Ο Δημήτρης Ψαθόπουλος είναι φαρμακοποιός. Γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Εχει γράψει τα μυθιστορήματα «Ενα βιολί στο χρώμα του πάγου», Κέδρος 2020 και «Αγνωστες λέξεις», Κέδρος 2025.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Εχω την «Ιστορία δύο πόλεων» του Ντίκενς, που θα ξεκινήσω μόλις τελειώσω τον «Ανθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά» του Παδούρα. Υπάρχει επίσης το «Τενεκεδένιο ταμπούρλο», που κάποια στιγμή θα βρω τον χρόνο να ολοκληρώσω. Και, τέλος, ένα βιβλίο για το bridge· ετοιμάζομαι να λάβω μέρος στο Πανελλήνιο Διασυλλογικό Τουρνουά στο τέλος του μήνα και θέλω να φρεσκάρω κάποιες συμβάσεις.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η λογοτεχνία είναι ένα ταξίδι μέσα από το οποίο εξερευνούμε και ανακαλύπτουμε τα συναισθήματά μας – και τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι μας συγκινεί και τι όχι, σε τι ελπίζουμε και τι φοβόμαστε. Κάθε βιβλίο, ανάλογα με τη δυναμική του αλλά και τις προσλαμβάνουσες του αναγνώστη, μπορεί να δώσει κάτι ενδιαφέρον προς αυτήν την κατεύθυνση. Ή μπορεί και όχι…
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Η ανάγνωση μπορεί να σε ξεβολέψει, να κλονίσει τις παραδοχές σου και να σε βάλει να σκεφτείς από τη μεριά του άλλου, του απέναντι, του διαφορετικού. Αυτή η διαδικασία είναι συχνά ανατρεπτική· σε αναγκάζει να επανεξετάσεις τις βεβαιότητές σου και να αντιμετωπίσεις τον «μπελά» της δικής σου άγνοιας ή προκατάληψης.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Ενα μπαλκόνι μπροστά σε μια ερημική παραλία, ο ήχος των κυμάτων, ένα ποτήρι ροζέ κρασί και μια γάτα να κουρνιάζει στα πόδια μου.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Διαβάζω οτιδήποτε παρακολουθεί τον άνθρωπο να αγγίζει τα όριά του, να δοκιμάζει την πίστη του και να αναδιαμορφώνεται. Αποφεύγω όσα βρίσκω φλύαρα ή βαρετά.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Μια ενδιαφέρουσα ιστορία, παρουσιασμένη με έναν έξυπνο τρόπο, πάντοτε με γοητεύει. Είμαι αυστηρός με την αναληθοφάνεια της αφήγησης, τους χάρτινους χαρακτήρες και τα κλισέ.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Μα οι «Αγνωστες λέξεις» φυσικά! Εντάξει, ας σοβαρευτούμε. Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν θα με γοήτευε να δω το βιβλίο μου στη μεγάλη οθόνη. Ωστόσο, το λέω με επιφύλαξη: η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος λειτουργούν διαφορετικά. Ενα βιβλίο που γράφεται με σκηνοθετική πρόθεση κινδυνεύει να χάσει την ουσία του. Αν συνέβαινε, θα ήθελα να αποτελέσει μια διαφορετική ανάγνωση του ίδιου υλικού, όχι επικύρωση του έργου.
Πώς αποφασίσατε να αναλύσετε την περίοδο του 1948 στο βιβλίο σας «Αγνωστες λέξεις»;
Επέλεξα να ασχοληθώ με μια μελανή σελίδα της νεότερης Ελλάδας: τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στη Θεσσαλονίκη και την καταδίκη του Γρηγόρη Στακτόπουλου ως εξιλαστήριου θύματος. Το περιστατικό αποκαλύπτει την ψυχροπολεμική παράνοια της εποχής, σε ένα περιβάλλον φόβου και συγκάλυψης. Η Θεσσαλονίκη του 1948 μοιάζει με σκηνικό πρόβας για όσα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Η πρόκληση ήταν να αναδείξω τις ισορροπίες εκείνης της εποχής, παρατηρώντας αντικειμενικά τα γεγονότα και τους ανθρώπους που τα έζησαν.
Ποια στοιχεία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος σας γοητεύουν περισσότερο;
Για μένα, η ουσία δεν είναι απλώς η πλοκή ή η ανατροπή της τελευταίας στιγμής, αλλά ο τρόπος που τα ανθρώπινα πάθη ξεγυμνώνονται. Οι ήρωες, συχνά καθημερινοί άνθρωποι, φαινομενικά «τακτοποιημένοι» έρχονται αντιμέτωποι με επιθυμίες και φόβους που δεν μπορούν να ελέγξουν. Αυτές οι δυνάμεις τους σπρώχνουν να παραβιάσουν τους ηθικούς τους κανόνες και να αλλοτριώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Εκεί βρίσκεται η πραγματική γοητεία: το αστυνομικό μυθιστόρημα γίνεται καθρέφτης της ψυχής, που δείχνει πόσο εύθραυστη είναι η ισορροπία ανάμεσα στο σωστό και το λάθος.
