Ο Στέφανος Αλεξιάδης είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής και οι μεταπτυχιακές σπουδές του αφορούν την Ειδική Αγωγή και τις Ψηφιακές Δεξιότητες στην εκπαίδευση. Το 2022 υπήρξε ομιλητής στο TEDx του Πανεπιστημίου Μακεδονίας με θέμα τη διαφορετικότητα. Πρόσφατα το βιβλίο του «Οιμωγή» (εκδ. Μίνωας) βραβεύτηκε ως το καλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα από τα Βραβεία Κοινού Public. Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορεί και το νέο του βιβλίο, «Και εγένετο φως».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα βιβλία, δυστυχώς, δεν περιορίζονται μόνο πλάι στο κρεβάτι μου, αλλά σε οποιοδήποτε σημείο του σπιτιού. Ανέκαθεν θεωρούσα ότι τα βιβλία ομορφαίνουν ένα σπίτι, ακόμη κι αν βρίσκονται κυριολεκτικά παντού. Αυτή την περίοδο διαβάζω δύο βιβλία ταυτόχρονα, το «Η καμαριέρα σε βλέπει» της Φρίντα Μακφάντεν και «Το υπόγειο» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι η ενοχή, ακόμη κι όταν δεν έχει λογική βάση, μπορεί να είναι πιο δυνατή από κάθε εξωτερική τιμωρία.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Οχι με την κυριολεκτική έννοια, αλλά κάποια βιβλία με ταρακούνησαν βαθιά, με έκαναν να δω ανθρώπους αλλιώς, να θυμηθώ τραύματα ή να μπω σε αδιέξοδα ερωτήματα. Από αυτή την άποψη, ναι, τον βρήκα.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Η ιδανική αναγνωστική συνθήκη δεν είναι απλώς θέμα χώρου. Το βασικότερο είναι η εσωτερική διάθεση. Το βιβλίο πρέπει να με «θέλει» όσο το θέλω εγώ, να με τραβάει, να με καλεί. Οσον αφορά τον χώρο ή τον χρόνο, δεν υπάρχει κατάλληλος. Συνηθίζω να διαβάζω παντού, αλλά για να είμαι ειλικρινής απολαμβάνω να διαβάζω στην παραλία, μακριά από μαγαζιά και πολυκοσμία.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Αγαπώ τη λογοτεχνία που με κρατάει σε εγρήγορση. Αν το μυαλό μου δεν βρίσκεται σε συνεχή κινητικότητα, νομίζω πως δεν απολαμβάνω την ανάγνωση. Είναι φορές που αναζητώ κάτι αργό, αλλά ως επί το πλείστον προτιμώ τα αστυνομικά και ψυχολογικά θρίλερ. Λατρεύω να μπαίνω στο μυαλό των ηρώων και να ερμηνεύω τα κίνητρα δράσης τους. Δεν θα έλεγα ότι αποφεύγω κάποιο είδος, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κάποιο βιβλίο που να με συγκινήσει στο είδος του fantasy.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Οταν ένας χαρακτήρας σπάει και μέσα στο σπάσιμό του βλέπεις κάτι δικό σου.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Θα ήθελα πολύ να έβλεπα ως ταινία την «Τερέζα» του Φρέντυ Γερμανού. Πρόκειται για ένα πλάσμα ρηξικέλευθο, που διασχίζει την Ευρώπη και γνωρίζει προσωπικότητες όπως ο Πάμπλο Πικάσο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ, ο Ιων Δραγούμης και ο Μπενίτο Μουσολίνι. Μια τέτοια ταινία θα ήταν κινηματογραφικός ύμνος στη γυναικεία δύναμη και την ελευθερία που συγκρούεται με την Ιστορία.
Τι συμβολίζει ο τίτλος του βιβλίου σας «Και εγένετο φως»;
Το φως, για μένα, δεν είναι πάντα κάτι παρήγορο. Αντιθέτως, συχνά είναι ωμή αποκάλυψη, το σημείο όπου δεν μπορείς πια να κρυφτείς ούτε από τον εαυτό σου ούτε από την αλήθεια. Δεν με ενδιαφέρει η αναπαραγωγή ενός συμβατικού δυισμού «φως καλό – σκοτάδι κακό». Το σκοτάδι έχει αλήθειες μέσα του. Το φως, όμως, αυτό που πραγματικά με αφορά, είναι εκείνο που έρχεται με κόστος, που δεν σε αφήνει αλώβητο.
Ποια στοιχεία στο λογοτεχνικό είδος του ψυχολογικού θρίλερ σάς γοητεύουν και ποια συναντούμε στο βιβλίο σας;
Με γοητεύει ο τρόπος που το θρίλερ πατάει στο όριο: ανάμεσα στο μέσα και το έξω, στο «είναι» και το «φαίνεσθαι». Δεν με ενδιαφέρει το έγκλημα καθαυτό, αλλά η εσωτερική αναγκαιότητά του. Στο «Και εγένετο φως» το θρίλερ είναι το όχημα για να εξερευνήσω τις συνέπειες της αδιαφορίας, τη διαστρέβλωση της μνήμης, τη μετάνοια και τελικά τη συμφιλίωση με το τέρας μέσα μας.
