Ενα μεσήλικο ζευγάρι, φορτωμένο σακίδια και εξοπλισμό κατασκήνωσης, διασχίζει τις νοτιοδυτικές βρετανικές ακτές. Εκείνος κουτσαίνει, εκείνη τον βοηθά όσο μπορεί. Δεν κάνουν διακοπές, έχουν χάσει το σπίτι τους και η πεζοπορία είναι το μόνο που τους έχει απομείνει – ένας τρόπος να βάλουν στην άκρη για λίγο το συντριπτικό πλήγμα και να σκεφτούν το μέλλον. Το «Μονοπάτι του αλατιού», που κυκλοφορεί εδώ και μερικές ημέρες στα σινεμά από την TFG, έχει για πρωταγωνιστές την Τζίλιαν Αντερσον και τον Τζέισον Αϊζακς, δύο επιφανείς Βρετανούς ηθοποιούς, οι οποίοι εδώ γίνονται ζευγάρι σε μια αληθινή ιστορία που μεταφέρεται στην οθόνη από το ομώνυμο βιβλίο της Ρέινορ Γουίν (εκδ. Κλειδάριθμος).
«Πολλές ιστορίες περιστρέφονται γύρω από αρνητικές ανθρώπινες συμπεριφορές ή γύρω από τους φόβους μας. Αυτή είναι διαφορετική. Ενώ μιλάει για τον φόβο της οικονομικής ανασφάλειας και σίγουρα της έλλειψης στέγης, πρόκειται για μια θετική ιστορία. Μια υπέροχη ιστορία αγάπης. Επίσης υπάρχει το θαύμα της ασθένειας του Μοθ· αρχικά ο τρόμος και έπειτα το θαύμα που συμβαίνει στη διάρκεια της πεζοπορίας τους. Και ακόμη, το πώς βρήκαν τους εαυτούς τους και όσα μετρούν πραγματικά στη ζωή», σημειώνει ο Τζέισον Αϊζακς σχετικά με εκείνα που καθιστούν τη συγκεκριμένη αφήγηση ξεχωριστή.
630 μίλια
Ο ίδιος γνώρισε τον πραγματικό Μοθ Γουίν, ο οποίος κατάφερε να κάνει το ταξίδι των 630 μιλίων μαζί με τη σύζυγό του, μία μόλις εβδομάδα αφού είχε διαγνωστεί με CBD, μια σπάνια μορφή άνοιας, που επηρεάζει επίσης τις κινητικές ικανότητες. «Η αλήθεια είναι ότι πέθαινα να παίξω στην ταινία. Και έπειτα γνώρισα τον Μοθ, κάτι πραγματικά τρομερό, επειδή είναι ο πιο αξιαγάπητος, φιλικός άνθρωπος που έχω συναντήσει ποτέ. Σαν ένας ωραίος, ψηλόλιγνος Αγιος Βασίλης. Παρ’ όλα αυτά, όταν του έκανα ερωτήσεις σχετικά με τα πιο ευαίσθητα πράγματα που θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει, απάντησε χωρίς δισταγμό για όσα ένιωσε, την κατάθλιψη που πέρασε και την αναξιοπρέπεια που του επιβλήθηκε. Ολα αυτά τα έλεγε με χιούμορ, σε σημείο που έπιασα τον εαυτό μου να γελάει και ντράπηκα, όμως εκείνος ήθελε απλώς να με κάνει να νιώσω άνετα».
Η χημεία
Πώς ήταν όμως η συνεργασία με την Τζίλιαν Αντερσον; «Γνωρίζοντας ότι θα είσαι βασικά μόνον εσύ και αυτό το άλλο άτομο, ξέρεις ότι αν δεν βρεις τρόπο να ταιριάξεις και να δώσει δύναμη ο ένας στον άλλο, το φιλμ δεν πρόκειται να δουλέψει. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο… διαφορετικοί. Ομως έτσι είναι και ο Μοθ με τη Ρέι. Εκείνος είναι πολύ εξωστρεφής, κοινωνικός. Λέει υπερβολικά πολλά σε πολλούς, κάτι που ενοχλεί τρομερά τη Ρέι. Εμένα μου αρέσει να έρχομαι το πρωί για μαλλιά και μακιγιάζ και να βάζω δυνατή μουσική, να τραγουδάω και να συζητώ με όλους. Η Τζίλιαν, από την άλλη, προτιμά να κάθεται ήσυχα στο σκοτάδι. Εχουμε όμως και πολλά κοινά. Βασικά νομίζω ότι ερωτευτήκαμε ελαφρώς τα άτομα που υποδυόμαστε και ξέραμε πόσο πολύ εκείνοι αγαπιούνταν. Οπότε μας βγήκε εύκολα αυτή η τεχνητή εγγύτητα που είναι απαραίτητη όταν υποδύεσαι ανθρώπους, οι οποίοι είναι ζευγάρι», απαντά ο Αϊζακς.
Ο ίδιος πάντως δεν συμμερίζεται την άποψη πως οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι αληθινοί πρωταγωνιστές ήταν ευεργετικές για τις μετέπειτα ζωές τους. «Αυτό που συνέβη ήταν ότι ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι κουβαλούσε διάφορες βουβές δυσαρέσκειες, έπειτα από τόσες δεκαετίες, οι οποίες μέσα από τις συγκεκριμένες συνθήκες ήρθαν στην επιφάνεια. Ακούω συχνά μια ανοησία ότι δήθεν συνειδητοποίησαν ότι ήταν καλύτερα δίχως τα αγαθά που έχασαν· δεν ήταν καλύτερα. Εύχονται να μην τους είχε συμβεί ποτέ και θα ήθελαν ένα ζεστό κρεβάτι και μια στέγη πάνω από τα κεφάλια τους, παρ’ όλα αυτά η επαφή με τη φύση και η συνειδητοποίηση ότι μπορούν να ξεπεράσουν τις κακουχίες, ήταν μια σπουδαία αφύπνιση για αυτούς».
Εύχονται να μην τους είχε συμβεί ποτέ και θα ήθελαν ένα ζεστό κρεβάτι και μια στέγη πάνω από τα κεφάλια τους, παρ’ όλα αυτά η επαφή με τη φύση και η συνειδητοποίηση ότι μπορούν να ξεπεράσουν τις κακουχίες, ήταν μια σπουδαία αφύπνιση.
Εκτός των άλλων, ο Αϊζακς είχε μπροστά του και την πρόκληση να ερμηνεύσει με ακρίβεια ένα χαρακτήρα που, σωματικά, διαρκώς υποφέρει. «Μίλησα με γιατρούς στο πλαίσιο της έρευνας για τον χαρακτήρα, ωστόσο οι ίδιοι ο Μοθ και η Ρέι ήταν αρκετά αναλυτικοί πάνω στην ασθένεια. Αλλωστε, πλέον αφιερώνουν πολύ χρόνο στη συγκέντρωση χρημάτων, προσοχής και έρευνας για τη θεραπεία του CBD. Επιπλέον σε κάθε άνθρωπο έχει διαφορετικό αντίκτυπο. Οπότε χρειαζόμουν βασικά τη δική του οπτική, τι άλλαξε, πότε και πώς ένιωσε ο ίδιος. Μου εξομολογήθηκε ότι σκέφτηκε πολλές φορές να τα παρατήσει στη διαδρομή, κάτι που δεν είπε ποτέ στη Ρέι. Ακόμη ότι αισθάνθηκε ανήμπορος, αφού η γυναίκα του έπρεπε να κάνει τα πάντα: να στήνει τη σκηνή, να φορτώνει τους σάκους, να φτιάχνει τσάι, ακόμη και να του φοράει τα ρούχα. Και στο μεταξύ εκείνος να δείχνει χαρούμενος, παρόλο που η καρδιά του είχε ραγίσει. Εμείς οι ηθοποιοί ζούμε για αυτά τα επίπεδα ερμηνείας».
Στη θέση τους
Οσο για το αν βάζει ποτέ τον εαυτό του στη θέση των ηρώων, είναι μάλλον διστακτικός: «Δεν φτάνω τόσο μακριά. Ισως κατά την περίοδο της COVID, επειδή δεν ξέραμε αν θα τελειώσει· ή αν θα τελειώσει με όσους νεκρούς τελείωσε η ισπανική γρίπη. Δεν ξέραμε αν ο νόμος και η τάξη θα καταλυθούν. Δεν ξέραμε αν το φαγητό θα συνεχίσει να παραδίδεται. Οπότε υπήρχε μια ρεαλιστική πιθανότητα η κοινωνία να διασπαστεί και να διαλυθεί, και ποιος ξέρει τι δυστοπία θα ακολουθούσε. Κάποιες φορές σκέφτηκα ότι η αξία των χρημάτων θα εξανεμιστεί και οι όποιες οικονομίες έχω δεν θα σημαίνουν τίποτα. Οτι δηλαδή η καταστροφή έρχεται για όλους μας κι εγώ δεν έχω καθόλου δεξιότητες: δεν μπορώ να μαζέψω νερό βροχής ή να καλλιεργήσω λαχανικά…».
