Ας φανταστούμε μια γερμανική πόλη στις ακτές της Βαλτικής τον 17ο αιώνα. Λιούμπεκ, το όνομα αυτής. Εκεί, στα τριάντα του, ένας αγαπημένος του κυρίου Γκρι ανέλαβε τη σημαντική θέση του οργανίστα στη Μάριενκιρς, δηλαδή στον Ναό της Παρθένου Μαρίας: ο Ντίτριχ Μπούξτεχουντε (1637-1707).
Διοργάνωσε εκεί μουσικές εκδηλώσεις που δεν είχαν να κάνουν με το πόστο του και, επίσης, δεν αφορούσαν μονάχα τη θρησκευτική μουσική. Και ήταν εκεί που συνέθεσε μεγάλο μέρος της ενόργανης κοσμικής μουσικής του, που είναι και τα μοναδικά έργα που τυπώθηκαν κατά τη διάρκεια του βίου του.
Ο κύριος Γκρι ξεχώρισε για αυτή την Κυριακή ένα τριπλό άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Brilliant με τα άπαντα της μουσικής δωματίου που συνέθεσε αυτή η τόσο συναρπαστική προσωπικότητα συνθέτη της εποχής του μπαρόκ, ερμηνευμένα με τρόπο λεπτό, ακριβή και δραστικό από το ορχηστρικό σύνολο Ensemble Fantasticus (και τη συμμετοχή του Πίετερ-Γιαν Μπέλντερ στο κλειδοκύμβαλο και στο εκκλησιαστικό όργανο).
Τρία cd με είκοσι οκτώ σονάτες για βιόλα ντα γκάμπα, βιολί, βιολόνε τσέμπαλο και όργανο, καθώς και για το theorbo, έγχορδο όργανο που ανήκει στην οικογένεια του λαούτου.
Εκεί όπου η μουσική αναδύεται από ένα αρμονικό μικρό ορχηστρικό σύνολο, κάπου εκεί ο προσεκτικός ακροατής διακρίνει πώς αυτονομείται κάποιο όργανο και αυτή η εναλλαγή επαναλαμβάνεται κάθε τόσο με τέτοιο τρόπο που το όλο μουσικό ύφος να έχει, μέσα στη δωρικότητα της ενόργανης μουσικής της εποχής, μια ευπρόσδεκτη πληθωρικότητα: είναι σαν να αλλάζει συνεχώς διάθεση, λες και ο συνθέτης πάσχει από μια γόνιμη κυκλοθυμία.
Το πολυσυλλεκτικό αυτό στυλ έχει όνομα: stylus fantasticus. Ορος που γεννήθηκε το 1650. Τότε τον καθιέρωσε ο Γερμανός πολυμαθής Αθανάσιος Κίρτσερ, ο οποίος είχε γράψει ότι «το φανταστικό ύφος ταιριάζει στα μουσικά όργανα διότι είναι η πλέον ελεύθερη και δίχως όρια μέθοδος σύνθεσης. Δεν περιορίζεται ούτε από λέξεις ούτε από ένα μελωδικό θέμα, αναδεικνύει δε τη συνθετική ιδιοφυΐα και διδάσκει τα απόκρυφα σχέδια της αρμονίας».
Φανταστικό στυλ· λες και ο Μπούξτεχουντε δεν υπήρξε ποτέ. Διατρέχοντας τις άλλοτε απαλές, εφησυχαστικές και άλλοτε μελαγχολικές, ανησυχαστικές μουσικές δομές του, μετατοπίζεσαι σε κόσμους που συγκρούονται αέναα μεταξύ τους για να δημιουργήσουν όμως, μέσα από τις αντιθέσεις τους, έναν παλλόμενο, ζωντανό μουσικό οργανισμό. Ο Μπούξτεχουντε ήταν και λίγο διαστημικός, λέει ο κύριος Γκρι.
