Ο Μίκης Θεοδωράκης στα πρώτα χρόνια της δημιουργικής του πορείας ήταν αφοσιωμένος στη «λόγια» μουσική. Η κλίση του σε αυτή την πρώτη φάση είναι σαφώς προς τη μετουσίωση του δυτικού «κλασικού» ήχου σε ελληνικό, μεσογειακό. Τα μεγάλα λαϊκά τραγούδια ήρθαν αργότερα, προς το τέλος της δεκαετίας του ’50, και, βέβαια, μέσα σε εκείνη του ’60. Η εκρηκτική μουσική που δημιούργησε τότε, μέσα από τα τραγούδια του, επισκίασε κατά πολύ τη συμφωνική του πλευρά.
Συχνά παραπονιόταν γι’ αυτό ο συνθέτης. Οχι άδικα. Ο Θεοδωράκης έχει συμφωνικά έργα στο ενεργητικό του που έχουν αδικηθεί εντέλει από την τραγουδοποιία του. Η πιανίστα Δανάη Ντέρκεν και η ορχήστρα Staatskapelle Weimar υπό τη διεύθυνση του Κορνήλιου Μιχαηλίδη αποδεικνύουν ακριβώς αυτό ερμηνεύοντας δύο τέτοια έργα για πιάνο και ορχήστρα για λογαριασμό της εταιρείας Deutschlandradio/Berlin Classics.
Η Ντέρκεν ερμηνεύει επιπλέον και επτά τραγούδια σε μεταγραφή για σόλο πιάνο, από το «Ηταν 18 Νοέμβρη» και το «Γελαστό παιδί» έως τα «Ενα το χελιδόνι», «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» κ.ά. με μια ιδιαίτερη αισθαντικότητα. Ομως πολύ γρήγορα το πιάνο σου ανάβει την όρεξη να ακούσεις ξανά τα πρωτότυπα τραγούδια.
Οχι· το μεγάλο δώρο του άλμπουμ είναι η Σουίτα υπ’ αριθμ. 1 και, βέβαια, ο «Ελικών» – για πιάνο και ορχήστρα αμφότερα. Η Σουίτα χωρίζεται σε πέντε μέρη, ο «Ελικών» σε δύο. Το πρώτο έργο είναι γραμμένο στην Κρήτη και στο Παρίσι από το 1949 έως το 1955, ενώ το δεύτερο στην Αθήνα το 1952.
Το βιβλιαράκι που συνοδεύει την ηχογράφηση περιλαμβάνει ένα ενδιαφέρον κείμενο του ίδιου του συνθέτη γύρω από τις συνθήκες γραφής του «Ελικώνα». Ο ίδιος επισημαίνει τις επιρροές του: Μπάρτοκ, Στραβίνσκι κ.ά. Ναι, σωστό· εμείς θα προσθέταμε και τον Σοστακόβιτς. Κι όμως, έχει μια ακλόνητη αυτάρκεια το συγκεκριμένο έργο. Ναι, το δεύτερο μέρος, άκρως υποβλητικό και δραματικό, άρεσε τόσο στον Λειβαδίτη που προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50 το έντυσε με στίχο και ο συνθέτης το μετέγραψε σε λαϊκό τραγούδι. Αλλά το ένα δεν μπλέκεται επ’ ουδενί με το άλλο. Πάνω απ’ όλα είναι ένα υπέροχο μουσικό έργο, ειδικά στο δεύτερο, αργό, μέρος του, που δεν θέλεις να τελειώσει.
Οσο για τη Σουίτα, ακούγεται πιο διονυσιακή, οργιαστική, όσο και απειλητική, σκοτεινή κατά τόπους, από τον «Ελικώνα». Εξαιρετικό έργο που μαζί με τον «Ελικώνα» είναι ένα είδος γενέθλιας γιορτής: μεθαύριο ο Θεοδωράκης θα γινόταν 100 ετών. Είχε γεννηθεί στις 29 Ιουλίου 1925.
