Μπορεί να βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Αυγούστου, ωστόσο, όπως φαίνεται και από την καθημερινή κίνηση στους δρόμους, είναι σχετικά λίγοι ακόμη εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει την πόλη για παραλίες και εξοχές. Για όλους όσοι παραμένουμε εντός των τειχών, η βραδινή βόλτα σε ένα θερινό σινεμά αποτελεί σταθερή διέξοδο ψυχαγωγίας – ειδικά όταν πρόκειται για ταινία του κλασικού ρεπερτορίου, είναι ευκαιρία να θυμηθεί κανείς ξανά ή να ανακαλύψει για πρώτη φορά ένα αριστούργημα του παρελθόντος. Αυτές τις μέρες υπάρχουν πολλές και καλές επιλογές τέτοιων φιλμ στα αθηναϊκά σινεμά και οι προτάσεις που ακολουθούν έχουν στόχο να καλύψουν διαφορετικά γούστα.
Ξεκινώντας από το αμερικανικό σινεμά, πηγαίνουμε στη δοκιμασμένη συνταγή: θερινό δίχως Χίτσκοκ δεν γίνεται. Αυτόν τον καιρό παίζεται «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά», με τον Τζέιμς Στιούαρτ και την Ντόρις Ντέι να υποδύονται ένα ζευγάρι Αμερικανών, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Μαρόκο, θα γίνουν μάρτυρες μιας δολοφονίας, με αποτέλεσμα να μπλεχτούν άθελά τους σε μια διεθνή συνωμοσία. Δεξιοτεχνικό μοντάζ και μια σκηνή ανθολογίας στο Royal Albert Hall για ένα φιλμ γενικώς ενδεικτικό του χιτσκοκικού ιδιώματος.
Ενα χρόνο νωρίτερα (1955) κυκλοφόρησε ο «Επαναστάτης χωρίς αιτία», η ταινία-σταθμός του Νίκολας Ρέι με τον ακαταμάχητο Τζέιμς Ντιν, από τον πρόωρο θάνατο του οποίου συμπληρώνονται φέτος 70 χρόνια. Αξίζει πραγματικά κανείς να απολαύσει το εντυπωσιακό CinemaScope στην αποκατεστημένη μορφή του και ταυτόχρονα να θαυμάσει το μείγμα εξέγερσης και μελαγχολίας που αποπνέουν τόσο ο χαρακτήρας του Ντιν, όσο και εκείνοι των (υποψηφίων για Οσκαρ) Νάταλι Γουντ και Σαλ Μινέο.
Επαναστατική στην εποχή της ήταν η «Οδός Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς, η οποία δεν θα μπορούσε να λείπει από το φετινό ρεπερτόριο με αφορμή τον θάνατο του σπουδαίου δημιουργού της.
Επαναστατική στην εποχή της –και βασικά σε κάθε εποχή– ήταν η «Οδός Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς, η οποία δεν θα μπορούσε να λείπει από το φετινό ρεπερτόριο των θερινών, με αφορμή τον θάνατο του σπουδαίου δημιουργού της. Η παραδοσιακή αφήγηση σπάει και ο θεατής εμβυθίζεται σε μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία, σε ένα φιλμ γύρω από τη φήμη, τις διαφορετικές ταυτότητες, τον φθόνο, τη ματαιοδοξία, το παράδοξο και οτιδήποτε άλλο μπορεί κανείς να ανακαλύψει με κάθε καινούργια θέαση.
Το μεγάλο ευρωπαϊκό σινεμά έχει επίσης την τιμητική του στα θερινά. Για τους λάτρεις της νουβέλ βαγκ, μια πρόσφατη επανακυκλοφορία είναι αυτή του «Ζιλ και Τζιμ» του Φρανσουά Τριφό. Ενα από τα πιο ρομαντικά ερωτικά τρίγωνα που έχουν αποτυπωθεί στο σελιλόιντ αποπνέει κινηματογραφική –και όχι μόνον– ανεμελιά, σε μια ταινία που παραμένει απολαυστική, σαν τις ατελείωτες βόλτες στο Παρίσι που κάνουν οι πρωταγωνιστές της. Ρομαντική, με τον δικό της απόλυτα sui generis τρόπο, είναι και η κλασική κωμωδία «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Βλέποντας κανείς σήμερα αυτό το καλτ διαμάντι του 1988, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει το χειμαρρώδες (βραβευμένο στη Βενετία) πρωτοποριακό σενάριο του Ισπανού κινηματογραφιστή, ο οποίος παντρεύει το σκανδαλιστικό χιούμορ με τις πολύχρωμες εικόνες, ενώ έχει στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τους αγαπημένους του, Κάρμεν Μάουρα και Αντόνιο Μπαντέρας.
Οσο για εκείνους που προτιμούν το ακόμη πιο σουρεαλιστικό χιούμορ, η ιδανική επιλογή είναι φυσικά ο «Εξολοθρευτής Αγγελος» του Λουίς Μπουνιουέλ. Το αριστούργημα του Ισπανομεξικανού κινηματογραφιστή διαβάζεται ως εμφανής σάτιρα της μεγαλοαστικής τάξης και του πλούτου γενικότερα, ωστόσο αυτή η ερμηνεία από μόνη της μάλλον το αδικεί. Πέρα από την (ιδιοφυή) ιδέα, εξίσου σημαντικός είναι εδώ και ο τρόπος· αυτή η κατάργηση των αφηγηματικών συμβάσεων και ο ονειρικός χαρακτήρας που προκαλεί και τον σημερινό θεατή να εξερευνήσει –ή να χαθεί– στις πιο ανεξιχνίαστες πτυχές του.
Για το τέλος μια επιλογή από το ασιατικό σινεμά, η οποία μάλιστα τα τελευταία χρόνια τείνει να εξελιχθεί σε ταινία-φετίχ. Η «Ερωτική επιθυμία» του Γουόνγκ Καρ-Βάι είναι μια κομψοτεχνική σπουδή πάνω στο ερωτικό πάθος, αλλά και στην ιδιότυπη θλίψη που το συνοδεύει, στις εμμονές και στη λύτρωση των δύο αγαπημένων ανθρώπων – πάντα με τον χαμηλότονο, διακριτικό και συνάμα συνταρακτικό τρόπο του καλού ασιατικού σινεμά.
