Εχοντας πια υπογράψει σκηνοθετικά πάνω από 25 ταινίες σε μια καριέρα άνω των τεσσάρων δεκαετιών, ο Λικ Μπεσόν έχει κάνει περίπου τα πάντα: φιλμ υψηλής καλλιτεχνικής αξίας με σπουδαίους πρωταγωνιστές σαν τα «Leon: The Professional» και «Το πέμπτο στοιχείο», χολιγουντιανά μπλοκμπάστερ όπως τα «Lucy» και «Ο Βαλέριαν και η πόλη με τους χίλιους πλανήτες», αλλά και μικρότερες παραγωγές που έχει χρηματοδοτήσει ο ίδιος. Αυτή τη φορά κάνει μια ταινία επειδή είναι… ερωτευμένος. Δεν πρόκειται πάντως για κάποιο καινούργιο ρομάντζο του Γάλλου κινηματογραφιστή, αλλά για καλλιτεχνικό «έρωτα» με τον πρωταγωνιστή του νέου, δικού του «Δράκουλα», Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς.
«Μετά το “Dogman” (σ.σ. η αμέσως προηγούμενη ταινία του) ήξερα ότι ήθελα να δουλέψω ξανά με τον Κέιλεμπ. Είχα κάποιες ιδέες, να παίξει τον Ιησού, τον Μάο, τον Μότσαρτ, ξέρετε, κάποιον από τους μεγάλους… και μετά ξαφνικά σκεφτήκαμε τον Δράκουλα. Οπότε κάθισα να διαβάσω ξανά το βιβλίο του Μπραμ Στόκερ και συνειδητοποίησα ότι αυτός ο χαρακτήρας αλλάζει συνεχώς. Ξεκινά στα 25 του χρόνια και καταλήγει στα 400, μιλάμε για τέσσερις αιώνες. Ηταν τέλειο για τον Κέιλεμπ. Οταν έχεις Φεράρι, χρειάζεσαι και τον κατάλληλο δρόμο για να την τρέξεις», μας λέει γελώντας ο Λικ Μπεσόν, τον οποίο συναντήσαμε διαδικτυακά.
Ηθελα να δουλέψω ξανά με τον Κέιλεμπ. Είχα κάποιες ιδέες, να παίξει τον Ιησού, τον Μάο, τον Μότσαρτ, ξέρετε, κάποιον από τους μεγάλους… και μετά ξαφνικά σκεφτήκαμε τον Δράκουλα. Οταν έχεις Φεράρι, χρειάζεσαι και τον κατάλληλο δρόμο για να την τρέξεις.
Εκτός από τον πρωταγωνιστή του, ωστόσο, ο ίδιος βρήκε ενδιαφέρον σε μια ελαφρώς τροποποιημένη ερμηνεία της ιστορίας του Δράκουλα, η οποία τονίζει τη ρομαντική-ερωτική πλευρά του διάσημου βαμπίρ. «Διαβάζοντας το βιβλίο, εκείνο που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η αγάπη. Μιλάμε για έναν άνδρα ικανό να περιμένει 400 χρόνια προκειμένου να αποχαιρετίσει τη γυναίκα του. Το βρίσκω φοβερά ρομαντικό». Πράγματι η ταινία, η οποία ξεκινά τη δράση της στον 15ο αιώνα, μας συστήνει τον Βλαντ, έναν πρίγκιπα τόσο τρελά ερωτευμένο με τη σύζυγό του, ώστε όταν εκείνη πεθαίνει αιφνίδια, αυτός θα αποκηρύξει τον Θεό και θα καταδικαστεί στην αιώνια αναζήτηση της αγαπημένης του. Αιώνες αργότερα, επί βικτωριανής Αγγλίας, θα τη βρει στο πρόσωπο της αρραβωνιαστικιάς ενός νεαρού δικηγόρου. Πόσο επίκαιρος είναι όμως σήμερα αυτός ο μεγάλος, μελοδραματικός έρωτας;
«Θα έλεγα καθόλου και αυτό είναι πολύ άσχημο. Η τέχνη βέβαια μπορεί να είναι το γιατρικό, ένα κανονικό γιατρικό ή έστω μια ασπιρίνη. Ας πούμε ότι το “Dracula” είναι μια μικρή ασπιρίνη. Η κοινωνία σήμερα είναι πνιγμένη στον κυνισμό, στην εξουσία, στο χρήμα και έπειτα ξαφνικά παίρνεις τους ανθρώπους από το χέρι και τους φέρνεις στον 15ο αιώνα, μιλώντας για αγνό έρωτα επί δύο ώρες. Οπότε δεν μπορώ να γιατρέψω τον κόσμο, μπορώ όμως να σας κάνω να τον ξεχάσετε για δύο ώρες», απαντά ο Μπεσόν με το χαρακτηριστικό πνεύμα του.
Ενας «δανδής»
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε δει τον μύθο του Δράκουλα να επιστρέφει, ακόμη και στη διασκευή του «Nosferatu», ο οποίος αναβίωσε πρόσφατα διά χειρός Ρόμπερτ Εγκερς. Ο «Dracula» του Μπεσόν, βέβαια, ο οποίος μεταξύ άλλων ομολογεί ότι «δεν μου αρέσει πραγματικά το αίμα», είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένος σε σχέση με τους περισσότερους του παρελθόντος: «Είναι ένας δανδής. Περιμένει τη σύζυγό του. Αγαπά τα κοσμήματα, το μετάξι, τη μουσική. Είναι καλλιτέχνης. Νομίζω ότι ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον να τον περιγράψουμε σαν δανδή, παρά σαν κάποιο τέρας που έρχεται από τον Βορρά. Το “Nosferatu” δεν έχει καμία σχέση με τον Δράκουλα, κυρίως επειδή ο Δράκουλας είναι αληθινό πρόσωπο, ενώ ο Nοσφεράτου είναι πνεύμα, δημιούργημα της φαντασίας της κοπέλας. Μόνη της πλάθει το τέρας. Επίσης εκεί δεν υπάρχει αγάπη ή έρωτας – υπάρχει μόνο σεξουαλική έλξη και επιθυμία».
Η κοινωνία είναι πνιγμένη στον κυνισμό, στην εξουσία, στο χρήμα και ξαφνικά παίρνεις τους ανθρώπους και τους φέρνεις στον 15ο αιώνα, μιλώντας για αγνό έρωτα. Δεν μπορώ να γιατρέψω τον κόσμο, μπορώ όμως να σας κάνω να τον ξεχάσετε για δύο ώρες.
Ενα βασικό χαρακτηριστικό του καινούργιου φιλμ είναι η προσοχή στη λεπτομέρεια, ιδίως όσον αφορά τα σκηνικά, τα κοστούμια, την υπόλοιπη σκευή του Βλαντ-Δράκουλα. Ειδικά οι επιβλητικές πανοπλίες που φοράει εκείνος και οι ακόλουθοί του στην αρχή του φιλμ, μοιάζουν βγαλμένες από έναν πιο τρομακτικό «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών». «Πάντα υπάρχει η ομάδα, σαν ομάδα ποδοσφαίρου. Χρειάζεται έναν καλό τερματοφύλακα, καλή άμυνα, ανθρώπους δεξιά και αριστερά. Οπότε κάθε εβδομάδα στην προετοιμασία του φιλμ, κοιτάμε για παράδειγμα τα σχέδια των κοστουμιών. Ο Κέιλεμπ, εγώ, οι άνθρωποι των ειδικών εφέ. Προσπαθούμε να αποφασίσουμε για ένα χρώμα και καταλήγουμε στο μοβ. Οπότε ξεκινάμε με το μοβ. Επειτα προχωράμε με τον Δράκουλα και όλα τα πράγματα που του αρέσουν, το χτένισμά του· πώς αυτά μπορούν να συνδυαστούν με το μοβ. Ο Κέιλεμπ τα φοράει και κάνουμε δοκιμές, παίζουμε. Πάντα ομαδικά. Καθένας βάζει τις ιδέες του και γι’ αυτό νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι τόσο εντυπωσιακό οπτικά».
Οπως ο Γκάρι Ολντμαν
Βλέποντας τον μεγάλο θαυμασμό του Μπεσόν για τον πρωταγωνιστή του, δεν μπορούμε παρά να τον ρωτήσουμε τι κάνει αυτόν τον μικρόσωμο κοκκινομάλλη ηθοποιό τόσο ξεχωριστό. «Κάνω ταινίες εδώ και 40 χρόνια κι έχω δουλέψει με τον Γκάρι Ολντμαν. Ηταν ιδιοφυΐα. Ο Κέιλεμπ είναι το ίδιο. Αυτοί οι δύο, ιδιοφυΐες», απαντά αμέσως εκείνος και συνεχίζει: «Μην παρεξηγηθώ, είχα την ευχαρίστηση να δουλέψω με τρομερά ταλαντούχους ηθοποιούς. Ομως ο Κέιλεμπ είναι ιδιοφυΐα. Ο τρόπος που προετοιμάζεται, παίρνει στα χέρια του π.χ. το φαγητό και το μεταμορφώνει. Ερχεται στο σετ και χρησιμοποιεί την κάθε στιγμή, κάτι που λέει κάποιος άλλος ή κάτι που προτείνει ο ίδιος και έπειτα το αλλάζει. Βασικά μοιάζει με σεφ. Και αυτό για έναν σκηνοθέτη είναι υπέροχο. Αν μέχρι το τέλος της καριέρας μου μπορώ να κάνω 3-4 ακόμη ταινίες μαζί του, θα είμαι χαρούμενος».
