Μπορεί κανείς να απολυθεί από… πιτσαρία για ένα αστείο; Φαίνεται πως ναι, τουλάχιστον αν πρόκειται για πασίγνωστη αλυσίδα διανομής πίτσας και το εν λόγω αστείο (που έγινε δημοσίως) αφορά τα εθνικά σύμβολα – και όχι μόνον. Να τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Στις 15 Σεπτεμβρίου ο αυτοσχεδιαστικός κωμικός Πάρις Ρούπος έδωσε μια παράσταση στο πλαίσιο του ετήσιου Φεστιβάλ Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα. Κατά τη διάρκειά της απηύθυνε στο κοινό μερικά από τα λεγόμενα «one liner jokes», αστεία δηλαδή της μιας αράδας, τα οποία είχαν να κάνουν με την ελληνική σημαία, τη μάχη-σφαγή του Μελιγαλά, τους ναζί, αλλά και την πρόσφατη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ.
Για παράδειγμα η ατάκα του για τον Κερκ ήταν η εξής: «Νεκρός από σφαίρα ο Αμερικανός ακροδεξιός Τσάρλι Κερκ, ο οποίος έκανε περιοδείες και ως θερμός υποστηρικτής της οπλοκατοχής. Συγχαρητήρια, επειδή η καμπάνια του αυτή επιτέλους βρήκε στόχο». Τις περισσότερες αντιδράσεις, βέβαια, προκάλεσαν τα σχόλια περί σημαίας και Μελιγαλά, στον βαθμό που ξεκίνησε ολόκληρη διαδικτυακή εκστρατεία, εκπορευόμενη από ακροδεξιούς λογαριασμούς και φυσικά πρόσωπα, με στόχο την απόλυση του κ. Ρούπου από την εταιρεία Pizza Fan με την οποία συνεργαζόταν στον τομέα της επικοινωνίας.
Μιλάμε για εκατοντάδες αναρτήσεις, παρότρυνση σε μποϊκοτάζ της εταιρείας και χείμαρρο κλήσεων στο τηλεφωνικό κέντρο της, με το αίτημα της άμεσης απομάκρυνσης του κωμικού. Και τελικά έπιασαν τόπο, αφού όπως έγινε γνωστό χθες ο Πάρις Ρούπος απολύθηκε. Η επίσημη ανακοίνωση της Pizza Fan αναφέρει: «Θέλουμε να κάνουμε απόλυτα ξεκάθαρο ότι θεωρούμε μεγάλη απρέπεια τη χρησιμοποίηση εθνικών συμβόλων και ιστορικών γεγονότων με ανάρμοστο τρόπο στην προσωπική παράσταση κωμωδίας…».
Είναι προφανές ότι οποιαδήποτε εταιρεία έχει το δικαίωμα να διαλέγει την επικοινωνιακή πολιτική της. Από την άλλη, όσα αναφέρονται σε μια «προσωπική παράσταση κωμωδίας» δύσκολα μπορούν να συσχετιστούν με την εμπορική στρατηγική μιας πιτσαρίας. Και εν πάση περιπτώσει, τελικά υφίσταται η περίφημη ελευθερία του λόγου ή όχι; Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, όπου οι πάντες ζουν με τον φόβο της «ακύρωσης», αυτά είναι ψιλά γράμματα, όπως απέδειξε και η πρόσφατη υπόθεση Τζίμι Κίμελ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εκείνον πάντως τον προσέλαβαν ξανά, τον Πάρι Ρούπο δύσκολο…
