Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’40, η χρυσή εποχή των Big Bands και του σουίνγκ άρχισε σιγά σιγά να φθίνει στην Αμερική. Τα πιο μικρά μουσικά σχήματα ξεχώρισαν. Αυτό που έπαιζαν, βέβαια, δεν ήταν ακριβώς αυτό στο οποίο είχε συνηθίσει ο κόσμος να ακούει κατά τις δεκαετίες του ’30 και του ’40. Ο νέος ήχος που γεννήθηκε τότε δεν προοριζόταν για χορό. Το τέμπο ήταν έξαλλο, οι τονικές κλίμακες γίνονταν άνω-κάτω μέσα σε δευτερόλεπτα, ο αυτοσχεδιασμός αποκτούσε καθολικό χαρακτήρα. Κάπως έτσι, πολύ χονδροειδώς, γεννήθηκε η be bop ή, αλλιώς, μποπ τζαζ, αντίδραση στην ψυχαγωγική, χορευτική μουσική της –κατά κανόνα– λευκής τζαζ.
Η μποπ βρήκε πολύ γρήγορα το κοινό της, το οποίο ήταν πιστό και φανατικό με έναν σταλινικό τρόπο: οτιδήποτε άλλο έξω από αυτήν ήταν «τετράγωνο» (square) – αλλιώς: ξενέρωτο. Στο κλασικό φιλμ νουάρ του 1949 «D.O.A.», ο πρωταγωνιστής βρίσκεται σε ένα καταγώγιο όπου ένα μικρό τζαζ σχήμα παίζει μια φρενιτώδη μποπ και το κοινό παραληρεί. Στην ουσία, οι τύποι αυτοί, και οι μοναχικές γυναίκες που συχνάζουν σε αυτά τα καπνισμένα υπόγεια, είναι οι πρώτοι μπίτνικς προτού πάρουν αυτή την ονομασία.
Ο Τζακ Κέρουακ θα αποθεώσει την μποπ στα βιβλία του και θα προσπαθήσει μάλιστα πολύ συνειδητά να γράψει όπως παίζει ένας σαξοφωνίστας της τζαζ. Η μεγάλη επίδραση εδώ θα είναι ο Τσάρλι Πάρκερ και το σαξόφωνό του. Τεράστια φυσιογνωμία στην ιστορία της τζαζ, το 1989 ο Κλιντ Ιστγουντ (ο οποίος, γεννημένος το 1930, πρέπει να έζησε από πρώτο χέρι τα τζαζ κλαμπ της δεκαετίας του ’50) μετέφερε με μαεστρία και βαθιά αγάπη τη ζωή του στη μεγάλη οθόνη με το φιλμ «Bird» (το πασίγνωστο παρατσούκλι του Πάρκερ).
Γιατί όλ’ αυτά; Διότι πρόσφατα η Brilliant Jazz κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Charlie Parker. The Savoy Recordings»: είκοσι διαμάντια που ο Πάρκερ ηχογράφησε από το 1945 έως το 1948 για τη Savoy Records στη Νέα Υόρκη, έχοντας στο πλάι του μεγάλες μορφές: από τον νεαρότατο Μάιλς Ντέιβις στην κορνέτα και τον Μαξ Ρόουτς στα ντραμς έως τον συνοδοιπόρο του στην μποπ τρομπετίστα Ντίζι Γκιλέσπι, αλλά και τον Ερολ Γκάρνερ στο πιάνο, τον Τζ. Τζ. Τζόνσον στο τρομπόνι κ.ά.
Δυστυχώς, η έκδοση δεν περιλαμβάνει κάποιο booklet με ημερομηνίες ηχογράφησης και άλλα τέτοια ωραία, μουσικά μιλώντας όμως το άλμπουμ αποτυπώνει μια σημαντική στιγμή στην πορεία του Πάρκερ. Ο κύριος Γκρι προτείνει να το συνδυάσετε με ένα παλαιό έξοχο άλμπουμ της Verve Records, «Charlie Parker with Strings»: ο «Μπερντ» συνοδεία εγχόρδων. Πόσο έξω έπεσε ο μέγας κατά τα άλλα Αντόρνο όταν κατακεραύνωνε την τζαζ…
