Actors Studio του Στανισλάφσκι) περίπου ως παράφρονες. «Η αλήθεια είναι πως ξεθύμανα λίγο σε εκείνη τη συνέντευξη», σημείωσε χιουμοριστικά στην Αθήνα. «Την περίοδο που δεν δούλευα η “μέθοδος” έγινε σχεδόν αντικείμενο κοροϊδίας από κάποιους. Νομίζω ότι οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για αυτά τα πράγματα. Προσωπικά δεν μιλώ ποτέ σχετικά, δεν το βρίσκω ενδιαφέρον και δεν έχει καν νόημα. Για να έχεις κάποια πιθανότητα επιτυχίας σε αυτή τη δουλειά, συνεργάζεσαι με κάποιους ανθρώπους τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα. Αν ο τρόπος δουλειάς σου, όποιος κι αν είναι αυτός, εμποδίζει τους υπόλοιπους να αποδώσουν, τότε απλώς κάνεις λάθος. Δεν θέλω να πιστέψω ότι κάποια στιγμή ίσχυε και για μένα αυτό, όμως θα μπορούσε πράγματι να έχει συμβεί, δίχως να το γνωρίζω. Οσο για τη συνεργασία με τους άλλους ηθοποιούς, δεν με ενδιαφέρει ποτέ από ποια “σχολή” προέρχεται ο καθένας – με νοιάζει μόνο να νιώθω ότι έχω μπροστά μου ένα ανθρώπινο ον που ακούει, μιλάει, αντιδρά και ελπίζω ότι με τον δικό μου τρόπο δουλειάς κάνω το ίδιο».
Στο κλείσιμο της συνέντευξης Τύπου, ο Ντέι-Λιούις μας άφησε με μια υπόσχεση(;) σχετικά με το κινηματογραφικό του μέλλον: «Η εμπειρία με τον Ρόναν μού θύμισε όσα αγαπώ σε αυτή τη δουλειά. Ηταν χαρούμενη εμπειρία και όταν έχεις μια τέτοια θες να την επαναλάβεις».
Οπως είπαμε, ο Ντέι-Λιούις βρέθηκε στην Αθήνα τόσο για την προβολή της ταινίας, όσο και για να επισκεφθεί την Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών «Πόρτα Ανοιχτή», κάτι που έκανε χθες, Δευτέρα. Ο ηθοποιός χαιρέτισε ξεχωριστά κάθε παιδί και τον συνοδό του (πάνω από 200 άτομα) και παρακολούθησε τη συγκινητική γιορτή που του είχαν ετοιμάσει. Φεύγοντας, πήρε μαζί του δεκάδες χειροποίητα δώρα που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά. «Οταν ξεκινήσαμε πριν από 53 χρόνια, δεν δινόταν η ευκαιρία σε αυτά τα παιδιά να παίξουν ή να κάνουν κάτι καλλιτεχνικό: ζωγραφική, χορό, τραγούδι. Εκαναν μόνο φυσικοθεραπείες και βαρετά πράγματα. Αυτό θελήσαμε να τους δώσουμε από τότε μέχρι και σήμερα. Με τον Ντάνιελ είμαστε φίλοι εδώ και πολλά χρόνια, αγαπά τα παιδιά και γι’ αυτό είναι εδώ», σημείωσε η επίτιμη πρόεδρος του ιδρύματος, Δάφνη Οικονόμου στην κυριακάτικη συνέντευξη Τύπου.
Το βράδυ της Κυριακής έριξαν αυλαία και οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, απονέμοντας τα βραβεία μιας διοργάνωσης που φέτος αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, ήταν όμως και πάλι παρούσα. Η Χρυσή Αθηνά απονεμήθηκε στο «Ο ήχος της πτώσης» της Μάσα Σιλίνσκι, ενώ το συγκινητικό «Κράτα την ψυχή σου στο χέρι και περπάτα» της Σεπιντέ Φαρσί κέρδισε το βραβείο ντοκιμαντέρ.
