Μια ματιά στην παραστασιογραφία της, στις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές συνεργασίες της, φανερώνει μια ηθοποιό αφοσιωμένη στη δουλειά της, που δεν διέκοψε σχεδόν ποτέ τη σχέση της με την υποκριτική. Σε παλιότερες, ωστόσο, συνεντεύξεις της τόνιζε ότι ενώ δεν φανταζόταν την καθημερινότητά της χωρίς θέατρο, ήθελε να απολαμβάνει και τις μικροχαρές της ζωής. Ενδεικτικά, όπως είπε κάποτε, είχε δουλέψει λίγα καλοκαίρια στη ζωή της. Και ήταν μια από τις συνήθεις θερινές απολαύσεις που έμελλε να φέρει το μοιραίο: η Σοφία Σεϊρλή έχασε τη ζωή της την Κυριακή, όταν σύμφωνα με πληροφορίες παρασύρθηκε από δυνατά θαλάσσια ρεύματα, ενώ κολυμπούσε στους Φούρνους Ικαρίας, στην περιοχή που χωρίζει την παραλία Καμάρι από το απέναντι νησάκι του Αγίου Μηνά. Ηταν 77 ετών.
Γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στα πέντε της, η οικογένειά της ήρθε στον Πειραιά. Η επιθυμία να γίνει ηθοποιός γεννήθηκε όταν σαν νεαρό κορίτσι είδε στο θέατρο την Ελλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χορν, ωστόσο, παρά τις διαφαινόμενες υποκριτικές της ικανότητες, ειδικά ο πατέρας της φοβόταν τέτοιο μέλλον για την κόρη του. Πήγε στο Λονδίνο για σπουδές Οικονομικών, επέστρεψε, εργάστηκε για λίγο σαν γραμματέας, μέχρι που ανακοίνωσε στη μητέρα της ότι ήταν αποφασισμένη να ασχοληθεί με την υποκριτική. Πέρασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το 1973 συμμετείχε στον Χορό του «Ιππόλυτου» και σε εκείνον της «Ηλέκτρας», σε παραγωγή της πρώτης σκηνής της χώρας. Εκτοτε συνεργάστηκε και με το Θέατρο Τέχνης, το ΚΘΒΕ, τον ΘΟΚ, το Ελεύθερο Θέατρο, το Θέατρο Αμόρε κ.ά., ερμηνεύοντας ρόλους του κλασικού, καθώς και του σύγχρονου ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Τόσο σταθερή ήταν η πορεία της, που οι μεγάλες απώλειες της ζωής της την έβρισκαν συχνά εντός της θεατρικής διαδικασίας. «Αν δεν είστε τρελά ερωτευμένοι με το θέατρο, μην το ακολουθήσετε», ήταν η συμβουλή της στους νεότερους, όπως είχε πει σε συνέντευξή της στην «Κ» (16.2.2019).
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ο Νίκος Μαστοράκης, ήταν μερικοί από τους σκηνοθέτες που διαμόρφωσαν τον θεατρικό της χαρακτήρα. Καθοριστική ωστόσο ήταν, κατά δήλωσή της, η σκηνική μεταφορά του μυθιστορήματος της Μέλπως Αξιώτη, «Δύσκολες νύχτες», το οποίο η Σοφία Σεϊρλή ερμήνευσε ως μονόλογο το 1992, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, σε μια παράσταση που είχε σημειώσει επιτυχία – η σύνδεση της ηθοποιού με το έργο της Αξιώτη θα παρέμενε ενεργή, ενώ το 2023 πρωταγωνίστησε και στο ντοκιμαντέρ «Κοντραμπάντο: Αναζητώντας τη Μέλπω», της Βουβούλας Σκούρα. Η σχέση της με τον κινηματογράφο είχε ξεκινήσει τη δεκαετία του ’70 με την ταινία «Το κελί μηδέν» του Γιάννη Σμαραγδή και με τους «Κυνηγούς» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ενώ θα συμμετείχε και στο «Αρπα Colla» του Νίκου Περάκη, τον «Αδικο κόσμο» του Φίλιππου Τσίτου (που της χάρισε μια υποψηφιότητα για το Βραβείο Β΄ Γυναικείου Ρόλου της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου) κ.ά. Πολλές ήταν και οι τηλεοπτικές εμφανίσεις της, σε σειρές όπως «Συνταγματάρχης Λιάπκιν» και «Αστροφεγγιά», αλλά και σε πιο πρόσφατες, όπως «Αμυνα Ζώνης», «Αγριες Μέλισσες» και «Η γενιά του ’30».
Δίδαξε υποκριτική, υπέγραψε τηλεοπτικά σενάρια, ενώ τα λίγα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνίστησε σε παραστάσεις όπως «Τερέζ Ρακέν» (σκην. Λίλλυς Μελεμέ), «Βασίλισσα της ομορφιάς» (σκην. Ελένης Σκότη) και «Εγκλημα και τιμωρία» (σκην. Δημήτρη Τάρλοου) – σε μια ειρωνεία της τύχης, η προετοιμασία της τελευταίας περιλάμβανε και έναν αυτοσχεδιασμό, που έλαβε χώρα σε νησιωτική παραλία και είχε ως θέμα του την αναμονή του θανάτου.
