Μια απολαυστική ερμηνεία του «Τριπλού» Κοντσέρτου του Μπετόβεν πρόσφερε στις 15 Σεπτεμβρίου η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Καλεσμένη στα «Μενάνδρεια» του Δήμου Κηφισιάς, η ορχήστρα υπό τη μουσική διεύθυνση του Ανδρέα Τσελίκα παρουσίασε το συναρπαστικό αυτό έργο με σολίστες τον βιολονίστα Γιάννη Γεωργιάδη, τον τσελίστα Χριστόφορο Μιρόσνικοφ και τη Ρωσίδα πιανίστρια Σβετλάνα Σμολίνα.
Ο Μπετόβεν μοιράζει έξυπνα τα σολιστικά μέρη ανάμεσα στα τρία όργανα. Το βιολί συνεισφέρει κυρίως την κομψότητα και την ανάλαφρη διάθεση, το τσέλο αναδεικνύει πρωτίστως το συναισθηματικά φορτισμένο μελωδικό υλικό της μουσικής, ενώ το πιάνο προσφέρει την ενέργεια και στηρίζει με στιβαρό τρόπο όσα αφηγούνται τα δύο έγχορδα. Οι τρεις σολίστες ανταποκρίθηκαν με επιτυχία στην αποστολή τους. Ο Γιάννης Γεωργιάδης απέδωσε με τονική ακρίβεια, δεξιοτεχνία και αίσθηση του ύφους τη μουσική, ενώ συνέβαλε αποφασιστικά στη νευρώδη απόδοση του ζωηρού τελευταίου μέρους του έργου. Απολάμβανε κανείς τις αποχρώσεις της ερμηνείας του, όπως και την πλαστικότητα με την οποία διαμόρφωνε τις φράσεις, δίνοντας παλμό στη μουσική.
Στο ίδιο μήκος κύματος, με πλούσιο και εκφραστικό ήχο απέδωσε ο Χριστόφορος Μιρόσνικοφ το μέρος για το τσέλο. Με ιδιαίτερα ποιητικό τρόπο και ειλικρινές συναίσθημα ερμήνευσε την έξοχη μελωδία στην αρχή του αργού δεύτερου μέρους του Κοντσέρτου. Ανάλογης ποιότητας και ευγένειας ήταν συνολικά η συμβολή του σε όλη τη διάρκεια του έργου. Και στη δική του περίπτωση η πλαστικότητα ήταν το βασικό χαρακτηριστικό και προσδιορίστηκε από τις διαρκείς και καλά μελετημένες επιλογές δυναμικής, όπως επίσης από τις σημειακές εκφραστικές επιβραδύνσεις ή επιταχύνσεις των μουσικών φράσεων. Μαζί, βιολί και τσέλο, βρίσκονταν διαρκώς σε συναρπαστικό διάλογο, διασφαλίζοντας τον λυρισμό όπως και την ενέργεια της μουσικής.
Τρεις καλοί σολίστες υπό τη γεμάτη εγρήγορση διεύθυνση του Ανδρέα Τσελίκα έδωσαν μια ζωηρή ερμηνεία.
Αγνωστο γιατί για το μέρος του πιάνου έπρεπε να γίνει μετάκληση και δεν επελέγη ένας από τους πολλούς καλούς Ελληνες πιανίστες. Ο Μπετόβεν το συνέθεσε για τον έφηβο ακόμη αρχιδούκα Ροδόλφο, με σκοπό να του προσφέρει κάτι εντυπωσιακό μεν, αλλά και σχετικά απλό, στο οποίο θα μπορούσε να ανταποκριθεί. Προφανώς στη Σβετλάνα Σμολίνα το μέρος του πιάνου δεν έθετε ιδιαίτερες τεχνικές ή εκφραστικές δυσκολίες. Η πιανίστρια συντονίστηκε χωρίς πρόβλημα με τους δύο συναδέλφους της και προσέφερε στην ερμηνεία την απαραίτητη στήριξη και δύναμη, όμως χωρίς κάτι περισσότερο.
Ανάλαφρη διάθεση
Στην απόδοση του ύφους της μουσικής βασική υπήρξε η συμβολή της ορχήστρας. Οχι τόσο για την επίδοση των μουσικών στα βιολιά, όσο γι’ αυτήν του πολύ καλού αρχιμουσικού Ανδρέα Τσελίκα, ο οποίος με τις κατάλληλες επιλογές ταχυτήτων και δυναμικής έδωσε στην ερμηνεία παλμό και χαρακτήρα. Η συμβολή του Τσελίκα φάνηκε ακόμη περισσότερο στη συνέχεια, όταν η ορχήστρα απέδωσε την Πέμπτη Συμφωνία του Φραντς Σούμπερτ. Παρά τα ζητήματα ακρίβειας και συντονισμού στα βιολιά, που είχαν ως αποτέλεσμα ασάφειες στην απόδοση, ο αρχιμουσικός πέτυχε, λόγου χάριν, στο πρώτο μέρος την επιθυμητή ανάλαφρη διάθεση της μουσικής χάρη στον τρόπο με τον οποίο διέπλαθε τις φράσεις, δίνοντας σημασία στις στίξεις και υπογραμμίζοντας τις αντιθέσεις δυναμικής. Ανάλογα ίσχυσαν και στη συνέχεια μέχρι και το σχετικά πιο δραματικό, αλλά πάντα μοτσάρτειας κομψότητας, τελευταίο μέρος του έργου.
Η βραδιά ξεκίνησε με τη «Συμφωνιέτα» του Δημήτρη Συκιά (γενν. 1962), που ολοκληρώθηκε τον περασμένο Ιούνιο ειδικά για το αφιέρωμα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων στον συνθέτη Θεόδωρο Αντωνίου. Το ενδιαφέρον έργο με τα διαφορετικού χαρακτήρα και ύφους επεισόδια συνένωνε ποικίλα στοιχεία, ενίοτε ετερόκλητα, και είχε αρκετές αναφορές σε διάφορες μουσικές του 20ού αιώνα. Λόγω των συχνών εναλλαγών ανάμεσα στα αρκετά σύντομα επεισόδια, είχε ανάγκη από ακρίβεια και σβελτάδα, που η ορχήστρα πρέπει ακόμη να κατακτήσει.
