28 χρόνια μετά
ΘΡΙΛΕΡ (2025), 115΄
Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ
Ερμηνείες: Ααρον Τέιλορ-Τζόνσον, Ρέιφ Φάινς, Τζόντι Κόμερ
Μία από τις κορυφαίες κινηματογραφικές δημιουργίες της ζόμπι μυθολογίας αποκτά δεύτερο σίκουελ, ξανά, διά χειρός του σπουδαίου Ντάνι Μπόιλ. Ο Βρετανός κινηματογραφιστής συνεργάζεται εδώ στο σενάριο με τον Αλεξ Γκάρλαντ («Εμφύλιος πόλεμος»), στέλνοντάς μας σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά το αρχικό ξέσπασμα της επιδημίας, που μετατρέπει τους μολυσμένους σε αιμοβόρα ζόμπι. Μια ομάδα επιζώντων έχει δημιουργήσει κοινότητα σε ένα νησάκι ανοιχτά των βρετανικών ακτών· όταν ένας πατέρας με τον νεαρό γιο του περνούν στην ενδοχώρα για μια αποστολή, ο μικρός θα αρχίσει να ανακαλύπτει έναν κόσμο γεμάτο κινδύνους αλλά και γοητευτικά μυστήρια.
Δράση και (πολύ) αίμα
Ο Μπόιλ και ο Γκάρλαντ ξεκινούν με το γκάζι πατημένο στο τέρμα, ενορχηστρώνοντας μια πρώτη συναρπαστική ώρα, όπου το σινεμά του δυστοπικού τρόμου παντρεύεται με την καθαρή δράση. Το αγωνιώδες μείγμα περιλαμβάνει τα πάντα: μια υπο-ιστορία μύησης με πρωταγωνιστές πατέρα και γιο, κυνηγητά, μάχες, εξερευνήσεις. Ακόμη καλύτερα, όλα τα παραπάνω διανθίζονται από πρωτότυπη εικονοποιία, μοντάζ και εξαιρετικές ιδέες, όπως για παράδειγμα η παρεμβολή ιστορικών ντοκουμέντων, ψυχεδελικών πλάνων, αλλά και σύντομων αποσπασμάτων από άλλες ταινίες, που δημιουργούν μιαν αίσθηση επικής διαχρονικότητας. Οπως οι πρόγονοί τους τέντωναν τα μακριά τόξα για να αμυνθούν απέναντι στους εισβολείς, έτσι και οι σύγχρονοι Βρετανοί έχουν επιστρέψει στα ίδια μέσα προκειμένου να επιβιώσουν σε μια τρομερά σκληρή και βίαιη πραγματικότητα.
Ταιριαστά με την τελευταία είναι και όσα (αιματηρά) περνούν από την οθόνη, τα οποία συχνά απαιτούν αρκετά γερό… στομάχι για να τα παρακολουθήσεις. Το ακραίο gore και το σπλάτερ, πάντως, δεν αποτελούν πραγματικά προβλήματα· αντιθέτως, τέτοιο είναι η στροφή της αφήγησης, από ένα σημείο και έπειτα, προς μια κατεύθυνση με όλο και πιο βεβιασμένες επιλογές. Ευτυχώς κάπου εκεί μπαίνει στο παιχνίδι ο Ρέιφ Φάινς, ο χαρακτήρας του οποίου δίνει κάποιο έξτρα ενδιαφέρον, δίχως ωστόσο να αποκαταστήσει τον χαμένο ρυθμό και την ένταση του πρώτου μέρους.
Χαμένη ευκαιρία
Συνολικά το καινούργιο αυτό σίκουελ μοιάζει με χαμένη ευκαιρία. Θα μπορούσε να σταθεί άνετα δίπλα στο ορίτζιναλ φιλμ του 2002, σαν ένα από τα καλύτερα δείγματα της ζόμπι μυθολογίας, όμως αναλώνεται σε τραβηγμένους συμβολισμούς και υπερβολές, ενώ αντί για ένα μελετημένο, καθαρτικό φινάλε, προτιμά απλώς την προετοιμασία του επόμενου… επεισοδίου.
