Στο The New Yorker, στις 2 Δεκεμβρίου του 2002, ο μουσικοκριτικός του περιοδικού, ο Αλεξ Ρος, συναντά τον Εσθονό συνθέτη Αρβο Παρτ, ο οποίος φέτος κλείνει τα 90 του χρόνια και η πατρίδα του, Εσθονία, γιορτάζει. Ο Ρος ξεκίνησε το κομμάτι του με μια ιστορία συγκινητική: άνθρωποι με τερματικό καρκίνο ή AIDS στο τελικό στάδιο ζητούσαν να ακούνε συνεχώς μουσική του Παρτ. Ειδικά κάποιος ζητούσε «αυτή την αγγελική μουσική». Αναφερόταν στο δεύτερο μέρος («Silentium»), του έργου, «Tabula Rasa» που συμπυκνώνει τον ώριμο Παρτ.
Το 1968, έχοντας πέσει σε δυσμένεια από το κομμουνιστικό καθεστώς, ο Παρτ είχε βυθιστεί στη σιωπή. Το 1977 επέστρεψε με το συγκεκριμένο έργο, μακριά από πειραματισμούς και αβάν-γκαρντ σχήματα, στρεφόμενος προς πιο απλές αρμονικές γραμμές, βασιζόμενος στη συστηματική μελέτη του γρηγοριανού μέλους. Ανέπτυξε μια εντελώς δική του προσωπική φωνή, εμπνευσμένος και από την ειδική σχέση που είχε με το ιερό (ασπάστηκε την Ορθοδοξία το 1972). Ο κύριος Γκρι λέει ότι η μουσική του Παρτ προσφέρει γαλήνη και την ίδια στιγμή αφυπνίζει. Καθώς μου δείχνει το νέο άλμπουμ που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα η Alpha με τον τίτλο «Credo», και με τον γιο του μαέστρου Νέεμε Γιάρβι, τον Πάαβο, να διευθύνει, μου εξηγεί πώς το «Credo», δημιουργική ανάπλαση του εμβληματικού πρελουδίου του Μπαχ από το «Καλοσυγκερασμένο κλειδοκύμβαλο», οδήγησε στην οριστική ρήξη του συνθέτη με το σοβιετικό καθεστώς. Το έργο διηύθυνε ο Νέεμε Γιάρβι στο Ταλίν, το κοινό το αποθέωσε και λίγες ημέρες μετά οι Αρχές το απαγόρευσαν. Η απαγόρευση αυτή οδήγησε τον Παρτ κάποια στιγμή στο να εγκαταλείψει τη χώρα του. (Επέστρεψε σε αυτή μετά την πτώση του καθεστώτος.)
Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι στο άλμπουμ το έργο διευθύνει ο γιος του μαέστρου που το είχε παρουσιάσει στην παγκόσμια πρώτη του στο Ταλίν, ενώ περιλαμβάνει άλλα εννέα έργα. Ενα από αυτά, η «Σιλουέτα», παρουσιάζεται εδώ σε παγκόσμια πρώτη και είναι αφιερωμένο στον Νέεμε Γιάρβι, ενώ η «Σινδόνη», με το οποίο ανοίγει το άλμπουμ», εμπνέεται από τη μυστηριώδη σινδόνη του Τορίνου που υποτίθεται ότι απεικονίζει τον Χριστό μετά την αποκαθήλωση. Ενα άλλο σημαντικό έργο, το «Cantus», είναι αφιερωμένο στον Αγγλο συνθέτη Μπέντζαμιν Μπρίτεν, το έργο του οποίου ο Παρτ θαυμάζει ιδιαιτέρως.
«Η ζωή μου είναι ένας ποταμός κι εγώ μια βάρκα που παρασύρεται από το ρεύμα», λέει ο Εσθονός στον Ρος. «Δεν γνωρίζω τι σημαίνει η λέξη “πρόοδος”, στην τέχνη έστω. (…) Μου θυμίζει λίγο τον πίνακα του Μπρίγκελ με τον τυφλό που οδηγεί τους άλλους τυφλούς. (…) Ολοι προχωράνε μπροστά· και όλοι πέφτουν κάτω».
