Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης σπούδασε Νομική και Εγκληματολογία. Είναι συγγραφέας μυθοπλασίας και criminartistic δοκιμίων. Βραβευμένος με το Prix Méditerranée αστυνομικού μυθιστορήματος, προσφάτως του απονεμήθηκε από το γαλλικό υπουργείο Πολιτισμού ο τίτλος του Ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων. Ζει στο Παρίσι. Το «Ομέρο, ο κρυφός γιος» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τη νουβέλα «The Gentleman from Peru» του André Aciman, το «Secret of Secrets» του Dan Brown και τον κατάλογο της παλαιότερης ομώνυμης έκθεσης στο Musée de la Vie romantique στο Παρίσι, «Visages de l’effroi. Violence et fantastique de David à Delacroix».
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Σύμφωνα με τον Λόρενς Ντάρελ, στο βιβλίο του για τα ελληνικά νησιά, η Κλεοπάτρα και ο Μάρκος Αντώνιος την παραμονή της ναυμαχίας στο Ακτιο, το 31 π.Χ., ενάντια στον Οκταβιανό, διοργάνωσαν γλέντι στους Παξούς. Γιόρταζαν προκαταβολικά μια νίκη που, τελικά, δεν ήλθε ποτέ.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Ευτυχώς μεγάλωσα και ζω σε περιβάλλοντα όπου κανένα βιβλίο δεν μου προκάλεσε μπελάδες.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Η ίδια ακριβώς όπως και για τη συγγραφή: κλασική μουσική στα ακουστικά (για να πνίγω τους ήχους της καθημερινότητας), καφές και κάτι γλυκό να τσιμπολογάω.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Διαβάζω τα πάντα για απόλαυση, αλλά και ως κομμάτι έρευνας για τη συγγραφή, όχι μόνο λογοτεχνία αλλά και δοκίμια, βιογραφίες, επιστημονικά εγχειρίδια κ.λπ. Αγαπώ την καλή αστυνομική λογοτεχνία (ω τι έκπληξη!), αυτή που αναζητά το ποιος και κυρίως αναλύει το γιατί, αλλά και το ιστορικό μυθιστόρημα. Εως τώρα δεν έχει τύχει (δεν έχω αναζητήσει μάλλον) να διαβάσω romance και dark romance, που ξέρω πως είναι πολύ αγαπητά ιδιαίτερα σε νεαρότερες ηλικίες.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Γενικά είμαι ευσυγκίνητος (έκλεισα το «The Gentleman from Peru» με δάκρυα στα μάτια.) Ο,τι έχει να κάνει με πρωταγωνιστές που αναζητούν κάτι (συνήθως τον εαυτό τους), που επιμένουν και υπομένουν τα πάντα για να φτάσουν στην όποια κάθαρση, με συγκινούν ιδιαίτερα.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Τα αγαπημένα μου βιβλία σπάνια έχουν γίνει και αγαπημένες ταινίες. Εξαίρεση αποτελούν «Ο Δράκουλας» του Κόπολα, η «Ρεβέκκα» του Χίτσκοκ και το «Εγκλημα στον Νείλο» (1978) του Γκίλερμιν. Προτιμώ, λοιπόν, να σκηνοθετώ μόνος τ’ αγαπημένα μου βιβλία στο πανί του μυαλού μου.
Πώς προέκυψε η ιδέα της ιστορίας στο βιβλίο «Ομέρο, ο κρυφός γιος»;
Θέλησα να γράψω μια εναλλακτική ιστορία, προσφέροντας στη Μαρία Κάλλας αυτό για το οποίο η ίδια έλεγε ότι θα θυσίαζε την καριέρα της: ένα παιδί. Εχοντας διαβάσει τη θεωρία του Γκατζογιάννη πως είχε αποκτήσει έναν γιο, που πέθανε αμέσως μετά τη γέννα του, στην αρχή της σχέσης της με τον Ωνάση (θεωρία που αμφισβητείται από την πλειονότητα των βιογράφων) αποφάσισα να δώσω σάρκα και οστά στον Ομέρο, ο οποίος μας διηγείται την ιστορία του. Μια ιστορία που, παρά την αρχική μου επιθυμία, δεν είναι χαρούμενη. Πρόκειται για μια εμμονική αναζήτηση ριζών, ταυτότητας, της αίσθησης του ανήκειν, για μια μάχη μεταξύ πεπρωμένου και επιλογών, ένα υβρίδιο αρχαίας τραγωδίας και νουάρ.
Ποια είναι τα μηνύματα που μεταφέρει η ιστορία του Ομέρο στους αναγνώστες;
Δεν επιδιώκω να μεταφέρω μηνύματα. Το «Ομέρο» θέτει ερωτήματα και οι αναγνώστες καλούνται να βρουν τις δικές τους απαντήσεις, να εξαγάγουν τα δικά τους συμπεράσματα. Είναι το DNA ή το περιβάλλον που μας διαμορφώνει; Υπάρχει πραγματικά η ελεύθερη βούληση και έως ποιο σημείο; Η αλήθεια φέρνει πάντα λύτρωση ή αποτελεί κάποιες φορές πηγή μεγαλύτερων δυστυχιών;
