Το εν εξελίξει σκάνδαλο του ελληνικού οργανισμού διαχείρισης των ευρωπαϊκών κονδυλίων, του γνωστού πλέον και πέρα από τον αγροτικό κόσμο ΟΠΕΚΕΠΕ, εκτός από το πρόστιμο των 415 εκατ. ευρώ που μας έριξε η Κομισιόν για παρατυπίες, ελλιπείς ελέγχους και κακή διαχείριση στις κοινοτικές αγροτικές επιδοτήσεις, μας αναγκάζει και σε μια πικρή παραδοχή. Οτι κάποια πράγματα, δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει και ας πιστεύαμε, αφελώς όπως αποδεικνύεται, ότι μετά την οικονομική κρίση τα έχουμε αφήσει οριστικά στο παρελθόν.
Ορισμένοι μέχρι και σήμερα παίρνουν επιδοτήσεις εις βάρος έντιμων αγροτών αλλά και όχι μόνον, καθώς τον λογαριασμό του προστίμου θα τον επωμιστούμε όλοι με κάποιον τρόπο. Η δημόσια συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ κάνει πολλούς να επιστρέφουν στα χρυσά χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ενωση και μέσω των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων έρρεαν άφθονα σε αγρότες και κτηνοτρόφους.
Τότε, όλοι ήταν χαρούμενοι και κυρίως οι Ελληνες πολιτικοί, οι οποίοι επέστρεφαν από τις ευρωπαϊκές συνόδους έχοντας μεγάλα «πακέτα» να μοιράσουν στους ψηφοφόρους.
Η συζήτηση για τη διανομή των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων φέρνει στη μνήμη τα «χρυσά χρόνια», με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα.
Οταν μέσα στην κρίση έσφιξαν τα λουριά, έγινε μεγάλη κουβέντα και διεξοδικές αναλύσεις για το πώς και αν επενδύθηκαν σωστά τα χρήματα των επιδοτήσεων. Πήγαν στην καινοτομία και στην έρευνα; Εκαναν τους Ελληνες αγρότες και τα προϊόντα τους πιο ανταγωνιστικά ή ξοδεύτηκαν αλόγιστα ως «εύκολο» χρήμα; Η κατάληξη εκείνου του «πάρτι» είναι γνωστή.
Ωστόσο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δείχνει ότι η νοοτροπία δεν έχει ξεριζωθεί. Το κυνήγι του εύκολου χρήματος μέσω των επιδοτήσεων παραμένει στόχος για κάποιους στον αγροτικό τομέα. Θέλουν να ξεγελάσουν το σύστημα και αν βρουν «τρύπες» και πολιτικούς που κάνουν τα στραβά μάτια, δεν θα το σκεφθούν δεύτερη φορά. Δυστυχώς, τα παθήματα του παρελθόντος δεν έγιναν μαθήματα.
Βρισκόμαστε στο 2025, με έντονη κλιματική κρίση, που αλλάζει δραματικά τον αγροτικό και τον κτηνοτροφικό τομέα, και θέτει τεράστιες προκλήσεις. Θα έπρεπε να αναζητάμε τα πιο σύγχρονα εργαλεία για τον περιορισμό από τις συνέπειες των μεγάλων αλλαγών και για τη θωράκιση του πρωτογενούς τομέα, θα έπρεπε να επενδύουμε στην καινοτομία και στη διαρκή αγροτική εκπαίδευση, θα έπρεπε να έχουμε συστήματα διαχείρισης των ευρωπαϊκών κονδυλίων απολύτως διαφανή και αξιόπιστα. Για την ώρα, αυτό που κάνουμε είναι να μετράμε βοσκοτόπια και ζώα, για να βρούμε ποιοι πήραν λεφτά που δεν δικαιούνταν.
