Το Ωδείο Αθηνών μοιάζει με χωματερή και εσύ που κινείσαι με τα πόδια (και που γι’ αυτόν τον λόγο προλαβαίνεις και βλέπεις), απογοητευμένος, απευθύνεσαι στις δημοτικές υπηρεσίες. Το Ζάππειο έχει μεταμορφωθεί σε ένα γιγάντιο πάρκινγκ και σπιθαμή δεν έχει απομείνει στους πεζούς. Θυμωμένος, καλείς τη δημοτική αστυνομία. Τα περισσότερα φρεάτια της πόλης είναι βουλωμένα με χώμα και σκουπίδια και τα πρωτοβρόχια παραμονεύουν! Με κάποια αγωνία, ενθυμούμενος την τελευταία πλημμύρα, το αναφέρεις στην πλατφόρμα novoville. Οι χωματόδρομοι πέριξ του Ιερού Βράχου είναι εντελώς εγκαταλελειμμένοι και βρώμικοι. Καλείς το 1595, μήπως και γίνει κάποιο θαύμα. Η λίστα δεν τελειώνει, αλλά η απάντηση που λαμβάνεις είναι πάντοτε η ίδια. «Δεν είμαστε αρμόδιοι, άλλος είναι υπεύθυνος», «δεν φταίμε, από πάντα έτσι ήταν», «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, απευθυνθείτε αλλού». Και έτσι απλά, με μια τόσο πεζή και κυνική δήλωση η προσπάθειά σου πέφτει στο κενό, η δυσαρέσκεια που νιώθεις διογκώνεται, η εμπιστοσύνη σου προς τους αιρετούς εξαφανίζεται. Τι βολική απάντηση που ενισχύει την απραξία, σκέφτεσαι, κι ενώ συνειδητοποιείς πως τίποτε άλλο δεν μπορείς να κάνεις, σχεδόν στωικά αποφασίζεις να περιμένεις τις επόμενες εκλογές, μήπως και εμφανιστεί ο μεσσίας που θα μας σώσει από τους αναρμόδιους αρμόδιους.
Κάπου σε αυτό το σημείο, μεταξύ εκνευρισμού και απελπισίας φτάνουν στ’ αυτιά σου οι δηλώσεις του προέδρου της γειτονικής Αλβανίας, που έχει αποφασίσει να αξιοποιήσει την τεχνολογία προς όφελος της διοίκησης της χώρας του. Πράγματι, η Αλβανία, ευρισκόμενη μπροστά στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί από τη διαφθορά και την ανικανότητα των υπευθύνων, σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει την τεχνητή νοημοσύνη για να απαλλαγεί από τον νεποτισμό και τις συγκρούσεις συμφερόντων. Η χώρα ήδη χρησιμοποιεί την ΑΙ για τον έλεγχο δημοσίων συμβάσεων, φορολογικών δεδομένων, παράνομων οικοδομών και καλλιεργειών κάνναβης, ενώ σχεδιάζει ειδικό σύστημα αναγνώρισης προσώπου για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων. Λέτε και εδώ σ’ εμάς αυτή να είναι η λύση; Λέτε ο μεσσίας να μην έχει ανθρώπινη μορφή, αλλά να είναι ένας σύνθετος αλγόριθμος που θα μπορέσει, καθώς δεν θα πάσχει από τις ανθρώπινες αδυναμίες, να αλλάξει τη ζοφερή μας καθημερινότητα; Λέτε η απάντηση στο γνωστό τοις πάσι «αυτοί είμαστε» να γίνει κάποτε το «ναι, αλλά του αλγορίθμου καρφί δεν του καίγεται»; Η ελπίδα ορθής διοίκησης που γεννιέται από τις τεχνολογικές δυνατότητες είναι πλέον ορατή, αλλά εξίσου ορατές είναι και οι αδυναμίες της: νομοθετικό πλαίσιο πάντοτε είχαμε. Στην εφαρμογή χωλαίνουμε.
