Αργά το μεσημέρι της 21ης Μαΐου ανακοινώθηκε ότι λόγω αιφνίδιας ασθένειας και ιατρικής εντολής, που απαγορεύει τις αεροπορικές μετακινήσεις, η Γαλλίδα πιανίστρια Ελέν Γκριμό δεν θα μπορούσε να ταξιδέψει στην Αθήνα προκειμένου στις 23 Μαΐου να εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με την Ορχήστρα Καμεράτα του Ζάλτσμπουργκ. Το ίδιο εκείνο βράδυ της 21ης Μαΐου, καθώς προφανώς εξέλιπε η ανάγκη αεροπορικής μετακίνησης, η Γκριμό εμφανίστηκε στο Βούπερταλ στο πλαίσιο του φεστιβάλ πιάνου του Ρουρ, ερμηνεύοντας με την ίδια ορχήστρα τον ίδιο κοντσέρτο που είχε προγραμματιστεί για την Αθήνα. Οι κριτικές στον γερμανικό Τύπο ήταν διθυραμβικές.
Δύο ημέρες αργότερα στην Αθήνα έφτασε μόνον η ορχήστρα. Μαζί της στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» εμφανίστηκε ο Ρώσος πιανίστας Ντένις Κοζούχιν, επιβεβαιώνοντας τις θετικές εντυπώσεις που είχε αφήσει κατά το παρελθόν στην Αθήνα σε έργα μουσικής δωματίου. Συμπράττοντας με την Καμεράτα του Ζάλτσμπουργκ ερμήνευσε το πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς. Στο δεύτερο μισό της βραδιάς ακούστηκε η πρώτη Σερενάτα σε ρε μείζονα, έργο 11 του ίδιου συνθέτη. Την ορχήστρα διηύθυνε το πρώτο βιολί της ορχήστρας, ο Ιταλοβενεζουελάνος Τζοβάνι Γκούτσο.
Τα δύο έργα του προγράμματος μοιράζονται αρκετά κοινά στοιχεία. Ο Μπραμς τα συνέθεσε την ίδια εποχή, ενώ και τα δύο πέρασαν από διάφορα στάδια πριν πάρουν την οριστική τους μορφή. Και στα δύο καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο Ούγγρος βιολονίστας και αρχιμουσικός Γιόζεφ Γιόακιμ, που συμβούλευε για διάφορα θέματα τον νεαρό ακόμα Μπραμς. Επιπλέον, τον συνθέτη είχε ενθαρρύνει με ιδιαίτερα γενναιόδωρα λόγια ο Ρόμπερτ Σούμαν, την πόρτα του οποίου είχε χτυπήσει ο Μπραμς. Την επομένη της συνάντησής τους, ο Σούμαν σημείωσε στο ημερολόγιό του: «Επίσκεψη του Μπραμς. Μία ιδιοφυΐα».
Η ερμηνεία του Ρώσου πιανίστα στο πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς υπήρξε μυώδης, αλλά και γεμάτη αποχρώσεις.
Συχνά υπογραμμίζεται η θέση του Μπραμς ως του σημαντικότερου εκπροσώπου της απόλυτης μουσικής, δηλαδή μιας μουσικής που δεν εκφράζει παρά μόνον «ηχητικά κινούμενες μορφές» ή, αλλιώς, που δεν εκφράζει παρά τον εαυτό της. Τοποθετείται, έτσι, στον αντίποδα της προγραμματικής μουσικής, η οποία περιγράφει ένα πολύ συγκεκριμένο εξωμουσικό πρόγραμμα. Oμως, παρότι η μουσική του Μπραμς δεν περιγράφει ξεσπάσματα της φύσης ή πουλιά που κελαηδούν, αποδίδει με μεγάλη ένταση πολύ συγκεκριμένα συναισθηματικά τοπία. Είναι γεμάτη από πληθωρικό, διόλου γενικόλογο συναίσθημα, είναι ορμητική, γεμάτη πάθος, αισθησιακή, τρυφερή. Και όσοι μουσικοί αντιλαμβάνονται ακριβώς αυτή της τη διάσταση, αποδεικνύονται οι πιο ενδιαφέροντες ερμηνευτές της, σε αντίθεση με εκείνους που αρκούνται στη «χωρίς συναίσθημα» απόδοση του μουσικού κειμένου, κάτι που θεωρητικά θα έπρεπε να αρκεί στην περίπτωση της «απόλυτης» μουσικής.
Ο Ντένις Κοζούχιν ανήκει στην πρώτη ομάδα. Η ερμηνεία του στο εκπληκτικό πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς υπήρξε μυώδης, αλλά και γεμάτη αποχρώσεις. Οι μουσικές φράσεις περιγράφονταν με σαφήνεια, είχαν αρχή μέση και τέλος, διαμορφώνονταν με πλαστικότητα και άριστο έλεγχο της δυναμικής. Oλα αυτά δεν είναι διόλου αυτονόητα, ούτε συμβαίνουν συχνά. Κυρίως, όμως, εξέφραζαν μεγάλη παλέτα από συναισθήματα, ανάμεσα στο φλογερό πάθος και στον εσωστρεφή λυρισμό, όπως αυτός εκφράζεται στο αργό δεύτερο μέρος. Οι μεταπτώσεις προσέθεταν νόημα και οι εκλεπτύνσεις συνέβαλαν στην εκφραστικότητα.
Η θυελλώδης, συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία στηρίχτηκε εξαιρετικά από την ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του Γκούτσο. Το ίδιο το σύνολο, με τα εξαιρετικά πνευστά, ξύλινα και χάλκινα, όπως επίσης τα πολύ καλά συντονισμένα έγχορδα, έδειξε τις εκφραστικές του ικανότητες ακόμη περισσότερο στο δεύτερο μέρος της βραδιάς. Δίνοντας σε καθένα από τα έξι μέρη της Σερενάτας το ξεχωριστό προφίλ του, ανέδειξε επίσης τη συγκεκριμένη μουσική ως γέφυρα ανάμεσα στον Μπετόβεν και στο ύφος του Μπραμς, όπως θα διαμορφωνόταν στην ωριμότητά του.
