Ο κύριος Γκρι θα κάνει μια παύση από τις μουσικές. Εχει νοσταλγήσει τις πιο ελεύθερες ιστορίες που συνήθιζε να αφηγείται παλαιότερα (συχνά μετά μουσικής και αυτές…).
Η σημερινή ιστορία είναι αυτή: Το 1971 ο Αγγλος μυθιστοριογράφος Γκρέιαμ Γκριν ταξιδεύει στο Μπουένος Αϊρες. Ποιον συναντά εκεί; Μα τον Μπόρχες.
Είναι η εποχή που και των δύο τα ονόματα ακούγονται για το Νομπέλ. Δεν θα το πάρουν ποτέ. Ειδικά εκείνη τη χρονιά, ο Γκριν, παρά το γεγονός ότι τον στήριζε με πάθος ο μόνιμος γραμματέας της Ακαδημίας, Αντερς Εστερλινγκ, το έχασε για τρεις ψήφους μελών που προτιμούσαν τον Μιγκέλ Ανχέλ Αστούριας από τη Γουατεμάλα (ο οποίος και βραβεύθηκε).
Ούτε ο Μπόρχες πήρε ποτέ Νομπέλ. Μαζί με τον Τολστόι, τον Κάφκα, τον Χένρι Τζέιμς, τον Τζόις, τον Ναμπόκοφ κ.ά. παρέμειναν όλοι μαζί στο κλαμπ των μεγάλων χαμένων του Νομπέλ.
Οι δύο συγγραφείς έφαγαν παρέα στο Μπουένος Αϊρες το 1971 και τα βρήκαν μια χαρά, μολονότι για τον Γκριν οι πολιτικές απόψεις του Μπόρχες παραήταν συντηρητικές.
Αλλα πράγματα γοήτευσαν τον συνήθως μελαγχολικό Αγγλο: η απίστευτη ικανότητα απομνημόνευσης του Μπόρχες, ο οποίος θυμόταν από μνήμης ολόκληρα ποιητικά έπη της μεσαιωνικής Αγγλίας αλλά και του Στίβενσον, τον οποίο, ως γνωστόν, ο Μπόρχες λάτρευε.
Οπως γράφει ο Ρίτσαρντ Γκριν, Καναδός ποιητής και βιογράφος του Γκρέιαμ Γκριν, την εποχή εκείνη ο τυφλός πια Μπόρχες ζούσε με την υπερήλικη μητέρα του. Μάνα και γιος ήταν γνωστοί για την αντιπάθειά τους προς τον παλαιό πρόεδρο της χώρας, τον Χουάν Περόν.
Μια μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι τους. Το σήκωσε η μητέρα του Μπόρχες. Ηταν πάλι οι περονιστές. «Θα σας σκοτώσουμε και τους δύο», της είπαν.
Η μάνα Μπόρχες πρόλαβε να απαντήσει: «Δεδομένου ότι ο γιος μου είναι τυφλός, δεν θα είναι δύσκολο για εσάς κάτι τέτοιο. Οσο για μένα, καλύτερα να το κάνετε σύντομα καθώς έχω περάσει πια τα ενενήντα».
«Ο Γκριν εντυπωσιάστηκε», γράφει ο βιογράφος του. Σημειωτέον, ο Γκριν δεν ήταν άνθρωπος που εντυπωσιαζόταν εύκολα…
Υστερόγραφο: Λίγες μέρες αργότερα, στη Χιλή, ο Γκριν γνώρισε τον Αλιέντε. Τον βρήκε πολύ «τεχνοκράτη», αλλά είχε κουραστεί πια με τους οραματιστές ηγέτες. Η μεγάλη του απογοήτευση ήταν ο Κάστρο. «Στην ηλικία μου», έγραψε ο Γκριν, «το χάρισμα έχει πια χάσει την αίγλη του. Οταν κάποιος είναι άρρωστος αυτό που χρειάζεται είναι έναν γιατρό»…
