Ο Θράσος Καμινάκης έχει γράψει ιστορικά δοκίμια, παραμύθια για ενηλίκους, θεατρικά έργα και τραγούδια όπως το Μουσικό Ημερολόγιο «Υπνοβάτες» (εκδόσεις Tetra). Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν το πρώτο του βιβλίο «Τρία δεκαοκτώ» (2022) και από τον Ιούνιο του 2025 η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του «Κατά βάθος νησιά».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Επειδή έχω μια τάση να υπερβάλλω με ό,τι ερωτεύομαι –και με το διάβασμα είμαι ερωτευμένος αθεράπευτα– αποφεύγω να κοιμάμαι με πολλές προκλήσεις πλάι μου. Ενα βιβλίο τη φορά γιατί ο ύπνος είναι ιερός. Ο,τι διαβάζεις πριν κοιμηθείς σε ακολουθεί στα όνειρά σου και χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα κοιμάμαι αγκαλιά με τα «Γράμματα στην Παναγία», του Κυριάκου Χαρίτου (εκδόσεις Πατάκη) και δεν έχω μετανιώσει. Η γλώσσα του έχει καταλυτική επιρροή στο υποσυνείδητό μου και ξυπνάω άλλος.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Τον Ιούνιο χρειάστηκε να αδειάσω το σπίτι που έζησε ο μπαμπάς μου πριν φύγει για πάντα κι είχα μαζί μου στα διαλείμματα αυτής της διαδικασίας το βιβλίο της Λίντια Φλεμ «Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου» (εκδόσεις Μελάνι – μετάφραση Ματίνας Μαυρονικόλα). Εμαθα πως «τα πράγματα δεν διαφέρουν πολύ από τους ανθρώπους ή τα ζώα. Εχουν ψυχή… κι εγώ αισθανόμουν το χρέος να τα προστατεύσω από ένα ολέθριο πεπρωμένο».
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Με τα βιβλία που αγαπώ γλιτώνω από τους μπελάδες της επινόησης που με καταδιώκουν κάθε λεπτό στον συνειδητό κόσμο. Μόνο μπελάδες δεν έχω διαβάζοντας, απλά συμμερίζομαι τους μπελάδες που έχει μπει ο συγγραφέας για να με συναρπάσει και συμπάσχω τρυφερά. Οχι πως και η τρυφερότητα δεν είναι ένας μπελάς, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Δωμάτια πολύχρωμα και μισοφωτισμένα σε επαύλεις των προηγούμενων αιώνων σε ιταλικές εξοχές πλάι σε καλοδιατηρημένα άλση με κουρτίνες βελούδινες και να σκεπάζουν όλους τους τοίχους πληθωρικές βιβλιοθήκες. Να υπάρχει ανάκλιντρο για τον αναγνώστη και εκκωφαντική σιωπή να σου τρυπάει την καρδιά. Να γέρνεις πάνω στις σελίδες και να σε ρουφάνε. Να μην μπορείς να δραπετεύσεις όσα φαντάσματα κι αν έχεις γύρω σου.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Μόνο συγγραφείς αποφεύγω, όχι λογοτεχνικά είδη.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Η αρχή. Οι έντεκα πρώτες σελίδες. Είναι σαν να γεννιέται ένα μωρό κι εσύ να αποφασίζεις αν θα το αναθρέψεις ή θα καταλήξει σε τροφό. Μετά όλα έρχονται μόνα τους.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Με το νουάρ ακκίζομαι. Ολα τα βιβλία της Κλαούδια Πινιέιρο από την Αργεντινή (εκδόσεις Carnivora) και του Ράγκναρ Γιόνασον από την Ισλανδία (εκδόσεις Καστανιώτη). Ωστόσο, μια μελαγχολική πρόκληση για ταινία θα ήταν το μυθιστόρημα «Σαν τη βροχή πριν πέσει» του Τζόναθαν Κόου (εκδόσεις Πόλις – μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου). Και –γιατί όχι;– στα καθ’ ημάς το «Homo Nebulus» του Φώτη Βλαστού (εκδόσεις Λογό_τυπο).
Ποιο είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου «Κατά βάθος νησιά»;
Μια θάλασσα λύπης που εμποδίζει δύο απέναντι νησιά, τόσο όμοια και πλασμένα το ένα για το άλλο, να μετακινηθούν για να ενωθούν, να γίνουν ένα. Ο πιο ατιμώρητος εγωισμός που ξέρω είναι του καθενός η λύπη.
Από πού εμπνευστήκατε τις ιστορίες των διηγημάτων και τι τις συνδέει;
Από έναν αδιαίρετο αριθμό. Ενα κι ένα που δεν κάνουν δύο, αλλά έντεκα.
Ολες οι ιστορίες συνδέονται στο τέλος μέσα σε ένα κοσμοπολίτικο Book Room, καλή ώρα σαν αυτό που σας περιέγραψα πριν. Ολοι οι ήρωες εκεί καταλήγουν αναζητώντας κατά βάθος το νόημα για όλα όσα διέπραξαν ή απέφυγαν.
