Το βαλς είναι παράξενο πράγμα. Μπορεί να είναι γλυκερό και χαρωπό, μπορεί να είναι και σκοτεινό ή ειρωνικό, σίγουρα πάντως έχει αναγνωρίσιμο ρυθμό. Αυτά τα ακατέβατα 3/4 είναι πιο διακριτά κι από τα 4/4, το αγαπημένο μέτρο των εμβατηρίων. Το 1, 2, 3, όταν μετράς τα βήματα (ή με το χέρι, στη θεωρία της μουσικής), έχει κάτι στέρεο, στακάτο – αλλά και ξεσηκωτικό. Εχουμε τα χορευτικά βαλς του μετρ του είδους Γιόχαν Στράους· έχουμε και τα μελαγχολικά βαλς του Σοπέν ή το σκιερό, γεμάτο ύποπτους υπαινιγμούς βαλς του Σοστακόβιτς στο περίφημο The Jazz Album. Για να μη μιλήσουμε για το «Βαλς του Τενεσί», το απόλυτο βαλσάκι του αμερικανικού Νότου μέσω του οποίου κάποιος (ή κάποια) κλέβει ευθαρσώς τον αγαπημένο (ή την αγαπημένη) ενός άλλου προσώπου μπροστά στα μάτια του. Φαίνεται να έχει κάτι από αυτά στον νου του ο Ελληνας πιανίστας Βασίλης Βαρβαρέσος στο τελευταίο άλμπουμ-concept που κυκλοφόρησε από την Apartemusic με τίτλο «V for Valse Liszt». Στην ουσία εξερευνά τις άπειρες δυνατότητες που παρουσιάζει ο συγκεκριμένος ρυθμός και πώς διαφέρει από συνθέτη σε συνθέτη. Και τις αναδεικνύει με την ερμηνεία του.
Για παράδειγμα, το περίφημο «Μεφίστο Βαλς» του Φραντς Λιστ. Ή αλλιώς, αν ο διάβολος –ο Μεφιστοφελής αν προτιμάτε– χόρευε βαλς, πώς μπορεί να ήταν αυτό; Η απάντηση σε αυτό το ιλιγγιώδες, σχεδόν σαρκαστικό βαλς που αποδεικνύει περίτρανα πως ένα βαλς δεν χρειάζεται διόλου να είναι αθώο. Πάρτε επίσης το «Καρναβάλι της Βιέννης» Εργο 26 του Ρόμπερτ Σούμαν. Ο φρενοβλαβής –όπως δυστυχώς αποδείχθηκε προς το τέλος της ζωής του– Γερμανός ρομαντικός «πατάει» πάνω στο βιεννέζικο κέφι για να το αναποδογυρίσει με άλλους ρυθμούς και ατμόσφαιρες.
Στο άλμπουμ περιλαμβάνεται και το «Συναισθηματικό Βαλς» του Τσαϊκόφσκι, με τον ξέχειλο ρομαντισμό ενός κοσμαγάπητου συνθέτη (κι ας μην κέρδισε ποτέ ιδιαίτερα την καρδιά του κυρίου Γκρι), καθώς και το «Χορογραφικό Ποίημα La Valse» του Μορίς Ραβέλ, με τα πλάγια σχήματά του που περισσότερο υπαινίσσονται παρά δηλώνουν. Είναι και ένα άλλου τύπου «Καρναβάλι της Βιέννης», το «Χιουμοριστικό πάνω σε θέματα του Γιόχαν Στράους»: το περίφημο βαλς της εισαγωγής στη «Νυχτερίδα» δίνει την ευκαιρία στον συνθέτη να «απλώσει» στιγμές που μπορεί να κρύβονται στις πτυχώσεις της παρτιτούρας.
Τέλος είναι και το Βαλς Εργο 38 ενός Σκριάμπιν – συνθέτης του υπερβατικού ήχου, του μυστικισμού και της ενόρασης. Και εδώ το εξωγήινο διπλώνει πολύ ταιριαστά με το γήινο, η έκσταση με την ευφορία.
