Ο οίκος των Γκίνες
ΔΡΑΜΑ ΕΠΟΧΗΣ (2025)
Δημιουργός: Στίβεν Νάιτ
Ερμηνείες: Τζέιμς Νόρτον, Αντονι Μπόιλ
Η πολυαναμενόμενη καινούργια τηλεοπτική δουλειά του Στίβεν Νάιτ («Peaky Blinders») είναι μια συναρπαστική αφήγηση της ιστορίας του οίκου των Γκίνες, ιδιοκτητών της πιο διάσημης ιρλανδέζικης ζυθοποιίας. Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα και ο αρχηγός της οικογένειας, σερ Μπέντζαμιν Γκίνες, έχει μόλις πεθάνει. Η διαθήκη του ωστόσο θα φέρει αναστάτωση τόσο ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά του, που κληρονομούν την περιουσία και την οικογενειακή επιχείρηση, όσο και στην κοινωνία του Δουβλίνου, η οποία παράλληλα συνταράσσεται από πολιτικές και θρησκευτικές έριδες. Ο Νάιτ κοπιάρει την επιτυχημένη συνταγή του «Peaky Blinders», μεταφέροντάς την στο ιδιαίτερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της Ιρλανδίας και της… μπίρας. Ο κύκλος των οκτώ επεισοδίων αναφέρεται, φυσικά, στο θέμα της ιρλανδέζικης ανεξαρτησίας, όμως αυτό που κυριαρχεί εδώ είναι οι ίντριγκες και οι κόντρες, ο έρωτας, η προδοσία και οι παγίδες, όλα επενδεδυμένα με εξαιρετικές –ηλεκτρισμένες και μη– μουσικές επιλογές.
Ρίτα
ΔΡΑΜΑ (2024), 94΄
Σκηνοθεσία: Παθ Βέγκα
Ερμηνείες: Σοφία Αγεπούθ, Παθ Βέγκα
Από την πλατφόρμα του Cinobo επιλέγουμε την πρώτη σκηνοθετική δουλειά της καταξιωμένης Ισπανίδας ηθοποιού Παθ Βέγκα, η οποία περνάει πίσω από την κάμερα για ένα φιλμ που αναδεικνύει το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας, χρησιμοποιώντας το παιδικό βλέμμα για να το πετύχει. Σεβίλλη, καλοκαίρι του 1984. Καθώς ολόκληρη η χώρα ζει στον πυρετό του ποδοσφαιρικού Euro, η επτάχρονη Ρίτα ονειρεύεται να πάει στην παραλία. Στο σπίτι, ωστόσο, νόμος είναι η θέληση του πατέρα, ο οποίος δεν συμμερίζεται τις δικές της ανάγκες, αλλά ούτε και της μητέρας της, την οποία κακοποιεί. Η Βέγκα χαμηλώνει έξυπνα την κάμερα στο ύψος των ματιών της νεαρής πρωταγωνίστριας, η οποία με τη σειρά της προσφέρει την αθωότητα ενός βλέμματος που μόλις αρχίζει να αποκρυπτογραφεί τον κόσμο γύρω του. Το θέμα της ταινίας είναι προφανώς η κακοποίηση και η γυναικεία εμπειρία γενικότερα, αν και η αντιμετώπισή του μοιάζει ανά στιγμές σχηματική, ενώ ο συμβολισμός του –κατά τα άλλα συνταρακτικού– φινάλε μάλλον μπερδεύει τον θεατή.
