Ο Κυριάκος Χαρίτος έχει γράψει επτά παιδικά βιβλία, ένα έργο ποίησης και δύο πεζογραφήματα. Το 2023 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας και το αντίστοιχο βραβείο του περιοδικού «Ο αναγνώστης». Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί το τελευταίο του βιβλίο «Γράμματα στην Παναγία».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Θα κάψω το Παρίσι» του Bruno Jasienski (Ερμα), το «Ετερόρρυθμη μέρα» του Αντώνη Πάσχου (Στερέωμα) το «Τετ α τετ» της Μαρίας Δριμή (Εστία), το «Η δεσμοφύλακας» του Νίκου Δαββέτα (Πατάκης), το «In memoriam» της Αλις Γουίν (Ικαρος), το «Αν είχαμε παντρευτεί, θα γεννούσαμε τον Κωστή Παλαμά» της Γλυκερίας Μπασδέκη (Τηλέγραφος). Κι αυτά είναι μόνο σε ένα κομοδίνο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διαβάζοντας πρόσφατα τις «Επιστολές» της Δανάης Σιώζιου που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Αντίποδες έμαθα πως «ο θάνατος απεχθάνεται το λούνα παρκ / ακριβώς όπως ο πόλεμος το ουράνιο τόξο» και λίγο πιο κάτω έμαθα πως η βροχή «Κάνει τα μάτια των άγριων ζώων / να κολυμπάνε σαν χρυσόψαρα μέσα στο δάσος».
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Κάθε βιβλίο που διάβασα με έβαλε σε μπελάδες πλην ελαχίστων που δεν προβλημάτισαν φαντάζομαι ούτε τους ίδιους τους συγγραφείς που τα έγραψαν. Τα βιβλία είναι πολυσέλιδα πολλές φορές αναπάντητα ερωτήματα κι όσα πιο πολλά ερωτήματα έχεις τόσο χάνεις τον ύπνο σου.
Και μετά βέβαια υπάρχει και ο Ζενέ που διάβασα σε νεαρή ηλικία και που –ευτυχώς πρόσκαιρα– έκανε την παραβατικότητα να στραφταλίζει στα μάτια μου ως υπέρτατος προορισμός και αποστολή κάθε υγιούς νέου ανθρώπου. Νομίζω τότε ήταν που πήγα να κλέψω ένα cd και παραλίγο να πάω αυτόφωρο.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Σίγουρα μοναξιά και χειμώνας. Σκιά και καλοκαίρι. Ιδανικά σιωπή. Παντός καιρού σιωπή. Κι ένα ζευγάρι πρεσβυωπίας +1 από χθες. Και βέβαια μια αφήγηση που σε τραβάει όπως το φεγγαρόφωτο τον λυκάνθρωπο.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Αγαπώ ό,τι ήδη έζησε και πέρασε. Κατά συνέπεια με θέλγει ό,τι διαδραματίζεται στο παρελθόν. Αρα αυτομάτως δεν αγαπώ την επιστημονική φαντασία. Επίσης χωρίς να θέλω να μειώσω τη λογοτεχνική τους αξία και τη θέση τους μέσα στο οικοσύστημα της λογοτεχνίας ομολογώ πως δεν αγοράζω νουάρ. Κυρίως λόγω της ενδοσυστημικής τους εμμονής στην κλιμάκωση και επειδή είμαι τρομερά ανυπόμονος. Και θα πω ευτυχώς γιατί η λίστα με τα αγορασμένα/αδιάβαστα θα ήταν διπλάσια. Ηδη είμαι τρομερά πίσω στους αναγνωστικούς μου στόχους όπως φαντάζομαι και ελπίζω πολλοί ακόμα.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Η γλώσσα, τι άλλο; Η μεταποίηση της σκέψης σε λέξεις με τέτοιο τρόπο, με τέτοια τέχνη και τεχνική που έστω και μια να αφαιρέσεις θα καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα ενός δουλεμένου ύφους, μιας φαινομενικά αχειροποίητης μα με κόπο κατακτημένης έκφρασης. Κι εδώ βέβαια φαίνεται η διαφορά ανάμεσα στον τυχαίο κάτοχο μιας ιστορίας και έναν συγγραφέα.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Το «Dancer from the Dance» του Αντριου Χόλεραν. Ενα μικρό μελαγχολικό αριστούργημα για τον έρωτα, το σεξ, τον χορό, τη ζωή και τον θάνατο στην γκέι κοινότητα της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του ’70. Ακόμα θα ήθελα να δω και μια απόπειρα κινηματογραφικής αποτύπωσης του μοναδικού κόσμου του Αλέξη Ασλάνογλου. Είναι μια επικράτεια στην οποία θα χανόμουν με μεγάλη ευχαρίστηση.
Ποιο είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου «Γράμματα στην Παναγία» και ποια τα μηνύματα που περνάει;
Tο ταξίδι ενός ανθρώπου πάνω στη γη. Οι σκέψεις του. Τα διλήμματά του. Οι απορίες του και προφανώς τα συναισθήματά του. Μιλάει για την κούραση, την προσδοκία, την ελπίδα, τη διάψευση, τη μοναξιά, τη συμπόνια, την αδελφοσύνη, την προσπάθεια.
Ποια ήταν η ανάγκη πίσω από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου;
Το έργο αυτό με απασχολούσε χρόνια. Εμμονή και ανάγκη μαζί. Ηθελα να μπω σε κάτι απέραντο και να το φέρω στο μέγεθος ενός μικρού δωματίου. Να βάλω όλο τον ουρανό σε μια χούφτα. Κι από την άλλη να φωτίσω την πίσω όψη. Να τουμπάρω ένα προαιώνιο τραπέζι μα με τρόπο βελούδινο. Να δείξω πως το αληθινό έργο παίζεται πάντα στα σωθικά του θεάτρου.
