Ευχαριστούμε για τη συναλλαγή σας
ΔΡΑΜΑ (2024), 92΄
Σκηνοθεσία: Λάιλα Αμπας
Ερμηνείες: Γιασμίν αλ Μασρί, Κλάρα Χούρι
Πολλά υποσχόμενο σκηνοθετικό ντεμπούτο για την Παλαιστίνια Λάιλα Αμπας, η οποία μας ταξιδεύει στη Ραμάλα για να μας αφηγηθεί μια οικογενειακή ιστορία με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Η Νούρα και η Μαριάμ είναι δύο αποξενωμένες αδελφές, οι οποίες θα έρθουν ξανά κοντά εξαιτίας του θανάτου του πατέρα τους. Καθώς ο ισλαμικός νόμος προστάζει ότι για την πατρική περιουσία τον πρώτο λόγο έχει ο χρόνια ξενιτεμένος –και εντελώς αδιάφορος προς εκείνες– αδελφός τους, οι δύο γυναίκες θα σκαρφιστούν ένα παράτολμο σχέδιο προκειμένου να ξεγελάσουν την τράπεζα και να πάρουν όσα θεωρούν ότι τους ανήκουν δικαιωματικά.
Καθημερινά προβλήματα
Η Αμπας μας βάζει σε μια πραγματικότητα αρκετά διαφορετική από αυτή που έχουμε μάθει ενστικτωδώς να ταυτίζουμε με την Παλαιστίνη: εδώ δεν υπάρχουν βόμβες, ρουκέτες και νεκροί από τις συγκρούσεις με το Ισραήλ –αν και η απειλή υφέρπει στα περιθώρια– αλλά δύο γυναίκες που αντιμετωπίζουν τα δικά τους καθημερινά προβλήματα: ο ατίθασος γιος που εξαφανίζεται τα βράδια, ο άπιστος σύζυγος, τα όνειρα της νιότης που δεν πραγματοποιήθηκαν.
Και φυσικά, ο κίνδυνος τα χρήματα της κληρονομιάς να καταλήξουν στην άλλη άκρη του κόσμου λόγω των πατριαρχικών δομών και κανόνων που διατρέχουν ολόκληρη την κοινωνία.
Η ενδιαφέρουσα αυτή προσέγγιση της Αμπας λειτουργεί κυρίως για δύο λόγους. Αρχικά δεν πλατειάζει, συγκεντρώνοντας τη δράση της σχεδόν εξ ολοκλήρου στη διάρκεια μιας ημέρας και μιας νύχτας. Επιπλέον, δεν ξεπέφτει στο μελόδραμα και στις υπερβολές που έχουμε δει σε ανάλογες αφηγήσεις, παντρεύοντας την αλήθεια της με μετρημένες δόσεις έξυπνου χιούμορ, αλλά και στιγμές έντασης που κρατούν ακέραιο το ενδιαφέρον του θεατή έως το φινάλε.
Ανισότητες και κίνδυνοι
Το κεντρικό θέμα της γυναικείας ενδυνάμωσης, βεβαίως, δεν είναι το μόνο. Οι κοινωνικές-οικονομικές ανισότητες («αυτοί που κάνουν κουμάντο πλουτίζουν») που υφίστανται μέσα στην ίδια την Παλαιστίνη και, φυσικά, η διαρκής ισραηλινή απειλή («σε λίγο δεν θα μας αφήνουν να βγούμε από τη Ραμάλα») θίγονται επίσης, αν και αρκετά επιδερμικά σε σχέση με τη σημασία τους.
Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε ένα τρυφερό, γλυκόπικρο φιλμ, με θαρραλέα γυναικεία ματιά, από ένα μέρος του κόσμου που κάτι τέτοιο είναι σπάνιο φαινόμενο και ακριβώς για αυτόν τον λόγο αξίζει την προσοχή μας.
