Κι όμως· ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που πέθανε την περασμένη Τρίτη σε ηλικία 89 ετών, είχε κάποτε υποδυθεί τον ίδιο τον Χάρο. Ηταν ίσως η πιο αγγελική μορφή του θανάτου που παρουσιάστηκε ποτέ, στην κλασική σήμερα τηλεοπτική σειρά «Ζώνη του Λυκόφωτος» (1959-1964), δημιούργημα του μεγάλου Ροντ Σέρλινγκ.
Στο επεισόδιο «Nothing in the Dark», που προβλήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1962, σε σενάριο του Τζορτζ Κλέιτον Τζόνσον, κλεισμένη στο υπόγειο διαμέρισμά της, η απομονωμένη, ηλικιωμένη Ουάντα (την υποδύεται η Γκλάντις Κούπερ) ζει με τον τρόμο ότι κάποια στιγμή θα της χτυπήσει την πόρτα ο θάνατος. Η πόρτα της μένει σχεδόν πάντα κλειδωμένη.
Η Ουάντα δεν βγαίνει ποτέ έξω· το φαγητό τής το φέρνει ένα παιδί επ’ αμοιβή και το αφήνει έξω από την πόρτα, που ανοίγει για ένα δευτερόλεπτο, για να πάρει τα τρόφιμα μέσα, και μετά διπλοκλειδώνει πάλι.
Η ανατροπή επέρχεται όταν μια κρύα, χιονισμένη μέρα ένας νεαρός αστυνομικός πέφτει αιμόφυρτος, ύστερα από συμπλοκή με κακοποιούς. Τρεκλίζει για λίγο ώσπου σωριάζεται έξω ακριβώς από την πόρτα της Ουάντα.
Στις αγωνιώδεις κλήσεις του για βοήθεια η Ουάντα αρχικά δεν αντιδρά, αλλά στη συνέχεια πείθεται· τον φέρνει μέσα και τον φροντίζει. Οταν ένας εργάτης σχεδόν εισβάλλει βίαια στο σπίτι της για να της πει ότι το κτίριο θα γκρεμιστεί και ότι πρέπει μέχρι την επομένη να εγκαταλείψει το σπίτι της, εκείνη σχεδόν λιποθυμά από τον φόβο πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο Χάρος. Οταν όμως συνέρχεται, αντιλαμβάνεται ότι όσο ο εργάτης ήταν μέσα στο σπίτι της αγνοούσε επιδεικτικά τον τραυματισμένο αστυνομικό στο κρεβάτι. Ο εργάτης ΔΕΝ μπορούσε να δει τον αστυνομικό. Και κοιτώντας στον καθρέφτη η Ουάντα βλέπει ότι ΔΕΝ υπάρχει αντανάκλαση του νεαρού αστυνομικού.
«Με κορόιδεψες», του λέει. Εκείνος, όμορφος, ξανθός σαν άγγελος, γαλήνιος (ο νεαρός και άσημος ακόμα Ρέντφορντ) της απαντά ότι την κορόιδεψε για να της αποδείξει ότι δεν έχει τίποτα το τρομακτικό.
Της λέει: «Είναι ώρα να ξεκουραστείς». Απλώνει το χέρι του. Εκείνη αρνείται να του το δώσει. Ωσπου της λέει μια φράση που για κάποιο λόγο την πείθει: «Ελα, μητέρα. Πάμε».
Πιασμένοι αγκαζέ, όπως μια ηλικιωμένη μάνα με τον ενήλικο γιο της, η γυναίκα και ο θάνατος αφήνουν το σκοτεινό υπόγειο και βγαίνουν έξω. Στο φως.
Κανένα ψυχομάχημα, καμία πάλη, οργή ή απόγνωση. Μόνο μια γαλήνη που μοιάζει με άφατο νανούρισμα.
*The Twilight Zone, «Nothing in the Dark», 5 Ιανουαρίου 1962, CBS
