Oποιος ζει στην Αθήνα δεν χρειάζεται να διαβάσει αναλυτικά τα αποτελέσματα των περιβαλλοντολογικών ερευνών για να συνειδητοποιήσει πως στα αστικά κέντρα η υπερθέρμανση του πλανήτη γίνεται περισσότερο αισθητή. Οι πρόσφατες εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας όπως και τα τελευταία στοιχεία της υπηρεσίας Copernicus της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την κλιματική αλλαγή επιβεβαιώνουν αυτό που βιώνουμε καθημερινά το καλοκαίρι: στην Αθήνα νιώθεις πως κινείσαι σε καμίνι! Η λέξη «καμίνι» δεν επελέγη για να συνδεθεί με το όνομα του παλαιού δημάρχου, αν και προκύπτει σαφής αιτιώδης συνάφεια: ούτε εκείνος δεν φρόντισε να απαλύνει την κατάσταση παρότι ήταν δήμαρχος επί οκτώ συνεχή έτη.
Ολοι γνωρίζουμε πως το φαινόμενο της αστικής θερμικής νησίδας, που οφείλεται στην απορρόφηση θερμότητας από το τσιμέντο και την άσφαλτο, μπορεί να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά και μόνο με τη φύτευση δέντρων. Ο τωρινός δήμαρχος, αφού υποσχέθηκε προεκλογικά πως θα ρίξει τη θερμοκρασία της πρωτεύουσας κατά 5 βαθμούς Κελσίου, έχει αφήσει στην τύχη τους τα άλση και τα πάρκα και ενώ διαφημίζει τους κήπους βροχής που δημιουργεί, γύρω μας είναι όλα ξερά, παρατημένα κι απότιστα. Σε όποιο δρόμο και αν περπατήσεις, βλέπεις κομμένους κορμούς οι οποίοι κάτι άγνωστο περιμένουν για να αντικατασταθούν. Οι «κακές γλώσσες» λένε πως πολλοί υπάλληλοι της υπηρεσίας πρασίνου εργάζονται τις ώρες που έπρεπε να απασχολούνται στον δήμο σε ιδιώτες, και παρότι δεν υπάρχουν στοιχεία για να υποστηριχθεί επίσημα κάτι τέτοιο, οι μνήμες των δεκάδων κηπουρών του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» (που δεν έχει καν κήπο) είναι σε πολλούς από εμάς ακόμα νωπές… Στην έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται ο κανόνας τού 3-30-300, που επισημαίνει πως από το παράθυρό μας πρέπει να βλέπουμε τουλάχιστον 3 δέντρα, πως το 30% της γειτονιάς μας πρέπει να καλύπτεται από φυτά και πως πρέπει να ζούμε το πολύ 300 μέτρα από κάποιον δημόσιο χώρο πρασίνου. Ας καταλάβουμε λοιπόν όλοι πως οι κήποι δεν υπάρχουν απλώς για τον καλλωπισμό των πόλεων, αλλά αποτελούν κοινωνικό αγαθό για τους πολλούς. Σε μια πρωτεύουσα όπου η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων ζει σε μικρά διαμερίσματα, τα πάρκα είναι ο μοναδικός τρόπος για να χαρούμε το πράσινο και να απολαύσουμε τη δροσιά του. Το να παραμελείς τους δημόσιους χώρους πρασίνου είναι άκρως αντιδημοκρατικό και έχει ως αποτέλεσμα μόνον οι έχοντες κήπους να μπορούν να ζουν ανθρώπινα. Το γιατί οι σοσιαλιστές δήμαρχοί μας δεν τα έχουν σκεφτεί όλα αυτά εί-ναι πραγματικά απορίας άξιον.
