Διαμάντια
ΔΡΑΜΑ (2024), 135΄
Σκηνοθεσία: Φερζάν Οζπετεκ
Ερμηνείες: Λουίζα Ρανιέρι, Τζασμίν Τρίνκα, Τζέπι Κουτσιάρι
Ο έμπειρος Ιταλός –τουρκικής καταγωγής– σκηνοθέτης Φερζάν Οζπετεκ υμνεί τη γυναικεία φύση μέσα από ένα ιδιαίτερο φιλμ, το οποίο αποτελεί επίσης ερωτική επιστολή στην τέχνη του κινηματογράφου. Ενας βετεράνος κινηματογραφιστής καλεί όλες τις αγαπημένες ηθοποιούς των ταινιών του να συμμετάσχουν σε ένα καινούργιο φιλμ, το οποίο τοποθετείται τη δεκαετία του 1970 σε έναν αριστοκρατικό οίκο ραπτικής της Ρώμης, που ετοιμάζει κοστούμια για το σινεμά και το θέατρο. Εκεί οι αδελφές Αλμπέρτα και Γκαμπριέλα Κανόβα διευθύνουν μια ομάδα από ικανές ράφτρες, έχοντας να αντιμετωπίσουν απαιτητικούς πελάτες, απρόοπτα, κόντρες, αλλά και τα δικά τους προσωπικά τραύματα.
Ταινία μέσα στην ταινία
Ο Οζπετεκ δημιουργεί επί της ουσίας μια «ταινία μέσα στην ταινία», με τον θεατή να παρακολουθεί όσα συμβαίνουν στα άδυτα του οίκου ραπτικής, καθώς η δράση εκτυλίσσεται. Εδώ πάντως δεν έχουμε κάμερες και συνεργεία που να υποδεικνύουν γυρίσματα· αντιθέτως, βυθιζόμαστε κατευθείαν στην ατμόσφαιρα του τελειωμένου «φιλμ», ως παρατηρητές μιας γυναικείας καθημερινότητας που έχει λίγο απ’ όλα: δημιουργία, έμπνευση, έρωτα, κακοποίηση, γέλια, κλάματα και, βέβαια, αλληλεγγύη ανάμεσα σε γυναίκες διαφόρων ηλικιών που δουλεύουν εντατικά με ένα κοινό όραμα.
«Τη δεκαετία του 1980, ως βοηθός σκηνοθέτη, επισκεπτόμουν συχνά τα κινηματογραφικά και θεατρικά ραφεία, όπου γνώρισα τους μεγάλους σχεδιαστές κοστουμιών και, φυσικά, σημαντικούς σκηνοθέτες, ηθοποιούς. Αυτά τα μέρη με συνάρπαζαν. Σε αυτά πρωταγωνιστούσαν κυρίως γυναίκες, και αυτές με ενέπνευσαν να αναπτύξω την ιδέα της ταινίας. Τα “Διαμάντια” βασίζονται στις ιστορίες των γυναικών που επινοούν αυτά τα κοστούμια, τα σχεδιάζουν, δοκιμάζουν και νιώθουν τα υφάσματα, και ψάχνουν με πείσμα τα τέλεια χρώματα και τις λεπτομέρειες αυτές που συμβάλλουν στην αρμονία των τελικών κομματιών, οδηγώντας μερικές φορές σε αληθινά αριστουργήματα», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Φόρος τιμής σε μια εποχή
Η ταινία του αποτελεί επίσης φόρο τιμής στο κλασικό σινεμά, μέσω των κοστουμιών που φορούσαν θρυλικές σταρ σαν την Κλαούντια Καρντινάλε στον «Γατόπαρδο» ή τη Ρόμι Σνάιντερ στο «Λυκόφως των θεών» του Λουκίνο Βισκόντι. Γενικώς ο κινηματογράφος, αλλά και το θέατρο, ως ποιητικός χώρος που προσεγγίζεται μέσα στους τοίχους του αρχοντικού οίκου, έρχεται εδώ σε αντίστιξη με την πραγματική ζωή έξω, εκεί όπου οι γυναίκες της εποχής αντιμετωπίζουν ακόμη όλων των ειδών τις διακρίσεις και τους κινδύνους.
