Στις αρχές του καλοκαιριού προβλήθηκε σε επανάληψη η γυρισμένη στην Yδρα ταινία του 1957 «Το παιδί και το δελφίνι», ελληνική μικροπαράφραση του πρωτότυπου τίτλου «The boy on a Dolphin». Την είδα για τρίτη φορά, κυρίως για «το χάζι του πράγματος» και για χατίρι της παρέας μου. Πρώτη φορά την είχα δει όταν πρωτοπαίχτηκε, το 1958. Τα παραφερνάλια και τα παρασκήνια της ταινίας είναι λίγο πολύ γνωστά: η θρυλική απόδοση του τραγουδιού του Τάκη Μωράκη «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;», από τη Σοφία Λόρεν σε σπασμένα ελληνικά, το κολλημένο στο σώμα της βρεγμένο ρούχο, εντυπωσιακά αποκαλυπτικό για τα μέτρα της εποχής, το σκαμνάκι/βάθρο στο οποίο χρειάστηκε να ανεβαίνει ο κατά τα άλλα ευειδέστατος Aλαν Λαντ, ώστε στις τετ-α-τετ σκηνές τους να μη φαίνεται ότι ήταν αισθητά κοντύτερος από τη Λόρεν.
Πέρα, όμως, από τα ανεκδοτολογικά και από τις προσωπικές αναμνήσεις, υπάρχει μια πλευρά αυτής της ταινίας που νομίζω ότι παρουσιάζει ευρύτερο ενδιαφέρον: γυρίστηκε το 1957, όταν δηλαδή, με πρωτοβουλία του Καραμανλή και με την παρουσία (1954-56) του Γιώργου Ράλλη στο υπουργείο Προεδρίας, είχε αρχίσει το «μεγάλο άλμα εμπρός» για την αξιοποίηση των τεράστιων (όπως έμελλε να αποδειχθεί) τουριστικών δυνατοτήτων της χώρας. Είναι η εποχή όπου ο ρόλος του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού αναβαθμίζεται, όπου χτίζονται τα «Ξενία» και άλλες σημαντικές ξενοδοχειακές μονάδες, όπου (το 1955) εγκαινιάζονται το Φεστιβάλ Αθηνών στο έως τότε αναξιοποίητο Ηρώδειο και οι παραστάσεις αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο.
O πρόεδρος της 20th Century Fox φρόντισε να γυριστεί το «Παιδί και το Δελφίνι» στην Yδρα, αλλά και να παρεμβληθούν στην ταινία επισκέψεις των πρωταγωνιστών σε Ακρόπολη, Επίδαυρο και Μετέωρα.
Τότε λοιπόν, ο Σπύρος Σκούρας, πρόεδρος της πανίσχυρης 20th Century Fox (ο οποίος, μάλιστα, είχε ήδη παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην αποστολή αμερικανικής ανθρωπιστικής βοήθειας στη λιμοκτονούσα κατοχική Ελλάδα), προσπάθησε και πάλι να βοηθήσει τη χώρα καταγωγής του, και ειδικότερα να συνδράμει στην προσπάθειά της να αναδείξει και να προβάλει τα τουριστικά της αξιοθέατα. Φρόντισε έτσι, όχι μόνο να γυριστεί το «Παιδί και το Δελφίνι» στην Yδρα, αλλά και να παρεμβληθούν στη ροή της ταινίας αμιγώς τουριστικής στόχευσης επισκέψεις των πρωταγωνιστών στην Ακρόπολη, στην Επίδαυρο, στα Μετέωρα! Oσο για τα «Αστέρια» της Γλυφάδας, τα οποία είχαν εγκαινιαστεί σχετικά πρόσφατα τότε και αποτελούσαν το καμάρι αυτού που έμελλε να αποκληθεί στις μέρες μας Αθηναϊκή Ριβιέρα(!), κι αυτά κατάφεραν οι δαιμόνιοι παραγωγοί να τα «στριμώξουν» στη ροή της ταινίας. Ετσι, η Υδραία βουτηχτού Φαίδρα (Σοφία Λόρεν) εμφανίζεται εκεί με ταγάρι στο οποίο μεταφέρει, μεταξύ άλλων, και το κολατσιό της, ψωμοτύρι αν θυμάμαι καλά. Αν και «τρώει πόρτα» (με σημερινούς όρους), θα καταφέρει τελικά να μπει, με παρέμβαση του Αμερικανού αρχαιολόγου Κάλντερ (Αλαν Λαντ), και μάλιστα θα ζητήσει να της φέρουν να πιει… κατσικίσιο γάλα. Μπορεί το σενάριο να έπασχε και να «έμπαζε» από παντού, αλλά η δουλειά τελικά έγινε. Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλον τον κόσμο είδαν τα όμορφα αξιοθέατα της χώρας μας, απούσας τότε εν πολλοίς από τον τουριστικό χάρτη. Οίκοθεν νοείται, βέβαια, πως με το «Παιδί και το Δελφίνι» άρχισε και η ραγδαία εξέλιξη της Υδρας σε τουριστικό/κοσμικό προορισμό.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1962, και πάλι η 20th Century Fox του Σκούρα προσπάθησε να τονώσει ακόμα περισσότερο το τουριστικό ρεύμα προς την Ελλάδα. Γυρίστηκε έτσι ταινία με τίτλο «Συνέβη στην Αθήνα («It happened in Athens»), με θέμα τη νίκη του Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας του 1896. Αν το «Παιδί και το Δελφίνι» ήταν μια μέτρια ταινία, αυτήν τη φορά το προϊόν κινούνταν στα όρια της καρικατούρας. Ο Σπύρος Λούης, παιγμένος από ομορφόπαιδο του Χόλιγουντ ονόματι Τραξ Κόλτον (ζει το θηρίο…), βόσκει πρόβατα αντί να κουβαλάει νερό, στο χωριό του (το Μαρούσι, λογικά), περιβαλλόμενος από αρχαίους κίονες! Αν θυμάμαι καλά, ο έρωτάς του για την αγνή και καλοσυνάτη οικιακή βοηθό Χριστίνα, την οποία ερμηνεύει η Ξένια Καλογεροπούλου, έχει να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό της αφεντικίνας της Χριστίνας, ντίβας ηθοποιού της εποχής. Την ντίβα ερμηνεύει (που λέει ο λόγος…) το «ηφαίστειο» Τζέιν Μάνσφιλντ, μια ακόμα από τις πολλές «Μέριλιν των φτωχών» (κατά την αμερικανική έκφραση), γνωστή για τα «πλούσια ελέη της». Παρεμπιπτόντως, η εύμπουστος Τζέιν Μάνσφιλντ, εκτός από εντελώς ατάλαντη, υπήρξε και κακότυχη, αφού σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1967, σε ηλικία μόλις 44 ετών. Θα τολμούσα, συμπερασματικά να πω ότι, από τη μάλλον ξεκούδουνη αυτή ταινία, το μόνο που σώθηκε είναι το ομώνυμο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, σε αρκετές μάλιστα εκτελέσεις.
Στο «Συνέβη στην Αθήνα» ο Σπύρος Λούης, παιγμένος από ομορφόπαιδο του Χόλιγουντ ονόματι Τραξ Κόλτον, βόσκει πρόβατα στο Μαρούσι και είναι ερωτευμένος με την Ξένια Καλογεροπούλου.
Κατά τα άλλα, η προσπάθεια προβολής των ελληνικών αξιοθέατων και των ελληνικών αρχαιολογικών τόπων και μέσω του κινηματογράφου, θα μπορούσαμε να πούμε ότι –εν μέρει, έστω– δεν έπεσε στο κενό. Αν συγκρίνει κάποιος τις αφίξεις τουριστών του 1955 με εκείνες του 1965 ή του 1975, θα βεβαιωθεί για του λόγου το αληθές.
