«Μόλις πέρασα μέσα στο θέατρο του Λυκαβηττού, απλά ήθελα να βάλω τα κλάματα». Η Μαρία Λαζαρίδου δεν μπορούσε να πιστέψει πως σε λίγη ώρα θα έβλεπε από κοντά τα μέλη των Erreway, του ποπ-ροκ συγκροτήματος από την Αργεντινή που σημάδεψε την εφηβεία της.
Ως μία από τις πιο αφοσιωμένες θαυμάστριες των Φελίπε Κολόμπο, Καμίλα Μπορδονάμπα, Μπενχαμίν Ρόχας και Λουισάνα Λοπιλάτο, είχε περάσει χρόνια που ονειρευόταν αυτή τη στιγμή. Kαι πάλεψε για να τη ζήσει.
«Αρχικά είχα κλείσει εισιτήριο για τη συναυλία στην Ιταλία, πριν καν ψάξω για πτήση ή διαμονή. Δεν έβρισκα με τίποτα την πτήση που ήθελα… μέχρι που ανακοινώθηκε η συναυλία στην Αθήνα. Στα πρώτα δέκα λεπτά της προπώλησης, είχα ξανά το μαγικό χαρτάκι», λέει η ίδια στην «Κ».
Η Μαρία, που ζει λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, ήταν έτοιμη να ταξιδέψει για την εμπειρία της ζωής της, μέχρι που το πρώτο σόου αναβλήθηκε και όλα έμοιαζε να σταματούν εκεί.
«Ταξίδεψα, ωστόσο, γιατί “όσο ζω, θα ελπίζω”. Εκανα τα πάντα για να βρω εισιτήριο για τη δεύτερη εμφάνιση των Erreway και τα κατάφερα. Και μόνο το γεγονός ότι για δύο ώρες ένιωθα ξανά 16-17 χρονών χωρίς έγνοιες και προβλήματα, ήταν αρκετό».
Η σύνδεση της Μαρίας με τους Erreway είναι κάτι παραπάνω από νοσταλγική. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε μέσα από τη δημοφιλή αργεντίνικη τηλεοπτική σειρά του 2002 «Rebelde Way» –που προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ανυπότακτες Καρδιές»– και αγαπήθηκε από τους millennials, όχι μόνο στην Αργεντινή αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.
Στις 10 και 15 Ιουλίου, το θέατρο του Λυκαβηττού γέμισε με ανθρώπους κυρίως γύρω στα 30 που κάποτε έτρεχαν μετά το σχολείο για να προλάβουν το επεισόδιο της επιτυχημένης εφηβικής τηλενουβέλας, η οποία διαδραματιζόταν σε ένα ιδιωτικό οικοτροφείο για παιδιά εύπορων οικογενειών.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, οι θαυμαστές τραγουδούσαν ξανά με το ίδιο πάθος τραγούδια όπως το «Resistiré» και το «Bonita de más».
Μια από τους χιλιάδες θαυμαστές που βρέθηκαν εκεί ήταν και η Πέρσα Παπαδοπούλου από τους Παξούς. Οταν αγόρασε το εισιτήριο για τη συναυλία, ένιωσε ότι πραγματοποιούσε ένα όνειρο του παιδικού της εαυτού. «Το live δημιούργησε ένα ενωτικό κλίμα με τους γύρω μου, σαν να ήμασταν μια σχολική τάξη που άκουγε το αγαπημένο της συγκρότημα, κοιτώντας πίσω με γλυκιά νοσταλγία», λέει η ίδια.
Η Ισμήνη Χατζηγεωργίου, που παρακολούθησε τη συναυλία μαζί με την ξαδέρφη της από την Κρήτη, μιλά για το κύμα νοσταλγίας που την κατέκλυσε εκείνη τη βραδιά.
«Νιώσαμε συγκίνηση, χαρά και μια βαθιά ευγνωμοσύνη για αυτή την εμπειρία. Την περίμενα με λαχτάρα και όταν βρέθηκα ανάμεσα στον κόσμο —που με τις φωνές του γέμιζε τον χώρο— ένιωσα σαν να γύρισα πίσω στα 13 μου χρόνια», λέει στην «Κ».
Οι τηλενουβέλες που μεγάλωσαν μια ολόκληρη γενιά
Η νοσταλγία που σιγοκαίει στις καρδιές των millennials δεν αφορά μόνο τη μουσική ή την επανένωση. Είναι η επιστροφή σε μια πιο αγνή, παλιά εποχή, σε ένα κοινό βίωμα που τους έδεσε.
Τα μεσημέρια των ’90s είχαν τον δικό τους ρυθμό, με σειρές που συντρόφευαν τις καθημερινές στιγμές, σε μια εποχή που η τηλεόραση είχε ακόμα τον πρώτο λόγο. Από ελληνικές κωμωδίες όπως το «Ρετιρέ» μέχρι τις έντονες και συναισθηματικά φορτισμένες μεξικανικές τηλενουβέλες, αυτές οι παραγωγές άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα σε όσους μεγάλωσαν μαζί τους.
Τίτλοι όπως οι «Μαρία της Γειτονιάς», «Παολίνα», «Εσμεράλντα» και «Ροζαλίντα» ήταν η παρέα χιλιάδων νοικοκυριών με ιστορίες γεμάτες ίντριγκα που κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών. «Εβλεπα “Παολίνα”, “Πακίτα”, “Εσμεράλντα”, “Μαρία της Γειτονιάς” και φυσικά “Φλορισιέντα” και “Ανυπότακτες Καρδιές”», λέει η Βίκυ Τσουράπη.
Σήμερα, οι τηλενουβέλες ζωντανεύουν μέσα από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι δραματικές σκηνές και οι υπερβολικές εκφράσεις, πολλές φορές ενισχυμένες από την ελληνική μεταγλώττιση, έχουν γίνει πηγή για μιμίδια και viral βίντεο, προσφέροντας χιούμορ και διασκέδαση.
Παράλληλα, στο Facebook υπάρχουν ενεργές κοινότητες όπως οι ομάδες Telenovelas•Greek Fan Club, Telenovelas Paraíso/ Greek Fan Club και Telenovelas Grecia, όπου τα μέλη παρακολουθούν από την αρχή και σχολιάζουν τις σειρές, διατηρώντας ζωντανή τη σύνδεση με τους χαρακτήρες που τους συντρόφευαν τα μεσημέρια.
Σε αυτή τη διαρκή επιστροφή των τηλεοπτικών σειρών, η επανένωση των Erreway ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή συναυλία, ήταν μια γιορτή και ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο. «Η συναυλία απέδειξε ότι κάποια όνειρα, όσο παλιά και να είναι, μπορούν τελικά να γίνουν πραγματικότητα», λέει η Ισμήνη. «Ακόμα σιγοψιθυρίζω: “Θεέ μου, τι έζησα”».
