Η ζωή του Τσακ ★★★
ΔΡΑΜΑ (2024), 111΄
Σκηνοθεσία: Μάικ Φλάναγκαν
Ερμηνείες: Τομ Χίντλεστον, Τσίουτελ Ετζιοφορ
Ενα από τα πιο «ανθρώπινα» βιβλία του Στίβεν Κινγκ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον Μάικ Φλάναγκαν («Doctor Sleep»). Η αφήγηση εδώ χωρίζεται σε τρεις «πράξεις» τις οποίες παρακολουθούμε σε αντίστροφη σειρά: αρχικά βλέπουμε έναν κόσμο στο χείλος του αφανισμού, με φυσικές καταστροφές να πλήττουν συνεχώς τη Γη και να απειλούν την ανθρωπότητα. Ταυτόχρονα η αφίσα με το πρόσωπο του Τσακ (Τομ Χίντλεστον) εμφανίζεται μυστηριωδώς παντού. Ο τελευταίος θα μας συστηθεί για τα καλά στη δεύτερη πράξη, όπου θα μάθουμε περισσότερα για αυτόν και την τωρινή του κατάσταση, ενώ η τρίτη μάς ταξιδεύει στην παιδική του ηλικία και σε όσα εκεί τον σημάδεψαν.
Αντιστρέφοντας τη χρονική σειρά των επεισοδίων, όπως συμβαίνει και στη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ, η ταινία επιχειρεί επί της ουσίας να περάσει από το προσωπικό στο καθολικό, μέσω διαφορετικής από τη συνηθισμένη οδού. Σε μεγάλο βαθμό –και παρά την κάποια ελλειπτικότητα– αυτό πετυχαίνει, με τις εύστοχες παρατηρήσεις πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη να είναι οι πιο ενδιαφέρουσες, ακριβώς διότι γίνονται μέσα από ένα μάλλον «ταπεινό» όραμα. Η ποικιλία, η τυχαιότητα και τελικά το θαύμα της ανθρώπινης ζωής προσεγγίζονται τόσο με όρους πραγματισμού όσο και μεταφυσικής· η κορυφαία σκηνή πάντως είναι αυτή ενός αυθόρμητου χορού στον δρόμο, με τον Τομ Χίντλεστον να μπαίνει στον ρυθμό και να κάνει επίδειξη (και αυτών) των ικανοτήτων του.
Δεσμώτες ★★★
ΔΡΑΜΑ (2024), 100΄
Σκηνοθεσία: Γκούσταβ Μέλερ
Ερμηνείες: Σίντσε Μπαμπέτ Κνούτσεν, Σεμπάστιαν Μπουλ
Ο Σουηδός σκηνοθέτης Γκούσταβ Μέλερ («Ο ένοχος») διαλέγει τη Δανή Σίντσε Μπαμπέτ Κνούτσεν, την οποία γνωρίσαμε στο δημοφιλές «Borgen» του Netflix, για έναν δύσκολο όσο και ενδιαφέροντα ρόλο. Μια υποδειγματική σωφρονιστική υπάλληλος αναστατώνεται όταν στη φυλακή όπου υπηρετεί φθάνει ένας νεαρός κρατούμενος που σχετίζεται άμεσα με το τραυματικό παρελθόν της. Αφήνοντας στην άκρη τον επαγγελματισμό και την ίδια την ενσυναίσθησή της, εκείνη θα ζητήσει μετάθεση στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας, όπου κρατείται ο νεαρός, προκειμένου να του κάνει τη ζωή δύσκολη, ακόμα κι αν χρειαστεί να θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο. Ο Μέλερ χτίζει προσεκτικά την ιστορία του, παρουσιάζοντας αρχικά μια δεσμοφύλακα γεμάτη ανθρωπιά και έγνοια για τους κρατουμένους, η οποία τους φροντίζει σχεδόν σαν παιδιά της· με τον τρόπο αυτό γίνεται ακόμα πιο αισθητή και σοκαριστική η μετέπειτα μεταστροφή, η οποία θα φέρει στην επιφάνεια σκοτεινά ένστικτα, αντίστοιχα του πόνου και της απελπισίας που κρύβει μέσα της. Η πρωταγωνίστρια, Κνούτσεν, καταφέρνει να τα καθρεφτίσει όλα αυτά στο πρόσωπο και στις κινήσεις της, σε ένα φιλμ που παίρνει διαστάσεις ψυχολογικού θρίλερ και δημιουργεί σασπένς μέσα από φαινομενικά ανύποπτες καταστάσεις.
Τρεις φίλες ★★½
ΔΡΑΜΕΝΤΙ (2024), 117΄
Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Μουρέ
Ερμηνείες: Καμίλ Κοτέν, Σάρα Φορεστιέ
Η κλασική γαλλική δραμεντί, με τα ερωτικά της τρίγωνα, την ελαφράδα, αλλά και το απαραίτητο μελό, βρίσκει τη σύγχρονη εφαρμογή της σε ένα φιλμ του Εμανουέλ Μουρέ με τρεις εξαιρετικές πρωταγωνίστριες. Η Τζόαν, η Αλίς και η Ρεμπέκα είναι παλιές φίλες, με αρκετά μπερδεμένες ζωές. Καθώς η πρώτη απομακρύνεται συναισθηματικά από τον φίλο της, Βικτόρ, η Αλίς τη στηρίζει, έχοντας παράλληλα να διαχειριστεί τον δικό της ανεκπλήρωτο έρωτα με τον Ερικ, ο οποίος στο μεταξύ συνδέεται κρυφά με τη Ρεμπέκα.
Ολο αυτό το ρομαντικό μπέρδεμα εμείς το παρακολουθούμε μέσα από ένα αρχικά διασκεδαστικό φιλμ, το οποίο δημιουργεί αποτελεσματικά εστίες γέλιου και δράματος, μιμούμενο τις καταστάσεις που γεννά η ίδια η σύγχρονη πραγματικότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Από ένα σημείο και έπειτα, βέβαια, τα κλισέ αναπόφευκτα πληθαίνουν και οι πολύ καλές ερμηνείες δεν αρκούν για να κρατήσουν το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα σε όλη την –ούτως ή άλλως– υπερβολικά μεγάλη διάρκεια του φιλμ.
Ραν ★★★★★
ΔΡΑΜΑ ΕΠΟΧΗΣ (1985), 160΄
Σκηνοθεσία: Ακίρα Κουροσάβα
Ερμηνείες: Τατσούγια Νακαντάι, Ακίρα Τεράο
Τέσσερις δεκαετίες μετά την πρώτη κυκλοφορία του, το τελευταίο κινηματογραφικό έπος του Ακίρα Κουροσάβα επανακυκλοφορεί στα θερινά σινεμά. Βρισκόμαστε στη μεσαιωνική, φεουδαρχική Ιαπωνία, εκεί όπου ένας ηλικιωμένος άρχοντας μοιράζει την επικράτεια στους τρεις γιους του, φέρνοντας στην επιφάνεια τους ήδη υπάρχοντες ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Σύντομα οι προδοσίες και η οργή θα οδηγήσουν στη σύγκρουση και στη διάλυση της οικογένειας προκαλώντας κανονικό χάος. Ο μεγάλος Ιάπωνας κινηματογραφιστής μπλέκει τον σαιξπηρικό «Βασιλιά Ληρ» με έναν αντίστοιχο ιαπωνικό θρύλο, δημιουργώντας ένα μνημειώδες φιλμ, το οποίο επαναπροσδιόρισε την έννοια του κινηματογραφικού έπους και έγινε αντικείμενο μελέτης (και μίμησης) από εκατοντάδες ομοτέχνους του στο εξής. Από την ουσία του τραγικού μύθου, που προσδιορίζει την εξουσία ως κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, μέχρι τη μεγαλειώδη εικονοποιία, τα σκηνικά, τα κοστούμια και τη μουσική, το «Ραν» παραμένει και σήμερα ένα αριστούργημα που αξίζει κανείς να απολαύσει στη μεγάλη οθόνη.
